محسن رضایی گفت: حدود 25 روز پس از طوفان الاقصی، زمانی که تانک های اسراییل تازه وارد غزه می شدند؛ نامه نوشتم که یک جنگ بزرگ در یک سرزمین کوچک آغاز شده و طی ماه های آینده ممکن است به سمت ایران کشیده شود. این نوشته مکتوب است و مقام معظم رهبری نیز دستور دادند که شورای امنیت سریعاً تشکیل جلسه دهد.

به گزارش رسانه دفتر رهبری، رضایی گفت: از حمله اسراییل به غزه، بحث هایی در سطح فرماندهان عالی کشور آغاز شد؛ اینکه آیا این ماجرای غزه محدود می ماند یا دامنه اش به لبنان و سایر کشورها کشیده خواهد شد. در ابتدا تصور می شد این حادثه شبیه نبردهای گذشته 33 روزه یا 22 روزه پس از یکی دو ماه خاتمه یابد، اما با گذشت زمان روشن شد که این حرکت، با رفتار هفتادساله گذشته ی اسراییل تفاوت دارد. بررسی رفتارشناسی جنگ نشان داد این رویکرد جدید است.

وی ادامه داد: البته اختلاف نظر بود؛ بعضی قبول نداشتند. نامه ای نوشتم، حدود 25 روز پس از طوفان الاقصی، زمانی که تانک های اسراییل تازه وارد غزه می شدند؛ در آن نامه نوشتم که یک جنگ بزرگ در یک سرزمین کوچک آغاز شده و طی ماه های آینده ممکن است به سمت ایران کشیده شود. هدف دشمن از غزه، کوچ اجباری و حتی بی توجهی به جان سربازانشان ندارند و از محروم کردن آب، غذا و دارو دریغ نخواهند کرد. این نوشته مکتوب است و مقام معظم رهبری نیز دستور دادند که شورای امنیت سریعاً تشکیل جلسه دهد.

رضایی تصریح کرد: بنابراین پرسشِ پراهمیت این بود که آیا جنگ آغازشده از غزه در همان محدوده باقی می ماند یا گستره بیشتری خواهد یافت؛ هر روز که جلو آمدیم، مشخص شد این جنگ کاملاً متفاوت است. گزارش ها و تحلیل ها مرتباً به محضر مقام معظم رهبری منتقل می شد. در جلساتی که فرماندهان و مسئولان شرکت داشتندکه بنده نیز دعوت شده بودم ایشان با دقت تمام اخبار و گزارشات سیاسی، دفاعی و امنیتی را می شنیدند، جمع بندی می کردند و دستوراتی برای آمادگی نیروهای مسلح صادر می کردند.

وی گفت: حدود هشت تا نه ماه پیش از جنگ 12 روزه، نیروهای مسلح تلاش های خود را چند برابر کردند. مانورها افزایش یافت، آمادگی های دفاعی و امنیتی و اطلاعاتی تقویت شد. سپس بحث مذاکرات مطرح شد و تدبیر نظام اتخاذ شد که ما به صورت غیرمستقیم در مذاکرات حضور یابیم. مذاکرات ادامه یافت؛ قرار بود در جلسه ششم پیشنهادات هر طرف روی میز قرار گیرد ایران هم پیشنهاد مکتوب آماده کرده بود اما طرف مقابل حاضر نشد و در نهایت حمله به ایران آغاز شد. طرح نتانیاهو با همراهی آمریکا اهدافی فراتر از براندازی داشت. هدف ضربه به سران و فرماندهان، منهدم سازی پدافند هوایی و زدن تونل ها و پناهگاه های موشکی بود تا پس از یک هفته، فرماندهان و سران رفتند و مردم منفعل شوند و نیروهایی که از منافقین گرفته بودند به تهران بیایندو کار را تمام کنند. همان بلایی که سر سوریه آمد سر ایران بیاورند. شروع به بمباران کنند که ارتش و سپاه وجود نداشته باشد و آسمان ایران مانند آسمان عراق و سوریه در اختیارشان باشد تا مرز چین هواپیماهایشان بروند.

رضایی افزود: آن ها پیش بینی می کردند جنگ کوتاه باشد حدود یک هفته در حالی که ما انتظار دو ماه درگیری را داشتیم. سه روز اول برتری با دشمن بود، روزهای چهارم تا ششم به توازن رسیدیم و از روز هفتم تا دوازدهم برتری کاملاً به دست ما افتاد. فیلم ها و گزارش ها که بخش زیادی شان توسط خبرگزاری های خارجی منتشر شد نشان می دهد اوضاع به زیان اسراییل پیش رفت. آن ها مراکز هسته ای را بمباران کردند اما اثربخشی قابل توجهی نداشت؛ در عین حال موشک های ما مؤثر بود و ضربات پی درپی وارد آمد.

وی گفت: آمریکا در روز یازدهم وارد عمل شد و مراکز هسته ای مورد هدف قرار گرفت که در پی آن چهره جنگ تغییر کرد؛ با این وجود، ما هرگز کوتاه نیامدیم. آمریکایی ها مرکز فرماندهی بزرگی در غرب آسیا دارند، هواپیماها و سامانه های پدافندی متعدداز جمله برخی سامانه های تادکه پیش از این در منطقه مستقر شده بود. آن ها انتظار داشتند بتوانند برخی اهداف ما را بزنند، اما بسیاری از موشک های ما از این موانع عبور کرد و پایه های فرماندهی هوایی غرب آسیا را هدف قرار داد. در نهایت آتش بس از موضع اقتدار پذیرفته شد و آمریکایی ها نیز عقب نشستند.

رضایی گفت: نقش رهبر انقلاب در این مقطع فوق العاده بود؛ بلافاصله پس از آغاز جنگ، پیام کوتاهی صادر کردند که شوکی را که دشمن می خواست در جامعه ایجاد کند خنثی نمود و به دشمن پیامِ آمادگی و توانایی داد. این پیام هم در روحیه مردم و هم در توان رزمی نیروهای مسلح اثرگذار بود. بلافاصله پس از آن، فرماندهان اقدامات لازم را انجام دادند و موشک های ما ظرف تقریباً 10 تا 20 ساعت پس از حملات دشمن به کار گرفته شد.

وی بیان کرد: ما خود را برای جنگی دو ماهه آماده کرده بودیم. مدیریت جنگ اهمیت فوق العاده ای دارد. کشورهایی که در روزهای نخست تمامی مهمات خود را مصرف می کنند، در ادامه تضعیف می شوند؛ اما تدبیر جنگ ما این بود که به تدریج و با مدیریت، ضربات مؤثرتر و کوبنده تری وارد کنیم. در روزهای پایانی این دوازده روز، دقت موشک ها از جمله خرمشهر و سجیل چشمگیر بود. برخی از سرهای جنگی موشک ها مکانیزم هایی داشتند که شامل چندین کلاهکِ متفرق شونده بود؛ این ظرفیت ها در روزهای آخر به کار رفت. البته برنامه های بیشتری برای حالت دو ماهه جنگ داشتیم؛ فضاها و امکانات دیگری آماده شده بود که اگر نبرد ادامه پیدا می کرد از آن ها استفاده می شد. اما به هر صورت آن ها ناچار به تقاضای آتش بس شدند و آتش بس پذیرفته شد.