بازار خودروی ایران، پس از سال ها رکود در حوزه واردات، بار دیگر شاهد حضور برندهای معتبر جهانی، به ویژه از خاستگاه ژاپن است. در این میان، دو نام آشنا، هوندا و تویوتا، با معرفی مدل های سیتی و لوین، رقابتی را آغاز کرده اند که می تواند معادلات سدان های اقتصادی را دستخوش تغییر کند.

به گزارش خودرو بانک، هوندا سیتی، به عنوان سدانی با سابقه طولانی در بازارهای جهانی، و تویوتا لوین، نسخه ای از کرولای پرفروش که با تمرکز بر جوان گرایی و مشخصات فنی متفاوت پا به میدان گذاشته است، هر دو نماینده تفکر مهندسی دقیق ژاپن در کلاس خودروهای جمع وجور هستند. این دو خودرو، در شرایطی به بازار ایران راه یافته اند که خریداران، پس از تجربه طولانی مدت محصولات چینی، به دنبال گزینه هایی با استهلاک پایین، دوام بالا و برند معتبر هستند.

در این مقاله، به کالبدشکافی دقیق این دو رقیب ژاپنی پرداخته و با مقایسه جامع مشخصات فنی، طراحی و امکانات، به این پرسش پاسخ می دهیم که کدام یک می تواند گزینه مناسب تری برای مصرف کننده ایرانی باشد.

هوندا سیتی نسل هفتم (GN)، بر پایه پلتفرم جهانی هوندا ساخته شده است که در مدل های دیگری مانند هوندا فیت نیز به کار رفته است. این پلتفرم با تمرکز بر سادگی، سبکی و کارایی، امکان تولید یک سدان کامپکت با فضای داخلی مناسب را فراهم کرده است. وزن خالص 1189 کیلوگرمی هوندا سیتی نشان از رویکرد هوندا به بهینه سازی ساختار دارد.

سیستم تعلیق در جلو از نوع مک فرسون و در عقب از نوع نیمه مستقل محور پیچشی (Torsion Beam) است که ترکیبی رایج و اقتصادی در این کلاس محسوب می شود. این نوع تعلیق، هرچند ساده و کم هزینه است، اما در مقایسه با سیستم های تعلیق مستقل، ممکن است در پیچ های تند و سرعت های بالا، کشیدگی و عدم پایداری مطلوبی را به راننده القا کند.

این موضوع در تجربه رانندگی هوندا سیتی نیز به وضوح قابل لمس است و سیستم کنترل پایداری الکترونیکی خودرو (VSA) مجبور به دخالت بیشتری برای حفظ تعادل می شود. با این حال، به دلیل مهندسی دقیق هوندا، این پلتفرم در بحث هندلینگ و پایداری در شرایط رانندگی روزمره عملکردی قابل قبول ارائه می دهد.

در مقابل، تویوتا لوین از پلتفرم مدرن و جهانی TNGA-C (نسخه GA-C) بهره می برد که یک زیرساخت مدرن و جهانی است و در نسل های جدید تویوتا کرولا نیز استفاده شده است. این پلتفرم با تمرکز بر مرکز ثقل پایین و استحکام بیشتر، نویدبخش یک تجربه رانندگی پویا و ایمن تر است. ابعاد بزرگ تر لوین نسبت به سیتی و فاصله محوری 2700 میلی متری (در مقابل 2590 میلی متری سیتی) نشان از فضای داخلی بیشتر به ویژه برای سرنشینان عقب دارد.

وزن لوین در نسخه بنزینی 1360 کیلوگرم و در نسخه هیبرید 1420 کیلوگرم است که از هوندا سیتی سنگین تر است. سیستم تعلیق تویوتا لوین نیز در جلو مک فرسون و در عقب از نوع مولتی لینک یا جناغی دوبل (Double Wishbone) است که در مقایسه با تعلیق نیمه مستقل سیتی، می تواند راحتی و پایداری بیشتری را در پیچ ها فراهم آورد. استفاده از ترمز دیسکی برای هر چهار چرخ در لوین (دیسک خنک شونده در جلو) در مقایسه با ترمز کاسه ای عقب در سیتی، مزیت دیگری است که از نظر ایمنی و عملکرد ترمزگیری به نفع لوین تمام می شود.

در بخش فنی، شاهد اصلی ترین تفاوت میان این دو خودرو هستیم. هوندا سیتی با یک پیشرانه 1.5 لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی با فناوری i-VTEC و تزریق مستقیم سوخت (GDI) به بازار ایران آمده است. این موتور قادر به تولید حداکثر قدرت 121 اسب بخار و گشتاور 145 نیوتن متر است. این اعداد از طریق یک گیربکس CVT نسل سوم با قابلیت شبیه سازی 7 دنده به چرخ های جلو منتقل می شوند.

شتاب صفر تا صد رسمی این خودرو 10.5 ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی آن 6.2 لیتر در هر 100 کیلومتر اعلام شده است. نقطه قوت این پیشرانه، سازگاری آن با کیفیت بنزین موجود در کشور و استهلاک پایین آن است که هزینه های نگهداری را به حداقل می رساند. این موتور به دلیل ساختار ساده و تنفس طبیعی، به بنزین با اکتان بالا حساسیت کمتری دارد و در درازمدت، قطعات آن دیرتر دچار فرسودگی می شوند. با این حال، در شتاب گیری های ناگهانی، به خصوص در سربالایی ها، ممکن است عملکرد ضعیف تری نسبت به پیشرانه های توربو داشته باشد.

هوندا سیتی با یک پیشرانه 1.5 لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی با فناوری i-VTEC و تزریق مستقیم سوخت (GDI) به بازار ایران آمده است

در سوی دیگر، تویوتا لوین در دو نسخه بنزینی و هیبرید عرضه می شود. نسخه بنزینی به یک پیشرانه 1.2 لیتری چهار سیلندر توربوشارژ مجهز است که 116 اسب بخار قدرت و 185 نیوتن متر گشتاور تولید می کند. این موتور نیز با گیربکس S-CVT همراه شده و شتاب صفر تا صد آن 9.3 ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی 5.9 لیتر است. گشتاور بالای موتور توربو در دورهای پایین (1500 دور در دقیقه)، مزیت آن در رانندگی شهری و سبقت گیری ها است.

اما نسخه هیبرید، که احتمالاً جذابیت بیشتری برای بازار ایران دارد، از یک موتور 1.8 لیتری تنفس طبیعی و یک موتور الکتریکی بهره می برد که در مجموع، 136 اسب بخار قدرت و 185 نیوتن متر گشتاور تولید می کند. شتاب این نسخه 9.7 ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی آن فوق العاده پایین و در حدود 4.1 لیتر در هر 100 کیلومتر است. با این حال، حساسیت بیشتر پیشرانه های توربو و هیبرید نسبت به کیفیت سوخت و نیاز به خدمات پس از فروش تخصصی تر، از چالش های احتمالی آن ها در ایران خواهد بود.

تویوتا لوین در دو نسخه بنزینی و هیبرید عرضه می شود.

هوندا سیتی در نسل هفتم خود، از زبان طراحی بالغ تر و ساده تری بهره می برد. خطوط صاف و کشیده، جلوپنجره کرومی بزرگ و چراغ های کشیده LED، ظاهری شیک و مینیمال به آن بخشیده اند. این طراحی شاید فاقد هیجان بصری رقبای چینی باشد، اما اصالت و سادگی آن باعث می شود که دیرتر از مد افتاده و برای طیف وسیع تری از خریداران جذاب باشد.

نمای جانبی با خط کمربند بالا و رینگ های 16 اینچی آلومینیومی، و نمای عقب با چراغ های ساده و پهن، تکمیل کننده این ظاهر است. به طور کلی، طراحی سیتی بر پایه اصول کاربردی و کم حاشیه استوار است، که آن را به یک گزینه مناسب برای خانواده ها تبدیل می کند.

در مقابل، تویوتا لوین با رویکردی متفاوت، طراحی جوان پسند و اسپرت تری دارد. این خودرو که اساساً نسخه ای از کرولا است، با چراغ های کشیده تر و جلوپنجره بزرگ تر و تهاجمی تر، ظاهری پویاتر از هوندا سیتی ارائه می دهد. خطوط تیز و شکسته در بدنه و طراحی خاص سپر، لوین را از کرولا متمایز می کند. نمای عقب نیز با چراغ های Lشکل و سپر عضلانی، تکمیل کننده این هویت بصری اسپرت است. این خودرو به دلیل طراحی خاص چراغ های عقب که به صورت یکپارچه به هم متصل شده اند، نسبت به کرولاهای وارداتی دیگر تمایز دارد. در مجموع، هوندا سیتی برای خریداران محافظه کارتر و تویوتا لوین برای کسانی که به دنبال ظاهری مدرن و پرهیجان هستند، جذاب تر خواهد بود.

کابین هوندا سیتی با رویکردی کاربردی و ارگونومیک طراحی شده است. داشبورد ساده با خطوط افقی، کیفیت ساخت قابل قبول و استفاده از مواد با کیفیت مناسب در مقایسه با محصولات چینی، از ویژگی های آن است. نمایشگر 8 اینچی لمسی مرکزی، کامپیوتر سفری، روکش پارچه ای صندلی ها و تنظیم دستی آن ها، امکانات استاندارد این خودرو هستند. با این حال، نبود برخی امکانات رفاهی مانند سانروف یا ترمز پارک برقی می تواند از نقاط ضعف آن محسوب شود.

همچنین، برخی گزارش ها به نفوذ صدای موتور به داخل کابین در شتاب گیری های بالا اشاره دارند که به دلیل ذات پیشرانه تنفس طبیعی و گیربکس CVT است. فضای داخلی کابین، به خصوص در بخش صندوق عقب با 519 لیتر فضا، یکی از نقاط قوت این خودرو به شمار می رود و آن را به گزینه ای مناسب برای خانواده ها تبدیل می کند.

تویوتا لوین در کابین، خود را به عنوان یک خودروی مدرن تر معرفی می کند. نمایشگر لمسی 9 اینچی در نسخه بنزینی و 10.25 اینچی در نسخه هیبرید، تهویه مطبوع اتوماتیک (در نسخه هیبرید)، دریچه تهویه برای سرنشینان عقب و استارت دکمه ای، از جمله امکانات شاخص آن هستند. کیفیت مواد به کار رفته و مونتاژ کابین لوین نیز در سطح خوبی قرار دارد.

فضای داخلی و به ویژه فضای پای سرنشینان عقب به دلیل فاصله محوری 2700 میلی متری، از هوندا سیتی جادارتر است. حجم صندوق عقب لوین 471 لیتر است که در مقایسه با سیتی، کمی کوچک تر به نظر می رسد. وجود کلیدهای فیزیکی متعدد در بخش های مختلف داشبورد و کنسول میانی، نشان از حفظ اصالت طراحی کابین در مقابل رویکرد کاملاً لمسی رقبای چینی دارد.

هر دو خودرو با توجه به کلاس و قیمت خود، امکانات ایمنی و رفاهی مناسبی ارائه می دهند، اما تویوتا لوین در زمینه سیستم های کمک راننده برتری محسوسی دارد.

هوندا سیتی به امکاناتی چون 6 کیسه هوا، سیستم کنترل پایداری الکترونیکی (VSA)، سیستم کمکی شروع حرکت در سربالایی (HAC)، سیستم پایش فشار تایرها (TPMS)، کروز کنترل، صندلی ایزوفیکس، فرمان کمکی برقی، و مولتی مدیای 8 اینچی با پشتیبانی از اپل کارپلی و اندروید اتو مجهز است.

در مقابل، تویوتا لوین به لطف پلتفرم TNGA و مجموعه سیستم های ایمنی تویوتا سیفتی سنس (Toyota Safety Sense)، پکیج کامل تری را ارائه می دهد. این خودرو علاوه بر 7 کیسه هوا، به سیستم هایی مانند رادار نقطه کور (BSD)، رادار هشدار خروج از خط (LDA)، دستیار حفظ خودرو در بین خطوط (LTA)، رادار تصادف جلو (PCS) با قابلیت تشخیص عابر پیاده، کروز کنترل هوشمند تطبیقی (ACC)، و ترمز پارک برقی (EPB) مجهز است که آن را از نظر ایمنی فعال در سطح بالاتری قرار می دهد. این برتری در بحث ایمنی و کمک راننده، یک مزیت رقابتی مهم برای لوین در مقایسه با هوندا سیتی محسوب می شود.

در بازار ایران، هوندا سیتی و تویوتا لوین در سگمنت سدان های جمع وجور، با رقبای مستقیم و غیرمستقیمی روبرو هستند. رقبای مستقیم آن ها، سدان های ژاپنی مانند سوزوکی سیاز و البته تویوتا کرولا وارداتی توسط شرکت های دیگر هستند. از سوی دیگر، محصولات چینی مانند چری آریزو 6 پرو و فونیکس آریزو 8، با ارائه امکانات بیشتر و پیشرانه های توربو با قیمت رقابتی، چالشی جدی برای این دو ژاپنی محسوب می شوند.

بزرگ ترین چالش این خودروها در بازار ایران، قیمت گذاری و خدمات پس از فروش است. قیمت نهایی فروش هوندا سیتی در سامانه یکپارچه 2 میلیارد و 327 میلیون تومان بود که این قیمت در بازار آزاد به حدود 2.5 میلیارد تومان می رسد. قیمت تویوتا لوین (به ویژه نسخه هیبرید) نیز در مقایسه با رقبای چینی، بالاتر است.

از طرفی، خدمات پس از فروش و تامین قطعات یدکی به دلیل تحریم ها، همواره یک دغدغه برای خریداران خودروهای وارداتی بوده است. اگر شرکت های واردکننده (آذریوردسال برای سیتی و معین خودرو، برساوش و... برای لوین) نتوانند شبکه خدمات گسترده و قابل اعتمادی را ایجاد کنند، مزایای ذاتی این برندها در زمینه دوام و استهلاک پایین، تحت الشعاع قرار خواهد گرفت.

مزایا:

برند هوندا با سابقه درخشان در ایران و جهان.

پیشرانه تنفس طبیعی با استهلاک بسیار پایین و سازگاری با بنزین ایران.

طراحی ساده و بالغ که دیرتر کهنه می شود.

فضای کابین و صندوق عقب بزرگ.

عملکرد هماهنگ و دقیق موتور و گیربکس.

معایب:

پیشرانه ضعیف تر و شتاب کمتر نسبت به رقبا.

فقدان برخی امکانات رفاهی پایه مانند سانروف و ترمز پارک برقی.

تجهیزات ایمنی فعال کمتر.

سیستم تعلیق عقب از نوع تورشن بیم که در پیچ های تند، عملکرد ضعیف تری دارد.

نفوذ صدای موتور به درون کابین.

مزایا:

انتخاب میان دو پیشرانه توربو و هیبرید.

مصرف سوخت بسیار پایین در نسخه هیبرید.

شتاب بهتر در هر دو نسخه.

پلتفرم مدرن TNGA و هندلینگ بهتر.

پکیج کامل تر سیستم های کمک راننده و ایمنی فعال.

فضای داخلی جادارتر برای سرنشینان عقب.

معایب:

حساسیت پیشرانه های توربو و هیبرید نسبت به کیفیت سوخت.

پیچیدگی فنی بیشتر و نیاز به خدمات پس از فروش تخصصی تر.

قیمت احتمالی بالاتر به ویژه در نسخه هیبرید.

حجم صندوق عقب کمتر نسبت به هوندا سیتی.

در نهایت، انتخاب میان هوندا سیتی و تویوتا لوین به اولویت های شخصی شما بستگی دارد، اما با نگاهی دقیق تر به مزایا و معایب هر دو خودرو، می توان به یک جمع بندی منطقی رسید. از نظر کیفیت ساخت، هوندا سیتی به دلیل نداشتن خط تولید در چین و مونتاژ در تایلند، از کیفیت و متریال ساخت بالاتری برخوردار است که در درازمدت خود را نشان می دهد. این در حالی است که تویوتا لوین، محصول مشترک تویوتا و GAC در چین است.

با این حال، لوین در بخش پلتفرم و قوای محرکه، مدرن تر عمل می کند؛ سیستم تعلیق مستقل مولتی لینک عقب و ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ، برتری فنی آن را نسبت به تعلیق نیمه مستقل و ترمز کاسه ای عقب هوندا سیتی نشان می دهد. در بخش عملکرد، هر دو خودرو شتاب تقریباً یکسانی دارند، اما هوندا سیتی با پیشرانه تنفس طبیعی، حساسیت بسیار کمتری به کیفیت بنزین ایران دارد و استهلاک پایین تری را به همراه می آورد.

از نظر امکانات، هر دو خودرو در برخی موارد برتری و در برخی موارد ضعف دارند؛ برای مثال، هوندا سیتی به شیفترهای پشت فرمان مجهز است، در حالی که تویوتا لوین سانروف دارد. با این حال، اگر فضای کابین و صندوق عقب برای شما اهمیت دارد، هوندا سیتی با فضای بزرگ تر خود، گزینه ی مناسب تری برای خانواده ها محسوب می شود.

در نهایت، هوندا سیتی انتخابی بی دردسر و باکیفیت برای کسانی است که به دنبال دوام و کمترین هزینه نگهداری هستند، در حالی که تویوتا لوین با فناوری های مدرن تر، پلتفرم به روز و آپشن های بیشتر، برای خریداران جوان تر و علاقه مند به امکانات رفاهی جذاب تر خواهد بود.