فرارو- قسمت چهارم سریال محکوم امروز 2 مهر از شبکه نمایش خانگی منتشر شد.

به گزارش فرارو، این سریال داستان زندگی زنی به نام نسرین را روایت می کند که ازدواج مجددش همه چیز را به هم ریخته و حالا باید برای نجات پسرش از اتهام قتل تلاش کند. سریالی در ژانر جنایی که با وجود ایده جذاب، ضعف هایی دارد که تبدیل به اثری ماندگار نمی شود.

نسرین با بازی ساره بیات در قامت یک دادیار و خسرو با بازی کوروش تهامی چالشی هولناک را تجربه می کنند، آنجا که عشق روی وظیفه و اخلاق حرفه ای سایه می اندازد. خسرو با مادر یکی از بیمارانش ازدواج کرده و نسرین زنی در ظاهر مقتدر که وارد یک دوراهی انتخاب شده است.

مرگ تابان قرار بوده نقطه عطف داستان باشد و سریال از یک قصه خانوادگی آرام به سمت جنایی و معمایی قدم بردارد. در ظاهر نیز همه مولفه های لازم برای رسیدن به این هدف وجود دارد، اما مشکل اصلی این که آنچه روی کاغذ جذاب در اجرا و کارگردانی به شدت ضعیف از کار درآمده است. یکی از موضوعات مهم در این سریال، بازی متفاوت پژمان جمشیدی است. به نظر می رسد او باید بازی در کمدی های سخیف را کنار بگذارد، چرا که در سریال محکوم سطحی دیگر از قابلیت بازیگری را نشان می دهد.

صحنه مواجهه خسرو با جنازه نشان می دهد که اشکال کجاست. ناباوری او نه در سکوت و نگاه های خیره جان می گیرد و نه در انکار اتفاق تا عرقی سرد بر پیشانی مخاطب بنشاند. روی کاغذ همه چیز غمگین و جانکاه، اما در عمل کارگردان نتوانسته صحنه ها را مهار کند و اجازه نداده بازیگر با بدن و صدا نشان دهد چه فاجعه ای رقم خورده است.

محکوم همچنان با ضعف شخصیت پردازی روبرو است، مواجهه افراد با مخالفت مهیار برای ازدواج مادرش برآمده از نگاه سطحی سریال به جامعه است. این سریال بیش از آنکه در حال ساختن جهان معما و هیجان باشد، ایده خود را به ناکجاآباد می برد. بدون آنکه پتانسیل های لازم یعنی اجرا و بازی را به همراه داشته باشد. در واقع وقتی یک اثر تنها بر یک مولفه تاکید و سایر عناصر را جدی نمی گیرد داستان به کلیشه و نابودی می رسد. همان چیزی که مخاطب در آثار زیادی دیده است، به عنوان مثال سکانس خاکسپاری تابان باید یکی از دردناک ترین صحنه های سریال باشد تا بار عاطفی و اجتماعی داستان بالا رود. با این حال همه چیز مانند یک مراسم ساده با جمعیتی بی روح به نظر می رسد که هر کدام چتری در دست دارند. در نهایت محکوم ایده ای جذاب دارد که در عمل تکرار کلیشه ها و ضعف در خلق موقعیت های پرکشش آن را به تجربه ای شکست خورده تبدیل کرده است.