Silent Hill f از لحظه ی معرفی اش به سرعت تبدیل به یکی از مورد انتظارترین آثار یک دهه ی اخیر من تبدیل شد. نه تنها این بازی شروع راه تازه فرنچایز Silent Hill پس از بیش از یک دهه محسوب می شد بلکه موفقیت یا شکست آن می توانست تعیین کننده ی آینده ی این مسیر باشد.

از آن جایی که SH یکی از ارزشمندترین فرنچایزها برای من به شمار می آید، عرضه و تجربه ی این بازی وزن و جاذبه ی بسیار زیادی برایم داشت. هر چه نباشد فرنچایزی که تا همین چند سال پیش سوگواری اش را می کردم، حالا جسورانه تر از هر زمان دیگری بازگشته و سعی دارد خلاق و انعطاف پذیر باشد و رویکردهای تازه امتحان کند! Silent Hill f نماینده ی این دوران جدید مجموعه محسوب می شود و هر آن چیزی است که باید باشد.

روایت همیشه مهم ترین خصوصیت عناوین Silent Hill بوده و نسخه f نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ Ryukishi07 نویسنده این اثر، فردی بود که شخصا تا پیش از SHf آشنایی چندانی با داستان های او نداشتم. پس از معرفی بازی و تحقیق درباره او متوجه شدم نه تنها با نویسنده بسیار خوبی طرف هستیم بلکه او برخی رویکردهای جالبی را در نوشته هایش دنبال می کند که می تواند در قالب داستان SH بسیار جالب باشد! Silent Hill f از همان ابتدا حس وحال یک داستان پایبند به رویکردهای سمبلیک و روان شناختی خاص فرنچایز را دارد و با پیش روی در آن این حس دائما تقویت می شود.

داستان بازی حول محور Shimizu Hinako و در شهر کوچکی به نام Ebisugaoka جریان دارد. شخصا یکی از نگرانی هایی که درباره داستان بازی داشتم این بود که آیا Ryukishi07 می تواند در عین نوآوری و تزریق فرهنگی تازه به داستان، همچنان خصوصیات خاص SH را حفظ کند یا خیر؟ خوش بختانه باید بگویم این عمل به بهترین شکل انجام شده است! بازی در دهه ی 60 میلادی جریان دارد، دهه ای که پس از جنگ جهانی دوم دوران پوست اندازی برای بسیاری از جوامع بود اما اگر راجع به این دوره از تاریخ ژاپن مطالعه کرده باشید می دانید که مردسالاری شدیدی بر جامعه، مخصوصا جوامع کوچک تر از جمله روستاها و شهرهای کوچک حاکم بود.

یکی از خصوصیات Ryukishi07، استفاده هدفمند از رویدادهای تاریخی یا خصوصیات مذهبی و فرهنگی مهم حاکم بر دورانی بوده که داستانش در جریان است و این مسئله به تنهایی به یک بُعد سمبلیک مهم این روایت تبدیل می شود. در ابتدای بازی یکی از موارد مهمی که پایه گذاری می شود، ارتباط Hinako با والدینش و در وهله ی دوم با دوستانش است. شما در مقدمه، Hinako را در حالی می بینید که در حال بحث با والدینش بوده و از خانه بیرون می زند و پس از قدم زدن در شهر، موفق به یافتن یکی از دوستانتان، Shu می شود.

در همین حین متوجه می شویم مدتی است Hinako دچار سردردهای موضعی شده و Shu جعبه ی قرصی به او می دهد که ظاهرا برای تسکین سردرد استفاده می شود. زمانی که Rinko و Sakuko دو دوست دیگر آن ها نیز سر می رسند، آرام آرام متوجه وجود خصوصیات و حتی احساسات پنهان خاص کاراکترها در قبال Hinako می شوید که در ادامه به تم های مهمی در داستان تبدیل می شوند. طولی نمی کشد که Hinako متوجه مه غلیظی می شود که ناگهان کل شهر را فرا می گیرد و نیرویی عجیب در میان این مه شروع به دنبال کردن آن ها می کند. در حین فرار شخصیت های داستان از یک دیگر جدا شده و مسیر پرفراز و نشیب Hinako آغاز می شود.

سمبلیزم یکی از ابعاد بسیار مهم Silent Hill به شمار می آمد که متاسفانه از نسخه ی Homecoming به شدت تضعیف شد. Silent Hill f این بُعد را به شکلی عالی بازیابی می کند و داستان، دنیا و دشمنانی که در طول بازی می بینید را به یک دیگر گره می زند به طوری که درک یک مورد، نیازمند درک موارد دیگر نیز هست، درست همچون نسخه های کلاسیک مجموعه.

Hinako نیز به عنوان پروتاگونیست، به شدت یادآور شخصیت مورد علاقه ام در مجموعه یعنی Heather بود. او نه تنها شخصیت پردازی بسیار خوبی در طول بازی دارد بلکه لایه های هویتی متعددی دارد که به آرامی نمایان می شوند. این مسئله برای کاراکترهای ثانویه از جمله دوستان Hinako نیز صدق می کند؛ تک تک این شخصیت ها در طول بازی شما را درگیر کرده و سوال های متفاوتی را برایتان مطرح می کنند که نیازمند تأمل، درک مفاهیم و دقت در ابعاد سمبلیزم داستان است.

تم اصلی داستان این اثر، یافتن زیبایی در ترس است و باید بگویم این مسئله به بهترین شکل ممکن در طول تجربه نمایش داده می شود. فرهنگ ژاپن نیز یکی از بخش های بسیار برجسته ی SHf محسوب می شود که در تمامی ابعاد این تجربه حضوری فعال و جذاب دارد. شما در طول بازی با تعداد مکرری از باورهای فرهنگی و مذهبی عمیق ژاپنی روبه رو می شوید که به شکل هوشمندانه ای به افسانه شناسی Silent Hill گره خورده اند.

از طرف دیگر مطمئنم بسیاری از شما، مثل من این سوال را داشتید که آیا SHf اتصالی به نسخه های پیشین مجموعه دارد یا خیر، مخصوصا با تغییر جغرافیایی که در آن ایجاد شده. همانطور که می دانید این بازی در شهر Silent Hill جریان ندارد، هرچند این اصلا رویکرد تازه ای در فرنچایز نیست.

از آن جایی که می خواهم از اسپویلرها دوری کنم خیلی خلاصه توضیح می دهم؛ SHf از رویکرد نسخه ی دوم و چهار پیروی می کند و سعی دارد داستانی تازه اما پایبند به ساختار مجموعه را روایت کند. اگر بر Lore مجموعه تسلط دارید و نسخه های مختلف را تجربه کردید، پیشنهاد من این است که متون را با دقت بخوانید.

Silent Hill f قدم های بزرگی در ابعاد تعاملی خود برداشته و در حالی که قوانین سری را بازنویسی نمی کند اما عمق زیادی در سیستم هایش ایجاد کرده. آخرین باری که شاهد چنین گسترش معناداری بودیم، داستانک های فرعی در SH Downpour بود. این بازی برخی الگوبرداری ها از آن اثر کرده و کمی آزادی عمل بیشتری در زمینه ی Exploration و جست وجوی محیط به شما می دهد به طوری که می توانید به برخی از خانه ها ورود کنید، آیتم های مختلف پیدا کنید و یا حتی جزییات داستانی جالبی را دریابید.

در طرف دیگر، SHf بیشترین تنوع آیتم را در کنار نسخه ی Origins در فرنچایز دارد؛ شما در طول جست‎‎ وجوی محیط، علاوه بر یافتن اسلحه های مختلف، Omamoriها و Toolkit، غذاهای مختلف نیز می یابید که همگی به شما در طول این سفر پر تنش کمک می کنند. این تنوع بالا و همچنین یکپارچگی عالی در محیط باعث شده جست وجوی Ebisugaoka به شدت جذاب، دلهره آور و گیرا باشد. غذاهایی که در محیط می یابید همگی غذاهای محلی یا معروف ژاپنی هستند و هر کدام می توانند ابعاد مختلف سلامتی را بازیابی کرده و حتی توانایی های جسمانی موقتی هم به Hinako بدهند.

در زمینه ی گیم پلی قبل از هر چیزی باید بگویم که SHf یک اثر اکشن نیست و همچنان از قوانین پیشین مجموعه در زمینه ی مبارزات پیروی می کند. اما کاری که این نسخه متفاوت از نسخه های دیگر انجام می دهد ساختارمند کردن سیستم مبارزات، معنادار کردن درگیری ها و ایجاد پیامدهای برجسته برای مبارزه است. در طول تاریخ مجموعه، ما همیشه با سیستم مبارزات ساده و در دسترس روبه رو بودیم و تنها نسخه هایی که این مسئله را به چالش کشیدند Origins، Downpour و حالا SHf هستند!

اسلحه های گرم به کلی در این بازی وجود ندارند و Hinako تنها توانایی حمل سه سلاح سرد را به صورت هم زمان دارد که از قضا تمامی آن ها دارای Durability هستند. این خصوصیتی است که در دو نسخه ی مذکور بالا نیز وجود داشت اما بزرگ ترین تفاوت f با آن ها، ساختارمند کردن این سیستم و استفاده از آن در قالبی هدفمند است. در حالی که تنوع اسلحه ها در مقیاس Origins نیست اما Hinako همچنان توانایی استفاده از چاقوی آشپزخانه تا پُتک و تبرهای بزرگ را دارد که تمامی آن ‎ها در دو دسته Light و Heavy دسته بندی شده و در همین راستا، میزان Durability و عملکرد متفاوتی دارند. لازم به ذکر است در صورت یافتن Toolkit، شما امکان تعمیر اسلحه های خود را دارید که در نتیجه Durability آن ها را تا حدی بازیابی می کنند.

Hinako امکان انجام ضربات Light و Heavy را داشته و همچنین از یک خط Stamina نیز برخوردار است که هر کدام از این ضربات به نسبت اسلحه ای که در دست دارید، از سلامتی اسلحه و همچنین Stamina شما می کاهند. همچون SH2 Remake، ما شاهد وجود امکان Dodge در این نسخه نیز هستیم اما نحوه عملکرد این مکانیزم در f بسیار متفاوت از نسخه دوم است.

به عنوان مثال Dodge در این بازی برخلاف نسخه دوم پُلی بین حملات نیست بلکه راه فرار شماست؛ زمانی که Hinako از Dodge استفاده می کند فاصله زیادی بین خود و دشمنان می اندازد بنابراین شما حتی اگر بخواهید هم نمی توانید به آن ها حمله کنید. از طرف دیگر چند ثانیه انیمیشن Recovery نیز طراحی شده که مانع حمله آنی پس از Dodge دادن می شود.

حملات Hinako به طور کلی سریع نیستند و وزن بسیار خوبی با خود حمل می کنند؛ مثلا زمانی که سعی دارید با پُتک ضربه ای سنگین به دشمنان بزنید، به خوبی تلاش Hinako برای بالا بردن و حمل وزن پُتک را مشاهده می کنید. یک خط Sanity هم در بازی تعبیه شده که مستقیما به مکانیزم Focus متصل است و به Hinako اجازه می دهد ضربه ای متمرکز به دشمنان بزند اما به طور همزمان فشار روانی مشخصی را متحمل می شود. استفاده بی رویه از Sanity و خالی شدن آن می تواند Hinako را در معرض آسیب قرار دهد.

همانطور که متوجه شدید، سیستم مبارزات و تمامی شاخه های متصل به آن همگی طوری طراحی شده اند که باعث شوند پلیر در انتخاب مبارزاتش دقت کند و ابعاد حفظ مهمات نیز در همین بین نمایان می شود. شخصا در بخشی از تجربه به دلیل افراط در مبارزه، تمامی اسلحه هایم را از دست دادم و مجبور شدم بخشی از بازی را صرفا به فرار از دست دشمنان بپردازم تا مجددا اسلحه ای پیدا کنم. SHf همچنین از یک Inventory محدود نیز برخوردار است! سیستم Inventory در طول تاریخ این مجموعه همیشه بسیار باز بود اما این نسخه یک Inventory با فضای محدود به شما ارائه می دهد که البته با جست وجوی محیط امکان افزایش فضای آن را دارید!

SHf در واقع ابعاد مدیریت مجموعه را از قالب باز خود خارج کرده و به شکلی سیستماتیک ارائه می دهد که در نهایت به شدت به تجربه ی نهایی کمک می کند. در واقع سیستم های مختلف از جمله Stamina، Durability، Sanity و حتی رویکرد Inventory بازی، یک سلسله لایه هایی از پیامدها را پدید می آورند که باعث می شود خطوط فکری پویاتری نسبت به شرکت در مبارزات و تعامل با دشمنان پدید بیاید تا اینکه بازی صرفا با محدود سازی ساختاری، سیستم های مختلف خود را بالانس کند.

شما در طول این تجربه امکان تعامل با Shrine یا زیارتگاه های کوچکی را دارید که در جای جای Ebisugaoka پخش شده اند. این عبادتگاه ها در واقع محل ذخیره سازی بازی و همچنین تعامل با ابعاد معنوی و به اصطلاح “Spiritual” کاراکتر است. شما از واحدی به نام “Faith” برخوردار هستید که از طریق همین زیارتگاه ها و ارائه ی پیشکش به آن ها بدست می آید. پلیر می تواند غذاها یا برخی آیتم های ارزشمند را در Shrine پیشکش کند و Faith خود را افزایش دهد. پس از دریافت Faith، منوی Pray امکان ارتقای ابعاد جسمانی و روانی Hinako از جمله Health، Stamina و Sanity را فراهم می آورد.

علاوه بر آن شما امکان دریافت Omamoriها را نیز از این عبادتگاه ها دارید که در واقع عملکردی همچون Perk دارند. ما شاهد تنوع بسیار بالایی در Omamoriها هستیم که هر کدام می توانند به اشکال مختلف توانایی های جزیی به Hinako بدهند. لازم به ذکر است که در ابتدای بازی شما تنها امکان استفاده از یک Omamori را دارید اما در ادامه از طریق منوی Pray می توانید تعداد آن را افزایش دهید.

Omamoriها در فرهنگ ژاپن بسیار مرسوم بوده و در واقع مذهب Shinto از آن ها با عنوان طلسم هایی یاد می کند که می تواند از شما محافظت کرده، خوش‎ شانسی بیاورد و نمونه های مختلف آن توانایی های معنوی و روحی مختلفی به افراد بدهد. نمونه ی ایرانی چنین چیزی همان چشم زخم است. این موارد، به دلیل این ابعاد خاص فرهنگ و مذهب در ژاپن به شکلی باورپذیر در بازی توجیه شده اند و در عین حال عمق بیشتری به کلیت گیم پلی آن می بخشند که بسیار خلاقانه است.

صحبت از پازل ها را نباید فراموش کنیم! این بازی درجات سختی مختلفی برای پازل های خود ارائه می دهد که شخصا به دلیل علاقه به حل پازل در عناوین وحشت بقا همیشه آن را روی بالاترین حالت می گذارم و باید بگویم SHf برخی از جالب ترین و درگیرکننده ترین پازل های سری را در خود جای داده است. از پازل های محیطی خلاقانه گرفته تا معماهای جذاب و پیچش های هوشمندانه همگی در این بازی با قدرت حضور دارند.

Hinako همچنین یک ژورنال با خود حمل می کند که تجربیات خودش و نوشته هایی که پیدا می کند را در آن مستند کرده و به صورت اول شخص به آن ها واکنش نشان می دهد. او همچنین نقاش خوبی بوده و شما شاهد طراحی های مختلف در دفتر او خواهید بود، به طوری که حتی Map بازی هم توسط خود او به شکل یک نقاشی کشیده شده و با پیدا کردن مکان های جدید، آن را گسترش می دهد. لازم به ذکر است که همچون بسیاری از نسخه ی دیگر این مجموعه، نوشته ها نقش بسیار مهمی در درک نهایی داستان اصلی دارند بنابراین پیشنهاد می کنم به هیچ عنوان از مطالعه ژورنال Hinako صرف نظر نکنید.

اما با گذر از این موارد بد نیست درباره یک بخش مهم دیگر از بازی یعنی Dark Shrine صحبت کنیم. Dark Shrine تا حدی نقش Otherworld این نسخه را ایفا می کند و محیطی است که در میان داستان Hinako به آن منتقل شده و با کاراکتر مرموزی به نام Fox Mask ملاقات می کند که اهمیت داستانی بالایی دارد. در این بخش بسیاری از قوانین گیم پلی که در Fog World وجود دارند نقض شده یا به کلی حذف می شوند.

به عنوان مثال در این محیط شما به اسلحه های خاصی دسترسی پیدا می کنید که در Fog World وجود نداشته و این اسلحه ها از Durability برخوردار نیستند. همچنین محیط Dark Shrine تا حدی خطی تر از Fog World بوده و لزوما از عمق و نبوغ طراحی آن پیروی نمی کند.

بزرگ ترین مشکل من با این اثر در همین Dark Shrine نهفته است؛ در حالی که ماهیت داستانی این محیط بسیار جذاب، مرموز و درگیر کننده است اما در طراحی ظاهری، Layout و حتی تعلیق لزوما آن چنان بهینه نیست و در نهایت به عنوان Otherworld شخصا از رویکرد اتخاذ شده برای این محیط آن چنان راضی نبودم.

Otherworld حاصل اعمال پیچیدگی های روانی کاراکترها روی دنیای بازی بود که باعث می شد محیط های آشنا به شکلی هدفمند و جذاب تغییر کنند و راه های تازه ای برای تعامل با محیط فراهم شود. انتقال بین Otherworld و Fog World همیشه یک انتقال پیوسته و “Seamless” بود که با تزریق مفاهیم جدید به تجربه، طراحی ظاهری را دگرگون کرده و راه های تازه ای برای پلیر در راستای جست وجو محیط باز می کرد.

Dark Shrine لزوما این چنین نیست؛ این بخش برخی از قوانین پایه گذاری شده در گیم پلی را حذف می کند و آن را تک بعدی تر جلوه می دهد. در وهله ی دوم از آن جایی که Dark Shrine محیطی مستقل از دنیای اصلی بازی است، جابه جایی ناگهانی بین Fog World و این محیط، یکپارچگی این انتقال را نقض می کند. تمامی این موارد از جمله مشکلات طراحی این محیط که در بخش بعدی به آن ها خواهم پرداخت باعث شده اند Dark Shrine پس از مدتی خسته کننده جلوه کند.

البته این بخش از بازی لزوما بد نیست؛ Dark Shrine بخش بسیار مرموزی از داستان بازی را روایت می کند که مملو از المان های سمبلیک و مفاهیم جالبی است که شما را به فکر فرو می برند و به خوبی کلیت روایت را گرد هم می آورد. همچنین برخی پازل های محیط محور نیز در این بخش حاضرند که جذاب و سرگرم کننده هستند، از طرف دیگر Fox Mask نیز به عنوان یک کاراکتر بسیار گیراست و به خوبی به لحن کلی روایت و مفاهیم حول محور آن خدمت می کند.

حتی در زمینه گیم پلی نیز ما شاهد برخی رویکردهای خلاقانه و جسورانه هستیم اما به طور کلی شما در طول تجربه چندین بار به این محیط سفر می کنید در حالی که لزوما ظرفیت کافی برای سرگرم نگه داشتن پلیر در این راستا در نظر گرفته نشده است.

رویکرد هنری Silent Hill f در یک کلام فوق العاده است؛ شما همچنان با دنیایی مرموز، دلهره آور و ناامن روبه رو هستید که قدم زدن در آن به تنهایی می تواند شما را در خود غرق کند. طراحی های سمبلیک و مفاهیم متعدد که به طور مستقیم به ساختار بازی متصل هستند همچون دوران اوج مجموعه بازگشته اند و به این دنیا هویت ظاهری و معنوی خاص خودش را می دهند. در طول بازی شما دائما شاهد تغییر تدریجی Fog World و دِفُرمه شدن Ebisugaoka هستید که آن را نابسمان تر می کند. همچنین گل Red Spider Lily یکی از اجزای اساسی رویکرد هنری این اثر محسوب می شود که به شکلی هوشمندانه و زیبا در بین تمامی وحشت هایی که در این بازی حاضر هستند به کار گرفته شدند.

طراحی دشمنان و باس ها عالی انجام شده اند و همگی آن ها مفاهیم مختلفی را به تصویر می کشند و به طور مستقیم با فلسفه ی روایی بازی در ارتباط هستند، ارتباطی که مدت ها بود در نسخه های اصلی شاهد آن نبودیم. برخی از طراحی دشمنان به راستی دلهره آور بوده و حتی نگاه کردن به آن ها نیز موجب احساس استرس و نگرانی می شود.

شهرک Ebisugaoka بسیار پر جزییات طراحی شده است که در هنگام ترکیب شدن با فضاسازی و اتمسفر نفس گیر Silent Hill فوق العاده جلوه می کند. Layout و طراحی ساختاری این شهر نیز همچون ریمیک SH2 بسیار تحسین برانگیز بوده و اگر مثل من اهل Exploration عمیق باشید، حسابی از روند یافتن راه های مخفی یا آیتم های متعدد لذت خواهید برد. شخصا حتی از قدم زدن در Silent Hill در نسخه های مختلف به شدت لذت می برم و اتمسفر این بازی نیز دقیقا همان لذت را در ساختاری نو و متفاوت بازسازی می کند.

اما در حالی که Ebisugaoka به شکلی عالی طراحی و پیاده سازی شده و جست وجو در آن سرگرم کننده و گیراست، طراحی ظاهری Dark Shrine پس از مدتی یک نواخت و تکراری می شود چرا که رویکرد طراحی آن تک بعدی بوده و پیچش های چندانی در دل آن وجود ندارد.

حتی در اواخر بازی، شما با رویکردهای طراحی Layout بعضا عجیبی در این بخش روبه رو می شوید که یکی از عجیب ترین آن ها، استفاده متعدد از دو طراحی اتاق در مسیرهای غیر اصلی یک Maze بود به طوری که اگر مسیر اشتباه را انتخاب می کردید به یکی از این دو اتاق منتقل می شدید! خوش بختانه Dark Shrine بخش بسیار کمتری از تجربه را نسبت به Fog World در بر گرفته است اما با نزدیک شدن به پایان بازی، به خوبی کمبود ظرفیت این بخش را احساس خواهید کرد.

بخش صوتی و صداپردازی بازی همیشه یکی از ابعاد بسیار مهم تجربه های Silent Hill بودند و در این نسخه نیز با تمام قدرت می درخشند. پیشنهاد من به شما این است که بازی را با صداپیشگی ژاپنی تجربه کنید تا بتوانید تجربه را به شکل طبیعی خود جذب کنید. صداپیشگان ژاپنی همگی عملکردی عالی از خود به نمایش می گذارند و در این بین Hinako نیز به عنوان یک پروتاگونیست می درخشد.

به لطف صداپیشگی عالی این کاراکتر، شما در طول بازی به خوبی می توانید ترس، استرس، ناراحتی و یا خشم او را با پوست و استخوان احساس کنید. از طرف دیگر Hinako کاراکتر بسیار پویایی است که نسبت به دنیا و اتفاقات اطرافش واکنش نشان داده و از همین رو بسیار باورپذیر جلوه می کند.

در زمینه موسیقی و صداگذاری محیط، سازندگان و مخصوصا Akira Yamaoka این دنیای متفاوت را به شکلی عالی با پیروی از اصول سایلنت هیل پیاده سازی و هویت صوتی فرنچایز را به آن تعمیم دادند، در حالی که استایل موسیقی ژاپنی و سازهای سنتی شان را هم حفظ کرده اند. همه ی ما می دانیم موسیقی بخش بسیار مهمی از SH محسوب می شود که به طور مستقیم داستان، محیط و فضاسازی را به یکدیگر گره می زند و f نیز از این قاعده مستثنی نیست.

اگرچه در دوران اخیر استفاده از آمبیانس در آثار وحشت کمرنگ شده است، این بازی به جای اتخاذ سکوت مطلق در محیط خود، به شکلی دوگانه در شرایط مختلف بین سکوت مطلق و آمبیانس هایی که مو به تنتان سیخ می کنند، جابه جا می شود. در نهایت لازم به ذکر است که عملکرد فنی SHf روی PS5 در حالت Performance به شکل غافل گیر کننده ای با ثبات بوده و در کلیت طول تجربه 60 فریم بر ثانیه را حفظ می کند.