سخنرانی ترامپ در سازمان ملل همچنان موضوع مورد بحث در رسانه ها است.

امیر جدیدی در یادداشتی در هم میهن نوشت: بعد از پایان جنگ جهانی دوم وقتی نزدیک به 70 میلیون نفر درگیر نکبت جنگ شدند، این طور شد که طرف های پیروز ماجرا تصمیم گرفتند سازمانی بسازند تا جلوی جنگ های آینده گرفته شود.

سازمان ملل متحد متولد شد. اما تشکیل سازمان ملل دلیل بر این نمی شد که قدرت های بزرگ بی خیال قدرت شوند. آنها در حقیقت سازمانی تشکیل دادند که بتوانند خودشان را به شکل رندانه ای از مهلکه جنگ بیرون بکشند و باقی عالم را به جان هم بیاندازند.

منظور اینکه انگاری سازوکار این سازمان برای این ساخته شد که تنها این پنج کشور به جان هم نیفتند. آنها سازمان را تشکیل دادند و با این توجیه که اگر این پنج کشور موافق تصمیمی باشند به واسطه ارتش و اقتصاد قوی آن تصمیم به منصه ظهور می رسد به خودشان حقی اضافه ای دادند؛ حقی که اسمش را وتو گذاشتند.

این حق یعنی اگر همه عالم موافق یک اتفاق باشند و یکی از این پنج کشور مخالف باشد عملاً هیچ کاری از دست کسی بر نمی آید.

روزگار غریبی است. هی می خواهم جلوی خودم را بگیرم و بگویم که باید زبان دنیا را شنید اما می بینم آش سازمان ملل آنقدر شور شد که صدای ترامپ هم درآمد.

رییس جمهور آمریکا دیروز در سخنرانی سالانه اش در مجمع سازمان ملل با لحنی تمسخرآمیز گفت: هدف سازمان ملل چیست؟ آنها تنها کاری که انجام می دهند، نوشتن نامه شدیداللحن و پیگیری نکردن آن است.

به سالن های پرزرق وبرق، به کت شلوارهای اتوکشیده، به اسکورت های عجیب و غریب و سازوکار امنیتی این سرمونی بی خاصیت نگاه می کنم و به این فکر می کنم کدام سازمان، کدام ملل؟

واقعیت این است که حرف ترامپ از یک منظر درست است. اما یک نفر باید همان جا بلند می شد و توی دهانش می زد. یک نفر باید پیدا می شد و به رییس جمهور آمریکا می گفت تو از چیزی شکایت داری که خودت بانی آنی.