حمید نجف؛ سفره کارگران ایرانی در دو دهه اخیر به طور مستمر کوچک تر شده و این واقعیت دردناک، حاصل عملکرد ناکارآمد نهادهای مسئول است. در نیمه دهه 80، کارگران با حداقل دستمزد خود می توانستند حدود 14 گرم طلا بخرند، در میانه دهه نود این میزان به حدود 7 گرم کاهش یافت و امروز، با وجود افزایش ظاهری دستمزدها، قدرت خرید کارگران به حدود یک گرم طلا در ماه رسیده است.

این روند نشان می دهد که عملکرد شورای عالی کار طی 20 سال گذشته نتوانسته سفره کارگران را در برابر تورم و رشد سرسام آور قیمت ها حفظ کند. تصمیمات این شورا یا بیش از حد محافظه کارانه بوده و یا کاملاً از واقعیت های اقتصادی فاصله داشته است، در حالی که طبقه کارگر روزبه روز فقیرتر و آسیب پذیرتر شده است.

همزمان، بی تفاوتی دولت و وزارت کار نسبت به معیشت واقعی کارگران، فشارها را مضاعف کرده است. تورم افسارگسیخته، افزایش سرسام آور اجاره بها، کالاهای اساسی و خدمات، هر روز سفره کارگران را کوچک تر می کند، در حالی که سیاست های حمایتی واقعی یا وجود ندارد و یا به قدری ناچیز است، که تاثیری ندارد.

نتیجه این سیاست های ناکارآمد و بی تفاوتی مسئولان، کاهش حدود 90 درصدی قدرت خرید واقعی کارگران در دو دهه اخیر است؛ فاجعه ای که پیامدهای اجتماعی و اقتصادی گسترده ای دارد، از کاهش انگیزه و بهره وری گرفته تا افزایش نارضایتی و فاصله طبقاتی. تا زمانی که دستمزدها واقعی نشوند و دولت برنامه ای جدی برای کنترل تورم و حمایت از طبقه کارگر نداشته باشد، این روند ادامه خواهد یافت.