193 کشور عضو سازمان ملل متحد هفته آینده با دستور کار و هدف مشخص در مجمع عمومی این سازمان گرد هم خواهند آمد و قاعدتاً و قطعاً دستور کار ویژه جمهوری اسلامی ایران هم حفظ منافع ملی بر مبنای واقعیات موجود خواهد بود.

به گزارش ایران، در حال حاضر ایران با چالش؛ بازگشت تحریم های شورای امنیت، تهدیدات رژیم اسراییل و تنش های منطقه ای در نتیجه جنگ طلبی های رژیم اسراییل روبه روست.

برای شکستن این فضا، ایران بیش و پیش از میدان خوانی های شعاری نیازمند نگاه دقیق، واقع بینی و آینده نگرانه به موضوع است.

پاسخ کوتاه مدت، میان و بلندمدت به هریک از پرسش های زیر در واکنش به رفتار اروپا و بازگشت تحریم ها می تواند مختصات نحوه برخورد با این اقدام را مشخص کند.

الف) پایان همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی جز با خروج از NPT معنا نمی دهد و خروج از این پیمان به عنوان تعهد قانونی ایران به آژانس بین المللی انرژی اتمی، شاید در کوتاه مدت پاسخی به اقدام اروپا باشد اما پرسش اصلی برای طرفداران خروج این است که بعد چه خواهند کرد ، پلن بی یا پساخروج از معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای چیست؟

خروج از این معاهده حتی در میان مدت هم نمی تواند تأمین کننده منافع ایران باشد از آن رو که تهران تصمیمی برای ساخت سلاح هسته ای ندارد و با این خروج تبعات و تحریم ها و فشارها و حتی خطر حمله نظامی را به جان می خرد فقط برای اقدامی واکنشی که تأثیر چندانی بر منافع طرف های غربی هم نخواهد داشت.

ب) تداوم بن بست دیپلماتیک و بستن تمام درهای گفت وگو، چیزی جز انزوای ایران را در پی نخواهد داشت و این نسخه قهر با جهان پر از ظلم و بی انصافی، چیزی از آن ظلم را نخواهد کاست، بلکه فشار غیرقانونی بیشتری بر مردم ایران وارد خواهد کرد. این نسخه حتی برای کوتاه مدت هم نمی تواند به نفع کشور و مردم تعریف شود.

پ) تلاش برای حفظ دیپلماسی کم رمق باقی مانده در نیویورک و تمرکز بر آنچه این روزها از آن به عنوان طرح ارائه شده از سوی ایران به آمریکا نام برده می شود. چنین ابتکاری حتی اگر تاکنون وجود نداشته از این پس باید روی میز دیپلمات های ایران قرار گیرد.

تیم دیپلماتیک همراه رییس جمهوری با تمام محدودیت هایی که آمریکا پیش و در حین سفر برای هیأت ایرانی تدارک دیده می تواند از دیپلماسی عمومی و رسانه ای به منظور جلب توجه افکار عمومی جهان بهره برده و از این فرصت برای انتقال آنچه ایران در جنگ 12 روزه با آن روبه رو بود استفاده کند. حضور در نیویورک در شرایطی می تواند به نفع کشور باشد که تنها اصل مورد توجه در این حضور منافع ملی باشد.

نه ترس از مذاکره و نه خوش بینی بیش از اندازه به آن، هیچ کدام نمی تواند تأمین کننده منافع ملی تحلیل شود و گام نهادن در این جاده باریک نیازمند هوشیاری دیپلماتیک از یک سو و یکصدایی در داخل است. فرصت حضور رییس جمهوری در نیویورک می تواند با دیپلماسی هوشمندانه و حداکثری، سبب کاهش فشارهای بین المللی و ارتقای همکاری های منطقه ای و جهانی باشد؛ حضوری که پس از جنگ 12 روزه و دفاع ایران، مقتدرانه تر از همیشه است.