فرارو- سال هاست که بحث درون گرایی و برون گرایی در روان شناسی و زندگی روزمره مطرح است، اما حالا متخصصان از نوع سومی از شخصیت سخن می گویند که به نام میان گرا شناخته می شود.

به نقل از تلگراف، دعوت نامه ای برای یک مهمانی می رسد. آیا بلافاصله هیجان زده می شوید و به فکر لباس جدید، رقص و سرگرمی می افتید؟ یا برعکس، اولین واکنش تان پیدا کردن یک بهانه مطمئن برای نرفتن است؟ واکنش های متفاوت انسان ها به چنین موقعیت هایی، اغلب به دو تیپ شخصیتی شناخته شده نسبت داده می شود: درون گرا یا برون گرا.

اما اکنون دسته سومی نیز مطرح شده است: میان گرا. این اصطلاح در کتاب هدیه تعلق نداشتن نوشته دکتر رامی کامینسکی، روان پزشک نیویورکی، معرفی شده و به افرادی اشاره دارد که در ظاهر اجتماعی و مقبول اند اما در درون بیشتر احساس بیگانگی می کنند.

به گفته متخصصان، شخصیت پدیده ای طیفی است و نه سیاه و سفید. عوامل زیستی و ژنتیک نقش مهمی دارند، اما محیط و تجربه های زندگی نیز اثرگذارند. برای نمونه، کسی که در خانواده ای بزرگ شده که او را به بیان نظرات تشویق کرده اند، ممکن است به مرور رفتارهای برون گرایانه پیدا کند.

در مقابل، 40 تا 60 درصد ویژگی های شخصیتی موروثی اند و گرایش های درون گرایانه والدین می تواند به فرزندان منتقل شود. شناخت جایگاه فرد در این طیف اهمیت زیادی دارد. خودآگاهی به انسان کمک می کند تا احساسات دشوار را مدیریت کرده، روابط مثبت بسازد و اعتمادبه نفس و تاب آوری بیشتری به دست آورد.

درون گرایی با خجالتی بودن اشتباه گرفته می شود، در حالی که این دو یکسان نیستند. درون گراها معمولاً حساس، متفکر و شنوندگان خوبی هستند و در روابط نزدیک یک به یک شکوفا می شوند. آن ها از سکوت و نظم لذت می برند و انرژی شان را از تأمل درونی می گیرند.

این افراد معمولاً مشاغلی مانند نویسندگی، پژوهش یا حسابداری را ترجیح می دهند؛ کارهایی که نیازمند تمرکز و خلوت است. اما چون کمتر تمایل به ابراز مستقیم موفقیت هایشان دارند، در محیط های کاری ممکن است نادیده گرفته شوند. به جای سخن گفتن در جلسات شلوغ، ارسال ایمیل های دقیق و سنجیده راهی برای ابراز نظرشان است.

از سوی دیگر، آستانه تحمل درون گراها نسبت به فشار و استرس کمتر است. برای عملکرد بهتر، نیاز دارند حرکاتشان را از قبل برنامه ریزی کنند، مرزهای مشخصی داشته باشند و بدانند که حساسیت بالاتری به محرک های بیرونی دارند. مطالعات نشان می دهد جریان خون بیشتری در لوب های پیشانی مغز آن ها وجود دارد؛ بخشی که با حل مسئله و کنترل تکانه ها مرتبط است.

همین ویژگی باعث می شود هم عمیق بیندیشند و هم شدیدتر احساس کنند؛ به همین دلیل ممکن است بیشتر در معرض افسردگی قرار گیرند.

برون گراها انرژی خود را از تعامل با دیگران می گیرند. حضور در جمع، ماجراجویی و تجربه های تازه روحیه آن ها را تغذیه می کند. تحقیقات نشان داده پاسخ دوپامینی آن ها به پاداش قوی تر است، بنابراین بیشتر احساس سرخوشی می کنند.

در محیط کار، برون گراها معمولاً رهبران گروه هستند: نوآور، پرانرژی و بلندپرواز. آن ها روحیه جمع را بالا می برند و استرس را بهتر تحمل می کنند، اما ممکن است دچار رفتارهای تکانشی یا پرخطر شوند و فرصت تأمل عمیق را از دست بدهند.

در روابط عاطفی نیز برون گراها هیجان انگیز و پرماجرا هستند، اما گاهی به دلیل تسلط زیادشان، فضای کافی برای شریک زندگی باقی نمی گذارند. آن ها برای داشتن روابط سالم تر نیاز دارند گاهی عقب بایستند، به نیازها و دیدگاه های دیگران توجه کنند و اجازه دهند افراد ساکت تر نیز دیده شوند.

دکتر کامینسکی اصطلاح اُتروورت، معادل انگلسی میان گرا، را از واژه اسپانیایی otro به معنای دیگری گرفته است. این افراد معمولاً در جمع پذیرفته و اجتماعی به نظر می رسند، اما در درون بیشتر احساس تنهایی می کنند. آن ها نیازی به تأیید جمع ندارند و علاقه چندانی به فعالیت های گروهی نشان نمی دهند.

میان گراها ناظران دقیقی اند و همین باعث می شود بینش عمیقی نسبت به دیگران داشته باشند. در محیط کار، کار مستقل یا نقش هایی که آن ها را از گروه متمایز می کند برایشان مناسب تر است. در روابط، نبود وابستگی متقابل نقطه قوت آن هاست؛ به مرزهای شخصی احترام می گذارند و در ایجاد صمیمیت مهارت بالایی دارند.

بسیاری از افراد نه کاملاً درون گرا هستند و نه کاملاً برون گرا. آمبی ورت ویژگی های هر دو تیپ را دارند: می توانند از یک مهمانی لذت ببرند و در عین حال از خلوت نیز بهره مند شوند. رفتار آن ها حالتی متعادل میان تعامل و عقب نشینی دارد.

گروه دیگری به نام امنی ورت ها بسته به موقعیت ممکن است نوسان های شدیدتری میان درون گرایی و برون گرایی داشته باشند. این انعطاف رفتاری اگرچه می تواند سودمند باشد، گاهی هم موجب سردرگمی یا احساس عدم ثبات می شود.

پیچیدگی های شخصیت گاهی موجب نگرانی می شود: آیا عادی هستیم؟ آیا متفاوت بودن ایراد است؟ پرسش هایی مانند من که هستم؟ یا چرا این طور رفتار می کنم؟ ذهن بسیاری را درگیر می کند. اما شناخت بهتر خود، کلید کنار آمدن با چالش های زندگی و ایجاد روابط سالم تر است.

هیچ کدام از این تیپ ها مشکلی نیست که نیاز به اصلاح داشته باشد. آگاهی از ویژگی های شخصی به ما کمک می کند با خود مهربان تر باشیم، نقاط قوت مان را پرورش دهیم و با بهره گیری از خصوصیات منحصربه فرد خود، زندگی رضایت بخش تری بسازیم.

شخصیت انسان ها را نمی توان صرفاً به دو دسته درون گرا و برون گرا محدود کرد. دسته های میانی یا مستقل مانند آمبی ورت ها و اُتروورت ها نیز وجود دارند که هرکدام ویژگی ها و نیازهای خاص خود را دارند. مهم آن است که هر فرد جایگاه خود را بشناسد، با نقاط ضعف و قوتش آشتی کند و از این شناخت برای بهبود کیفیت زندگی و روابط انسانی بهره گیرد.