فرارو- در سپیده دم 8 مه 1945، هنگامی که اروپا با اعلام تسلیم بی قیدوشرط آلمان نازی در ریمز فرانسه، نفس راحتی کشید، صدای جشن پیروزی در خیابان های پاریس، لندن و مسکو طنین انداز بود. اما در گوشه ای دورافتاده از جهان، در جزیره یخ زده اسپیتسبرگن در قطب شمال، گروهی کوچک از سربازان آلمانی هنوز در سکوت و بی خبری به مأموریت خود ادامه می دادند. این داستان ویلهلم دگه، ستوان نیروی دریایی آلمان و فرمانده عملیات هادوگن است که به عنوان آخرین سربازان آلمانی تسلیم شده در جنگ جهانی دوم در تاریخ ثبت شدند.

به گزارش فرارو، ویلهلم دگه، جغرافیدان و افسر نیروی دریایی Kriegsmarine، در سال 1944 مأموریت یافت تا ایستگاه هواشناسی را در اسپیتسبرگن اداره کند. این جزیره، واقع در اقیانوس منجمد شمالی، به دلیل موقعیت استراتژیک خود برای پیش بینی آب وهوای جبهه های اروپا حیاتی بود. دگه و یازده هم رزم او در شرایطی طاقت فرسا، میان یخ و برف، با تجهیزات محدود و ارتباط رادیویی ناپایدار، به جمع آوری داده های هواشناسی ادامه می دادند. اما با فروپاشی رایش سوم، ارتباط آن ها با فرماندهی آلمان قطع شد. آن ها در انزوای کامل، بی خبر از پایان جنگ، به کار خود ادامه دادند.

روزها به ماه ها تبدیل شدند. در حالی که جهان در حال بازسازی خود بود، این گروه کوچک در سرمای استخوان سوز اسپیتسبرگن، با امید به دریافت دستورات جدید، در انتظار ماندند. سرانجام، در 4 سپتامبر 1945، یک کشتی شکار نهنگ نروژی به نام وستالن به ساحل جزیره نزدیک شد. خدمه نروژی با دیدن سربازان آلمانی شگفت زده شدند. دگه، مردی با وقار و متین، به جای رویارویی خصمانه، با کاپیتان نروژی، لودویگ آلبرتسن، دست داد و او را به کلبه کوچک خود دعوت کرد. در فضایی عجیب و دوستانه، آن ها غذایی ساده خوردند و گپ زدند، گویی جنگ هرگز وجود نداشته است.

در لحظه ای نمادین، دگه تپانچه لوگر خود را از غلاف بیرون آورد و به کاپیتان آلبرتسن تقدیم کرد. این حرکت، نه تنها پایان مأموریت هادوگن، بلکه آخرین تسلیم رسمی نیروهای آلمانی در جنگ جهانی دوم بود. برخلاف صحنه های پرهیاهوی تسلیم در جبهه های اصلی اروپا، این لحظه در سکوتی آرام و در انزوای قطب شمال رخ داد. دگه و افرادش به نروژ منتقل شدند و سرانجام به خانه بازگشتند، بدون اینکه خونی ریخته شود.

داستان ویلهلم دگه و گروهش در اسپیتسبرگن، گواهی بر پیچیدگی های جنگ و انسانیت است. آن ها، بی خبر از پایان جنگ، به وظیفه خود وفادار ماندند، اما در نهایت با صلح و دوستی تسلیم شدند. این رویداد، هرچند کوچک، یادآور این است که حتی در تاریک ترین لحظات تاریخ، می توان نور انسانیت را یافت.