محسن صالحی خواه طی یادداشتی در هم میهن نوشت: زمانی کوتاه تا بازگشت ایران ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد و قرار گرفتن تحت تحریم های بین المللی باقی مانده است. در چنین شرایطی، جریان افراطی داخلی به دنبال چیست؟ دوره افتاده اند که ما گفته بودیم و هشدار داده بودیم. آن ها را محاکمه کنید و الی آخر. اما به صورت زیرکانه ای از روی این که چه چیزی در حال بازگشت است، عبور می کنند. حق هم دارند. هیچ بقالی نمی گوید ماست من ترش است. چرا باید بگویند به راحتی و با تکیه بر برخی اوهام، پرونده هسته ای را امنیتی تر از پیش کردند و قطعنامه پشت قطعنامه به دست آوردند.

به گزارش هم میهن، آن ها احتمالاً فراموش نکرده اند که مسئولین در دهه هشتاد با برخی شعارها و عملکردها به تهدیدنمایی مورد نیاز اسراییل و آمریکا از کشورمان دامن می زدند و وضعیتی در جامعه بین المللی ایجاد کردند که اقدامات ضدایرانی در شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی و بعد از آن گذراندن قطعنامه های تحریمی ذیل ماده 41 فصل هفت منشور ملل متحد در شورای امنیت، با مخالفت قدرت های شرقی یعنی چین و روسیه نیز مواجه نشد. رای مثبت آن ها پای قطعنامه های شورای امنیت وجود دارد.

اما از حق که نگذریم، همانطور که این جماعت در روزهای اخیر مطالبه می کنند، خوب است که محاکمه ای علنی با پخش زنده تلویزیونی برگزار شود، ظریف، روحانی، عراقچی، تخت روانچی، باقری، احمدی نژاد، سعید جلیلی و هر کسی که در 22 سال گذشته در این پرونده مسئولیتی داشته را دادگاهی کنند که همه بدانند این وضعیت سخت بر سر یک برنامه غیرضروری چرا به وجود آمده است.

اما این که عاملان امنیتی کردن پرونده هسته ای امروز در جایگاه مطالبه گری ایستاده اند و علم دیدید گفته بودیم به دست گرفتند، حرف سیاسی بی ارزشی ا ست. خوب است امروز محاسبه ای صورت بگیرد و به صورت صادقانه، آورده های این پروژه پرهزینه را برای مردم تبیین کند. حتی اگر قبول کنیم محدودیت های هسته ای ایجاد شده پس از برجام اهمیتی داشته، این دوره را از 22 سال گذشته کم کنیم و باقی سال ها را روی میز بگذاریم.

توافق هسته ای سال 2015 بیشترین چیزی بود که ایران توانست به دست بیاورد. مانند هر اقدام سیاسی دیگری در دنیا، ضعف و قوت داشت اما همانقدر که در تل آویو و واشنگتن برای مرگ آن تلاش شد، در تهران هم تلاش های زیادی صورت گرفت. این طور نبود که ایران راه همواری را برای حفظ این توافق در پیش داشته باشد. تمام تلاش ها برای احیای آن هم با کارشکنی این جماعت از بین رفت.

آن ها البته درگیر شدن غیرضروری ایران در جنگ اوکراین و تبدیل شدن به تهدیدی برای کشورهای اروپایی را هم فراموش می کنند و حتی تقصیری برای آمریکایی ها که این روند را از بین بردند، قائل نیستند. چراکه آفت درگیر شدن مسائل راهبردی کشور با مسائل کم ارزش و دم دستی سیاست داخلی، خود را در چنین بزنگاه هایی نشان می دهد. مهم نیست که چه اتفاقاتی رخ داده و کشور با چه شرایطی روبه رست. همین که آن ها بتوانند از این نمد برای خود کلاهی ببافند، برایشان کافی است.

جامعه ایران در موضوع هسته ای، رخدادهای مختلفی را پشت سر گذاشت. از تحریم و فشارهای سیاسی اقتصادی و ترور تا جشن رسیدن به یک توافق هسته ای جوانمرگ، کارشکنی های جریان پرقدرت داخلی ذینفع در تحریم های اقتصادی و در نهایت یک جنگ 12 روزه. می توان با اطمینان گفت که راه های مختلف برای حل این مسئله طی دو دهه گذشته پیموده شده و در نهایت کار به این نقطه رسیده است.

سهم جمهوری اسلامی و کشورهای غربی و شرقی هم در به وجود آمدن این وضعیت متفاوت با یکدیگر است. در نهایت به جایی رسیدیم که حق هسته ای را تا قبل از بمباران تاسیسات کشورمان داشتیم اما در عرصه های مختلف، عقب افتادیم. امروز هم این امکانات در بمبارانی که نتوانستیم با آن مقابله کنیم از بین رفت یا آسیب شدیدی دید اما آن عقب ماندگی ها هیچ وقت جبران نشد.

اگر در یک هفته پیش رو معجزه ای رخ ندهد و ابتکاری خارق العاده وجود نداشته باشد، بار دیگر کشورمان از لحاظ حقوقی به عنوان تهدیدی برای صلح و امنیت بین الملل شناخته و دست حریف برای وارد کردن ضربه های مختلف بازتر می شود. به خصوص این که در جریان جنگ 12 روزه ای که پشت سر گذاشتیم، عیار توانمندی های ایران در حوزه های مختلف تا حد زیادی آشکار شد و طرف مقابل نقاط آسیب را به دست آورد؛ نقاطی که بیشتر در حوزه های پدافندی است و نه آفندی.

حتی اگر بازگشت قطعنامه های شورای امنیت 6 ماه به تعویق بیفتد، دقیقاً قرار است بعد از این مدت چه تصمیمی بگیریم؟ اگر در کشور واقعاً اراده ای برای گرفتن تصمیم های سخت وجود دارد، زمان آن همین حالاست نه 6 ماه دیگر. به این خاطر که تجربه ثابت کرده هر وقت ایران فرصتی را از دست داده، مدتی بعد مجبور شده با هزینه ای بیشتر همان فرصت سوخته را زنده کند.