یک تابلو نقاشی اثر پابلو پیکاسو که پرتره زنی را به تصویر کشیده است، بعد از 80 سال در یک حراجی به نمایش گذاشته شد.

به گزارش ایسنا، یک تابلو نقاشی اثر پابلو پیکاسو که اخیرا کشف شده است و در حقیقت پرتره ای از دورا مار ، عکاس و نقاش فرانسوی است، پس از اینکه 80 سال از نظرها پنهان مانده بود، در یک حراجی واقع در پاریس رونمایی شده است.

این اثر که در دوران اشغال آلمان در پاریس در سال 1943 میلادی خلق شد، با عنوان نیم تنه ی زن با کلاه گلدار (دورا مار) در حراجی لوسیَن پاریس (Lucien Paris) در 24 اکتبر ارائه خواهد شد. پیش بینی شده است که این نقاشی حدود هشت میلیون یورو (9.4 میلیون دلار) فروش برود.

وجود این تابلو نقاشی پیش تر فقط از طریق عکسی که توسط براسایی (Brassaï)، عکاس مجارستانی فرانسوی در استودیوی پیکاسو در سال 1944 میلادی گرفته شد، مشخص شده بود.

یک نمایشگاه در سال 2019 در تیت مدرن واقع در لندن جایگاه دورا مار را در خط مقدم جنبش سوررئالیستی مطرح کرد. گالری Amar در همان شهر در سال 2024 نمایشگاهی از فوتوگرام ها و عکس های او برگزار کرد، از جمله از شاهکار ضدجنگ پیکاسو به نام گرنیکا ، که دورا مار عکاس رسمی اش بود. همچنین در سال 2024 میلادی، عکس های دورا مار در یک نمایشگاه بزرگ درباره ی عکاسی سوررئالیستی در موزه ی دالی در فلوریدا، گنجانده شد.

پابلو پیکاسو در سال 1881 میلادی متولد شد. والدین او هنرمند بودند و پدر پیکاسو از همان دوران کودکی تکنیک های رسمی طراحی را به او آموخت و پیکاسو در سن هشت سالگی توانست به مهارت کامل در خلق نقاشی های رنگ روغن دست پیدا کند.

پیکاسو در سن 13سالگی فعالیتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پیش گرفت و بیشتر علاقه داشت صحنه هایی با مضامین مذهبی و پرتره های اعضای خانواده اش را نقاشی کند. این رویکرد سنتی و آکادمیک در نقاشی های الهام گرفته از کلیسا و تصویر عزیزانش همچون نقاشی های مرد کلیسا و پرتره مادر هنرمند آشکار است.

با این حال، از سال 1897، نقاشی های پیکاسو از سبک واقع گرایانه فاصله گرفت.

نقاشی هایی همچون لولا، خواهر هنرمند بدون شک تحت تأثیر ادوارد مونک نقاش اکسپرسیونیست و تولوز-لوترک نقاش پست امپرسیونیست خلق شده اند و علاقه روزافزون پیکاسو را به تجربه سبکی آزادتر و آوانگارد نشان می دهد.

پیکاسو در سال 1901 میلادی به نظر می رسید که کاملا رئالیسم را رها کرده است. این موضوع را به وضوح می توان در انتخاب رنگ های او متوجه شد که از رنگ های طبیعی به طیف آبی تغییر کرده بود. این تغییر در انتخاب رنگ تا سال 1904 میلادی ادامه پیدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبی شناخته می شود.

هنر این دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاریک است؛ رویکردی که احتمالاً ناشی از افسردگی ناشی از خودکشی یک دوست نزدیک او بوده است. آثار هنری تک رنگ این دوره اغلب دارای چهره هایی هستند که در فقر یا ناامیدی زندگی می کنند، مانند نوازنده گیتار لاغر در گیتاریست پیر و مادری که در نقاشی مادر و کودک ، فرزندش را در آغوش گرفته است.

هنگامی که پیکاسو در سال 1904 به دوره رُز خود گذر کرد، به نقاشی کردن چهره ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالی که رنگ های آبی هنوز در این نقاشی ها وجود دارد، اما با سایه های گرم تر همراه شده اند. به همین ترتیب، پیکاسو پس از نقل مکان به منطقه مون مارتر در پاریس، تمرکز خود را از افرادی که در ناامیدی زندگی می کردند، به سرگرمی ها از جمله آکروبات ها و سایر نوازندگان سیرک تغییر داد.

پیکاسو طی سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفریقایی الهام گرفت. این مرحله که به عنوان دوره آفریقایی او شناخته می شود، گرمای دوره رز او را حفظ کرد اما تغییری در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جای به تصویر کشیدن آکروبات ها، نقاشی کردن تصاویر انتزاعی را آغاز کرد. یکی از خودنگاره های او تحت تاثیر همین دوره خلق شده است.

کوبیسم ژانری است که موضوعات مورد نظر و اشیا را در قالب اشکالی با زاویه های شکسته شده به تصویر می کشد. پیکاسو و ژرژ براک از پیشگامان سبکی بودند که به یکی از مهم ترین جنبش های هنری تبدیل شد.