فرارو- یک فسیل 125 ساله در ولز سرانجام هویت واقعی خود را آشکار کرد: دیرینه شناسان گونه جدیدی از دایناسور غول پیکر گوشت خوار دوران تریاس را شناسایی کردند. این کشف نشان می دهد که حتی نمونه های تاریخی موزه ها هم می توانند رازهای پنهان تاریخ حیات زمین را فاش کنند.

به نقل از scitechdaily،پژوهشگران دانشگاه بریستول با بهره گیری از فناوری های پیشرفته اسکن دیجیتال، فسیل فک این دایناسور را که از سال 1899 در موزه ملی ولز به نمایش گذاشته شده بود، مجدد بررسی و شناسایی کردند.

این نمونه تنها به شکل قالب های طبیعی فک در سنگ باقی مانده و تمام بافت استخوان اصلی آن از بین رفته است. اُواین ایوانز دانشجوی دیرینه شناسی توانست با استفاده از فتوگرامتری این فسیل را به صورت سه بعدی بازسازی و جزییات آن را به طور دقیق بررسی کند.

محققان با اسکن دیجیتال مدرن، جزییات جدیدی درخصوص فک فسیل شده ای قدیمی در موزه ملی ولز کشف کردند.

اُواین ایوانز می گوید: این نمونه بارها در مقالات علمی ذکر شده اما تاکنون به طور دقیق شناسایی نشده بود. حتی مطمئن نبودیم که این قالب متعلق به یک دایناسور باشد. این فسیل در سال 1899 توسط ادوین تولی نیوتن به نام Zanclodon cambrensis نام گذاری شد، Zanclodon شامل گونه های متنوعی از خزندگان اولیه بود و معتبر به شمار نمی رفت، بنابراین پژوهشگران آن را به افتخار نیوتن، Newtonsaurus نامیدند. این گونه با دایناسورهای هم عصر خود بسیار متفاوت بود و به همین دلیل نامی منحصر به فرد برایش انتخاب کردیم.

پروفسور مایکل جی. بنتون ، نویسنده ارشد این مقاله می گوید: قالب های طبیعی فک جزییات شگفت انگیزی از جمله شیارها، برآمدگی ها، دندان ها و حتی دندانه های لبه دندان ها را حفظ کرده اند. پژوهشگران توانستند با استفاده از اسکن سطحی و بازسازی دیجیتال، یک مدل سه بعدی دقیق از فسیل بسازند و تصویر واضح تری از ساختار اصلی استخوان به دست آورند.

پژوهشگران پس از بررسی دقیق این فسیل، تایید کردند که این نمونه متعلق به یک دایناسور گوشت خوار بزرگ از گروه تروپودها بوده که در اواخر دوره تریاس در جنوب ولز زندگی می کرده است. چیدمان خاص دندان ها نشان می دهد که این دایناسور شکارچی بوده و یکی از نخستین اعضای شاخه اصلی تروپودها است.

فک بازسازی شده 28 سانتی متر طول دارد و طول کل بدن دایناسور حدود 5 تا 7 متر برآورد می شود. برای دایناسورهای تریاس، این اندازه فوق العاده بزرگ محسوب می شود، چون بیشتر هم عصران این دایناسور کوچک بودند.

سندی هاولز از موزه ملی ولز می گوید: نمونه های تاریخی بسیار ارزشمند هستند و حتی پس از سال ها می توانند اطلاعات جدیدی ارائه دهند. بازبینی دوباره Newtonsaurus نشان می دهد ولز نقش مهمی در دیرینه شناسی دارد و احتمالاً دایناسورهای دیگری نیز در این منطقه وجود دارند که هنوز کشف نشده اند.