فرارو- این اثر تازه اندرسن در قالبی چندلایه از درام، کمدی و تریلر سیاسی، هم هشداری درباره آینده ای تاریک است و هم روایتی انسانی از پدری که در میان ویرانی ایدئولوژی ها، عشق به دخترش را بر هر چیز دیگری ترجیح می دهد.

به نقل از ورایتی، پل توماس اندرسن در تازه ترین اثر خود، تصویری هولناک و خیره کننده از آمریکا به عنوان یک حکومت پلیسی تمامیت خواه ارائه می دهد؛ فیلمی که با بازی قدرتمند لئوناردو دی کاپریو و شان پن، هم هشداری سیاسی است و هم درامی انسانی درباره پدر و دختری که در میان خشونت ایدئولوژی ها از هم گسسته اند.

فیلم یک نبرد پس از دیگری در آمریکایی روایت می شود که به یک نظام فاشیستی بدل شده است؛ جایی که مهاجران به طور دسته جمعی بازداشت و در مراکز نگهداری محبوس می شوند، پلیس و ارتش درهم تنیده و به نیرویی سرکوبگر تبدیل شده اند و گروهی از ناسیونالیست های مسیحی در پشت پرده برای آینده تصمیم می گیرند.

در این میان، گروهی شورشی با بمب گذاری های پراکنده و سرقت از بانک ها در تلاش اند حکومت را به چالش بکشند. فیلم در نگاه نخست می تواند به عنوان یک تریلر دیستوپیایی اغراق شده به نظر برسد، اما شگفتی آن در این است که با وجود مقیاس بزرگ و مضمون سیاسی سنگین، ریشه در واقعیت های انسانی دارد و بیننده را به سطحی ملموس از همدلی و درک می کشاند.

اندرسن مخاطب را از همان ابتدا در دل نگاه شورشیان قرار می دهد. رهبر کاریزماتیک این گروه، پرفیدیا بورلی هیلز با بازی تیانا تیلور، شخصیتی سرسخت و پر از غرور انقلابی است که به همراه باب فرگوسن (لئوناردو دی کاپریو)، یک متخصص انفجار با ظاهر آشفته، دست به عملیات هایی علیه حکومت می زنند.

یکی از مهم ترین صحنه ها، حمله به یک مرکز بازداشت مهاجران است که در عین هیجان، بیشتر بر بیهودگی تلاش های آن ها تأکید دارد. شورشیان که خود را فرنچ 75 می نامند، بیشتر به یادآورنده شور رادیکال دهه 60 هستند، اما اقداماتشان در فیلم بیشتر به نبردی بی حاصل شبیه است؛ حرکتی کوچک در برابر دیواری عظیم از دیکتاتوری.

فیلم اندرسن که بخشی از ایده های خود را از رمان Vineland نوشته توماس پینچن الهام گرفته، پیش از آغاز دور دوم ریاست جمهوری دونالد ترامپ در سال 2025 تکمیل شد. با این حال، اثر به وضوح هشداری درباره آینده ای محتمل در سایه اقتدارگرایی کنونی است.

فیلم نشان می دهد که شورشیان چندان شانسی در برابر حکومت ندارند، زیرا موضوع اصلی اثر نه پیروزی انقلاب، بلکه درهم تنیدگی عاطفی و ایدئولوژیک شخصیت هاست.

داستان از زاویه ای غیرمنتظره وارد ماجرای یک مثلث عاطفی می شود: باب و پرفیدیا در یک سو و سرهنگ استیون جی. لاک جاو با بازی شان پن در سوی دیگر. لاک جاو افسر ارتشی است که پرفیدیا را دستگیر می کند و در عین حال به او کششی پنهان دارد.

هرچند نام شخصیت حالت طنزآمیز دارد، اما پن با بازی قدرتمند خود او را از سطح یک کاریکاتور فراتر می برد. او مردی است که در پس چهره خشن نظامی، آسیب پذیری و تمایلات سرکوب شده را پنهان کرده است. رابطه پنهانی او با پرفیدیا به بارداری او می انجامد؛ رویدادی که یکی از تم های محوری فیلم را شکل می دهد: اینکه حتی نیروهای متخاصم جامعه در عمق خود به طور جدایی ناپذیری به هم پیوند خورده اند.

فیلم اندرسن به سادگی در یک ژانر نمی گنجد. یک نبرد پس از دیگری هم زمان درامی اجتماعی، کمدی تلخ، تریلر سیاسی و تمثیلی اجتماعی است. همین چندلایگی باعث می شود اثر حتی در لحظات اغراق آمیز، همچنان چندبعدی و عمیق باقی بماند.

تصاویر فیلم، با فیلم برداری مایکل بائومان، حال وهوای گرانج دهه 70 را زنده می کنند. نماهای کلوزآپ متعدد نیز بیننده را به عمق احساسات بازیگران نزدیک می سازد و پیوند عاطفی مداومی ایجاد می کند.

با تولد دختری به نام ویلا ، باب، که تصور می کند پدر اوست، تغییر می کند. او وفاداری خود را از انقلاب به خانواده منتقل می کند، در حالی که پرفیدیا همچنان بر مسیر مبارزه پافشاری دارد. دی کاپریو این تحول را با بازی ای پرشور به نمایش می گذارد که از قلب شخصی ترین دغدغه ها برمی خیزد.

از سوی دیگر، لاک جاو که عاشق پرفیدیاست، او را در قالب برنامه حفاظت از شاهدان به زندگی پنهانی در حومه شهر می فرستد، اما پرفیدیا نمی پذیرد و به مکزیک می گریزد.

فیلم با پرشی 16 ساله ادامه می یابد. انقلاب شکست خورده و باب، که زمانی شورشی مشهور بود، به مردی بی هدف و گرفتار اعتیاد بدل شده است. او تلاش می کند به شیوه ای ناشیانه از دختر نوجوانش، ویلا (با بازی پرانرژی چیس اینفینیتی ) مراقبت کند.

در همین زمان، لاک جاو به محافل مخفی ناسیونالیست های سفیدپوست دعوت می شود؛ گروهی با نام طنزآمیز باشگاه ماجراجویان کریسمس که در پس درهای بسته از برتری نژادی دفاع می کنند.

هنگامی که احتمال فاش شدن وجود یک دختر دورگه مطرح می شود، لاک جاو نقشه ای برای ربودن ویلا می کشد و داستان به یک تریلر نجات پرهیجان بدل می شود. موسیقی مدرن جانی گرینوود نیز تنش این بخش را همچون ضرب آهنگی پیوسته افزایش می دهد.

اندسون با بهره گیری از وجه کمدی دی کاپریو، او را از قالب همیشگی قهرمان جوان خارج کرده است. باب شخصیتی است پر از تناقض: شجاع اما ناکام، خسته اما همچنان سرشار از مهر پدرانه.

یکی از صحنه های طنزآمیز زمانی است که باب در تماس با شورشیان نمی تواند رمز عبور را به یاد بیاورد. درماندگی او در برابر بوروکراسی جنبش، نقدی ظریف به فرهنگ سیاسی معاصر است و در عین حال مخاطب را به او نزدیک تر می کند.

فیلم در تعقیب وگریزی پرهیجان به اوج می رسد؛ جایی که باب برای نجات دخترش همه چیز را به خطر می اندازد. اندرسن با الهام از سینمای کلاسیک دهه 70، این صحنه را به شکلی شاعرانه و در عین حال پرتنش به تصویر می کشد.

اما معنای عمیق تر اثر در این است که باب، با ترجیح خانواده بر انقلاب، در حقیقت به معنای واقعی کلمه انقلابی عمل می کند. فیلم می گوید مقاومت واقعی در حفظ پیوندهای انسانی و امید به آینده است؛ حتی در دل یک نظامی که هدفش نابودی همین امید است.

فیلم با یادآوری تاریخ آمریکا، به پیوند ناگسستنی نژادها اشاره می کند؛ از تجاوز سیستماتیک برده داران به زنان سیاه پوست تا تلاش امروز ناسیونالیست های سفید برای انکار این واقعیت. یک نبرد پس از دیگری نشان می دهد که جداسازی نژادی نه تنها فریبی تاریخی است، بلکه سوخت ایدئولوژیک راست افراطی معاصر نیز محسوب می شود.

منتقدان بارها به پیچیدگی بیش ازحد یا لحن آموزشی آثار اندرسن در دو دهه اخیر اشاره کرده اند. اما یک نبرد پس از دیگری پس از سال ها، نخستین فیلم اوست که توانسته منتقدان را دوباره به دنیای سینمایی اش نزدیک کند. ترکیبی از درام شخصی، تمثیل سیاسی و طنز سیاه باعث شده این فیلم همانند Boogie Nights در دهه 90، به اثری تأثیرگذار و ماندگار بدل شود.

یک نبرد پس از دیگری اثری است هم سیاسی و هم انسانی؛ فیلمی که در قالب داستانی پرهیجان و گاه طنزآلود، هشدار می دهد که خطر اقتدارگرایی تا چه حد نزدیک است.