دانش آموزان مدرسه ناشنوایان باغچه بان بعد از سال ها در حیاط این مدرسه گرد هم آمدند تا ثمینه باغچه بان را به خانه ابدی اش بدرقه کنند.

به گزارش ایسنا، مراسم تشییع پیکر ثمینه باغچه بان، نویسنده کودکان و نوجوانان و پیشکسوت آموزش کودکان ناشنوا، امروز (جمعه، 28 شهریور) با حضور جمعی از دانش آموزان سابق مدرسه ناشنوایان باغچه بان که ثمینه باغچه بان بعد از درگذشت پدرش در سال 1345 مدیریت آن را برعهده داشت، با شعار درود بر باغچه بان برگزار شد.

پروانه باغچه بان، خواهر ثمینه و دیگر فرزند جبار باغچه بان، علی ربیعی (مشاور اجتماعی رییس جمهور)، محمدرضا شفیعی کدکنی، نوش آفرین انصاری (دبیر شورای کتاب کودک)، احمد مسجدجامعی، داوود کیانیان، علی کاشفی خوانساری، زهرا فرمانی و... و تعداد زیادی از دانش آموزان نسل های مختلف مدرسه باغچه بان از حاضران در این مراسم بودند که پیکر ثمینه باغچه بان را به سمت خانه ابدی اش در قطعه نام آوران بهشت زهرای تهران بدرقه کردند.

علی ربیعی، دستیار اجتماعی رییس جمهور و استاد دانشگاه در سخنانی در این مراسم اظهار کرد: وقتی افرادی در تاریخ یک ملت نه به عنوان یک فرد بلکه به مثابه نهاد عمل می کنند و می مانند، راه و مسیر آن ها روشنایی بخش یک سرزمین می شود. معتقدم ایران یعنی جبار باغچه بان و ایران یعنی ثمینه باغچه بان و ایران یعنی هرکسی که به فرهنگ، توانمند کردن دیگران و ساختن جامعه ایران خدمت کرده است. ما همه ایرانی ها مدیون خانواده باغچه بان هستیم. هدف باغچه بان صرفا توانایی بخشی به یک میلیون ناشنوا نبود بلکه حرکت شان به اندازه کل انسان های ایران و حتی انسانیت تأثیر داشته است.

او با ابلاغ پیام تسلیت مسعود پزشکیان، رییس جمهور، اظهار امیدواری کرد: شما راه او را زنده نگه خواهید داشت و راهش ادامه پیدا خواهد کرد. ثمینه باغچه بان در کنار بزرگان و افرادی که به بشریت خدمت کردند، روحش جاودانه خواهد بود.

مجید قدمی، رییس اسبق سازمان آموزش و پرورش استثنایی هم با زبان اشاره با حاضران سخن گفت و یادآور شد: فقط یک نکته بگویم، حضرت علی (ع) می فرماید، هرکس که می میرد، پرونده اش بسته می شود، به جز آدم هایی که در دنیا کارهای خوب کرده اند. اگر از خانم باغچه بان بپرسند در دنیا چه کردی، با سری بلند خواهد گفت به ناشنوایان کمک کردم، کتاب نوشتم و مدرسه ساختم. حتما جای مرحوم باغچه بان در بهشت است.

مژگان فرهبد، معاون آموزشی، پرورشی و تربیت بدنی آموزش و پرورش استثنایی کشور، نیز با زبان اشاره و با بیان اینکه برایم سخت است درباره این ستاره و گوهر درخشان سخن بگویم، گفت: امیدوارم قدردان زحمات این عزیزان و ادامه دهندگان راه این عزیزان باشیم و یادشان را زنده نگه داریم. برای ما بزرگ ترین هدف، گرامی داشتن زحمات و یاد این عزیزان نه به اسم، بلکه به عمل است. به خودمان تسلیت می گویم و یرای بازماندگان ایشان، خواهر و دخترشان آرزوی سلامتی دارم.

همچنین فرهبد، رییس مدرسه باغچه بان با خوشامدگویی به ناشنوایان و با زبان آن ها اظهار کرد: به خانه خودتان خوش آمدید. قلب ما از رفتن باغچه بان شکسته و یادشان در قلب ماست. زمانی که ثمینه خانم رفتند، داوود کیانیان نوشته بود: ثمینه به سمت خورشید نقاشی هایش پر کشید . مطمئن هستم جای ثمیته خانم و آقای (جبار) باغچه بان در بهشت است.

دو دانش آموزان از سال های دور مدرسه باغچه بان نیز با زبان اشاره از خاطرات خود گفتند.

عبدالرضا دژن، رییس اداره آموزش و پرورش استثنایی اداره کل آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران، هم در سخنانی گفت: امیدوارم خداوند آخر و عاقبت ما را ختم به خیر کند و راه این عزیزان را ادامه دهیم و خدمتگزاری برای جامعه ناشنوایان باشیم.

علیرضا بسیح، دبیرکل فدراسیون ناشنوایان نیز با تسلیت به حاضران و با اشاره به پیام های بسیاری که برای درگذشت ثمینه باغچه بان دریافت کرده اند از قهرمانان ناشنوای قدیمی گفت که از باغچه بان و دخترش به خوبی یاد می کردند.

همچنین رضا خصالی از مدیران سازمان آموزش و پرورش استثنایی گفت: نه به عنوا نمقام مسئول بلکه به عنوان دانشجوی رشته تاریخ می خواهم یک جمله بگویم و آن اینکه ایران چیزی جز سرمایه های اجتماعی و اندوخته و داشته هایش نیست. باغچه بان همیشه زنده است و هنر ماست که این میراث را حفظ کنیم. ایشان و پدرشان عمر و جان و مال شان را برای مدرسه گذاشتند و آیا عرضه این را داریم که این میراث را حفظ کنیم؟

یکی از آموزگاران مدرسه با غچه بان نیز گفت: خوشحالم خدمتگزاری برای جامعه ناشنوایان بودم و خاطرات بسیار زیبایی از اینجا دارم و همه ما از آموزش جامع خاندان باغچه بان و بخصوص ثمینه باغچه بان و خواهرش به یادگار داریم. برای روح شان آرامش طلب می کنم و امیدوارم جامعه جهانی ناشنوایان و جامعه ناشنوایان ایران، قدر این بزرگان را که بی بدیل و بدون تکرار هستند بدانند.

پروانه باغچه بان، خواهر ثمینه باغچه بان و فرزند جبار باغچه بان نیز با زبان اشاره و با بیان اینکه این جا برای وداع و خداحافظی آمده ایم گفت: توانایی من این اجازه را نمی دهد که به دل خواه صحبت کنم و برای شما تعریف کنم این کار از پدر من آغاز شد و چطور ادامه پیدا کرد. قرار نبود این طور شود، قرار بود ثمینه باشد، خوشحالم که بچه های مان را می بینم، از خدا می خواهم ثمینه آگاه باشد و بفهمد و بییند که بچه های ما این جا هستند. خدا به شما سلامتی بدهد تا آموزشگاه باغچه بان مثل قدیم جلو برود.

او افزود: پدرم وصیت کرده بود بعد از مرگ در آموزشگاه باشد اما نمی شد. اینجا مدرسه ناشنوایان است اما پدرم می گفت مدرسه من صرفا برای ناشنوایان نیست، برای همه است. شما یاد دارید، آن زمان تعداد ناشنوایان زیاد بودند و الان اوضاع عوض شده و امیدوارم مدرسه را نگه دارید.

ثمینه باغچه بان که 26 شهریور از دنیا رفت، متولد 4 فروردینِ 1306 در کودکستان باغچه اطفال تبریز، نویسندهٔ کودکان و نوجوانان و بنیان گذار مؤسسه های آموزشی و فرهنگی برای کودکان کم شنوا و ناشنوا بود. دو کتاب از او با عنوان های پل چوبی و نوروزها و بادبادک ها از کتاب های برگزیدهٔ شورای کتاب کودک است.

از دیگر آثار او نیز کتاب های جم جمک برگ خزون ، آفتاب مهتاب چه رنگه و روشنگر تاریکی ها (دربارهٔ پدرش جبار باغچه بان) است. همچنین ارائه ترانه فولکلوریک دویدم و دویدم در قالب کتاب و تهیه ویدئو آن به زبان اشاره، و برگردان فارسی کتاب پیمان جهانی و تهیه ویدئویی به زبان اشاره از جمله دیگر کارهای اوست.