فرارو- نزدیک به دو قرن، دانشمندان علت تابستانی غیرمعمول و سرد در سال 1831 را نمی دانستند؛ حالا با بررسی یخ های قطبی و خاکسترهای آتشفشانی، راز این پدیده شگفت انگیز کشف شده است.

به نقل از دیلی گلکسی، در سال 1831، خورشید رنگی غیرطبیعی و آبی به خود گرفت، محصولات کشاورزی در سراسر جهان از بین رفت و دما در قاره ها به شدت کاهش یافت. نزدیک به دو قرن، دانشمندان این پدیده عجیب و غریب آب وهوایی را یک راز حل نشده می دانستند؛ تا اینکه تیمی تحقیقاتی، فوران عظیمی از آتشفشان های فراموش شده در مرزهای آتشفشانی روسیه را شناسایی کرد.

این کشف ممکن است یکی از قدیمی ترین معماهای آب وهوایی جهان را حل کند؛ دانشمندان اکنون معتقدند که فوران آتشفشانی کم شناخته ای در جزایر کوریل روسیه، عامل اصلی سرد شدن ناگهانی و اختلالات جوی ثبت شده در سال 1831 بوده است، از جمله پدیده ای که در آن خورشید در بخش هایی از نیمکره شمالی به رنگ آبی دیده شد.

یافته ها که در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است، فوران Zav-1 را در دهانه آتشفشانی زاوریتسکی در جزیره سیموشیر، جزیره ای دورافتاده در شمال شرق ژاپن، به عنوان عامل احتمالی معرفی می کند. به نظر می رسد این فوران مقادیر عظیمی گوگرد را به استراتوسفر وارد کرده و لایه ای جهانی از آئروسل های سولفاتی ایجاد کرده که نور خورشید را بازتاب می داد و موجب اختلالات شدید آب وهوایی شد.

شاهدان عینی در سال 1831 از فصلی سرد و غیرمعمول، شکست گسترده محصولات کشاورزی و خورشیدی که گاهی آبی، بنفش و حتی سبز به نظر می رسید، گزارش داده اند. از اروپا تا شرق آمریکای شمالی، آسمان ها رنگی شگفت آور به خود گرفت و مناظر طبیعی که پیش از آن با کاهش دما مواجه شده بودند، هاله ای غیرطبیعی یافتند.

در آن زمان، هیچ فوران ثبت شده ای از نظر مقیاس با این پدیده وسیع جوی مطابقت نداشت. یکی از نامزدها، فوران کوتاه مدت آتشفشان زیرآبی فردیناندا در نزدیکی سیسیل بود که در جولای 1831 رخ داد و همزمان با مشاهده خورشید آبی بود. اما دانشمندان اکنون معتقدند که میزان گازهای خروجی آن کوچک تر از آن بود که بتواند چنین اثرات آب وهوایی گسترده ای ایجاد کند.

دکتر ویلیام هاچیسون، سرپرست مطالعه و آتشفشان شناس دانشگاه سنت اندروز، می گوید: فردیناندا احتمالاً تنها پدیده های کوتاه مدت و محلی در آگوست را توضیح می دهد. عامل واقعی خنک شدن چیزی بسیار بزرگ تر بود، اما در دیدگان همه پنهان مانده بود.

برای یافتن منبع واقعی، تیم هاچیسون هسته های یخ گرینلند و قطب جنوب را بررسی کردند و ذرات ریز شیشه آتشفشانی به نام کریپتوتفرا استخراج شد. این ذرات میکروسکوپی از نظر شیمیایی با لایه های پامیس جزیره سیموشیر، به ویژه لایه خاکستر خاکستری ضخیم ناشی از فوران Zav-1، مطابقت داشت.

از آنجا که این منطقه در قرن نوزدهم تقریباً خالی از سکنه بود و تنها چند جامعه بومی آیینو و چند پایگاه استعماری روسیه در آن حضور داشتند، هیچ سند مکتوبی از این رویداد وجود نداشت. استفاده از رویکرد چندجانبه، شامل تاریخ گذاری رادیوکربنی خاک و یافته های باستان شناسی در زیر لایه خاکستر، همراه با داده های حلقه درختان و تحلیل ایزوتوپ گوگرد، همگی بر تابستان 1831 به عنوان زمان فوران دلالت داشتند.

برآورد می شود فوران Zav-1 حدود 12 ± 3.5 تراگرم گوگرد را به استراتوسفر وارد کرده باشد؛ معادل با فوران پیناتوبو در سال 1991 که دمای جهانی را تقریباً 0.6 درجه سانتی گراد کاهش داد. در این مورد، اثرات خاکستر Zav-1 موجب کاهش دما بین 0.5 تا 1 درجه سانتی گراد در نیمکره شمالی بین سال های 1831 تا 1833 شد.

پژوهشگران با استفاده از مدل جوی EVA_H شبیه سازی کردند که چگونه دود و خاکسترهای آتشفشانی که شاید تا ارتفاع 23 کیلومتری صعود کرده بود، آئروسل ها را در سراسر زمین پخش کرده و تابش خورشید و حتی چرخه های موسمی در آفریقا و جنوب آسیا را مختل کرده است. برآورد نیروگذاری تابشی −2 ± 1 وات بر متر مربع، مقیاس اثرات جهانی را تأیید می کند.

هاچیسونتوضیح داد: این اثرات تنها محدود به یک منطقه نبودند. ما درباره پرده ای در استراتوسفر صحبت می کنیم که پیامدهای واقعی برای سیستم های آب وهوایی جهانی داشت.

این تحقیق نه تنها یکی از بزرگ ترین معماهای آب وهوایی تاریخ را حل می کند، بلکه نشان می دهد که حتی فوران های کم شنیده و فراموش شده می توانند تأثیرات گسترده ای بر زندگی و محیط زیست کره زمین داشته باشند، و اهمیت بررسی دقیق و چندجانبه تاریخ زمین شناسی و یخ های قطبی را برجسته می کند.