زینب نصیری در ایران نوشت: ثمینه باغچه بان، نویسنده و فرزند جبار باغچه بان در 97 سالگی از دنیا رفت. نوش آفرین انصاری، دبیر شورای کتاب کودک با اعلام این خبر گفت: خانم باغچه بان امروز (چهارشنبه، 26 شهریور) از دنیا رفت. احتمالاً مراسم تشییع او (پنجشنبه، 27 شهریور) از مقابل مدرسه باغچه بان برگزار می شود.

ثمینه باغچه بان متولد 4 فروردین 1306 در کودکستان باغچه اطفال تبریز، نویسنده کودکان و نوجوانان و بنیان گذار مؤسسه های آموزشی و فرهنگی برای کودکان کم شنوا و ناشنوا بود. دو کتاب از او با عنوان های پل چوبی و نوروزها و بادبادک ها از کتاب های برگزیده شورای کتاب کودک است.

ثمینه باغچه بان (1306-1404) نویسنده، مترجم و یکی از پیشگامان حمایت از ناشنوایان در ایران بود. او فرزند جبار باغچه بان، بنیان گذار آموزش ناشنوایان بود و پس از مرگ پدر، راه او را ادامه داد. پدری که سکوت کودکان ناشنوا را شکست و برای اولین بار الفبای ارتباط را به دست هایشان سپرد.

او مسئولیت آموزشگاه باغچه بان و سپس ریاست آموزشگاه و مدیریت فنی جمعیت کر و لال ها را برعهده گرفت. در سال 1345 مدیر امور بالینی و دوره تربیت متخصص شنوایی سنجی و رابط ناشنوایان در دانشگاه ملی ایران شد و در 1350 به عنوان مدیرعامل، سازمان ملی رفاه ناشنوایان را بنیان گذاشت. ثمینه باغچه بان همچنین از سال 1341 همزمان با تأسیس شورای کتاب کودک، به فعالیت در این نهاد فرهنگی پیوست. او در حوزه ادبیات کودک نیز چهره ای ماندگار است.

کتاب های پولک های چوبی و نوروزها و بادبادک ها از آثار برگزیده شورای کتاب کودک اند. از دیگر آثار او، کتاب روشنگر تاریکی ها ، درباره پدرش جبار باغچه بان است. او نه تنها در آثارش توجه ویژه ای به ناشنوایان داشته بلکه تلاش کرده است آثارش را در قالب ویدیوی زبان اشاره نیز منتشر کند.

خودش در بخشی از کتابش می نویسد: زمانی که به گذشته ام می نگرم، دلم پر از شادی می شود، چه سعادتی بود همدوش پدرم کنار فرزندان ناشنوایم بودن. هر روز زندگی ام در دبستان کر و لال ها و آموزشگاه باغچه بان سراپا شادی بود.

اگر دوباره به دنیا بیایم باز همین راه را در پیش خواهم گرفت و خداوند را سپاسگزارم که مرا به این راه رهنمون شد.

ثمینه باغچه بان روز گذشته در حالی چشم از جهان فروبست که میراث او همچنان زنده است؛ میراثی که نشان می دهد خدمت به ناشنوایان تنها یک فعالیت آموزشی یا فرهنگی نیست، بلکه راهی برای تحقق عدالت اجتماعی و شنیده شدن صدای همه انسان ها است.

امروز، وقتی به میراث ثمینه باغچه بان می نگریم، بیش از پیش اهمیت ارتقای سلامت روانی و اجتماعی شهروندان و ضرورت دسترس پذیری محیط و فضاهای عمومی برای افراد دارای معلولیت، بویژه ناشنوایان را درک می کنیم. باغچه بان ها به ما یاد دادند که جامعه سالم، جامعه ای است که در آن هیچ کس به دلیل تفاوت در نوع توانایی یا ویژگی های فردی اش، از حق آموزش، مشارکت و زندگی شایسته محروم نباشد.

یاد ثمینه باغچه بان نه تنها ادای احترام به اوست، بلکه دعوتی است برای ما تا راه او و پدرش را در عرصه های سلامت روانی و اجتماعی ادامه دهیم؛ راهی که مقصدش برابری، مشارکت و شنیده شدن صدای همه شهروندان است. راهی که امکان مشارکت همه شهروندان را فارغ از تفاوت هایشان فراهم می کند.