عباس عبدی، روزنامه نگار، در اعتماد نوشت: آقای ضرغامی، رییس اسبق صدا و سیما اخیرا نکته ای را گفته که به نظر من از حیث تحلیل رفتار سیاسی رسمی در ایران بسیار مهم است.

او گفت: دو، سه ماه قبل برای سخنرانی به کردستان رفتم و گفتم به قروه می روم. قروه شهر آقای محمدرضا رحیمی است که معاون اول (دولت احمدی نژاد) شد. ایشان سه، چهار سال به زندان رفت. از نظر من آقای رحیمی بی گناه بود. در توییتی هم این را نوشتم؛ خیلی از بزرگان کشور و آدم های معتبر و صاحب جایگاه در کشور معتقد بودند که آقای رحیمی بی گناه است.

همسر ایشان تلویزیون نگاه می کرد (در زمان مدیریت من در صداوسیما نبود، من به این چیزها توجه داشتم) می بیند خبر 20:30 شوهرش را به عنوان یک فرد خلافکار اقتصادی نشان می دهد! این زن آنقدر باغیرت و باآبرو است که به محض اینکه تصویر شوهرش را به عنوان یک متخلف می بیند، جلوی تلویزیون می افتد و به کما می رود. چهار ماه در کما می ماند و از دنیا می رود.

من سعی می کنم عناصر ضمنی ولی مهم این سخنان را برشمارم. اولین نکته این است که می گویند از نظر من آقای رحیمی بی گناه بود. هنگامی که امثال کنشگران منتقد حکومت چنین گزاره ای را درباره فعالان سیاسی می گویند ابهامی وجود ندارد، چون آنان درباره منطق حقوقی صحبت نمی کنند، بلکه دادرسی را عملی سیاسی می دانند.

آنان که با فرآیند دادرسی در ایران آشنا هستند، خوب می دانند که اگر دادرسی بی طرفانه و فارغ از اراده سیاسی و فساد انجام شود احتمال کمی وجود دارد که حکم صادره به کلی نادرست باشد. بعید است که آقای ضرغامی از حیث حقوقی به حکم ایشان نقد داشته باشد، چون او کارشناس حقوق نیست. بالطبع حکم را سیاسی دانسته است.

اگر چنین است این تندترین نقد ممکن به نظام سیاسی حاکم است. اگر آقای ضرغامی هم نظام قضایی را بی طرف نمی داند دیگر بحثی نمی ماند. فراموش نکنیم حتی یک حکم جانبدارانه و سیاسی برای نقض اعتبار یک نظام قضایی کافی است آن هم علیه کسی که معاون اول رییس جمهور همین کشور بوده. بر حسب این تمثیل؛ جایی که شتر بُود به یک غاز/خر ارزش واقعی ندارد آیا مردم نخواهند گفت اینها که با خود چنین می کنند با دیگران چه خواهند کرد؟

نکته دوم اینکه چرا ایشان همین برداشت خود را با دلایل کافی همان زمان نگفتند و اکنون پس از 11 سال آن را اعلام کرده اند؟ اصولا الان چه فایده ای دارد؟ اگر نظر خود را پس از صدور حکم بدوی و پیش از صدور حکم نهایی در دیوان می گفتند احتمالا موثر بود، چرا سکوت شده است؟

سوم؛ اگر شما رییس صداوسیما بودید چرا این خبر را پخش نمی کردید؟ اگر برای رفاقت بود یا عقیده به بی گناه بودن که این مساله شخصی است و حق نداریم در سیاست رسانه ملی آن را اعمال کنیم. ولی اگر به صفت منطقی نباید این اخبار پخش شود چرا این همه اخبار علیه دیگران گفته می شود، سکوت می کنیم در حالی که اغلب بدتر از این خبر است؟ و حتی بعدا هم حکم بی گناهی آنان صادر می شود؟ آیا خانواده های دیگران حقی ندارند یا حق دارند و فراموش شده است؟

چهارم؛ چرا همسر محترمشان از شنیدن این حکم دچار فشار شد و سکته کرد؟ این مساله مهمی است. تحلیل من این است که در نظام اداری ما جای فساد و صلاح یا عوض شده یا تشخیص آن ها از یکدیگر متصور نیست. مثلا همان پول دادن به نمایندگان را شما فساد نمی دانید که او را تبرئه می کنید شاید خانم ایشان هم کم کم آن را عادی دانسته اند، لذا هیچ وقت به مخیله ایشان خطور نمی کرده که چنین کاری فساد باشد.

ولی خیلی ها از جمله بنده این را مصداق روشن فساد سیاسی می دانیم. البته من حکم دادگاه را تایید و رد نمی کنم، چون اصولا اعتمادی به آن دادگاه ها نداشتم و متهم اصلی هم هیچ گاه محاکمه نشد. ولی من هم می توانم برداشت خود را داشته باشم.

طبیعی است اگر کسی که حقوق خوانده و خوشنویس است و بخشی از این قرآن را با خط زیبای خود نوشته و شعارهای انقلابی داده و معاون اول رییس جمهور بوده به یک باره در همان صداوسیمای رسمی متهم به فساد شود، همسر و فرزندانش نتوانند تحمل کنند. مشکل در این چندگانگی چهره ما در خانه و خیابان و اداره و پشت پستوهای سیاست است که با یک حکم برملا می شود.