زندگی شخصی ژوزف استالین، آمیخته با ترس وسواس و بیماری بود. رژیم غذایی نامتعادل، ترس دائمی از مسمومیت و اختلالات روانی و عصبی، نه تنها سلامت او را تحت تأثیر قرار دادند، بلکه بر تاریخ سیاسی قرن بیستم نیز سایه افکندند.

به گزارش خبرآنلاین، ژوزف استالین، رهبر قدرتمند و بی رحم اتحاد جماهیر شوروی، نه تنها با سیاست های سرکوبگرانه اش شناخته می شود، بلکه سبک زندگی شخصی اش نیز آمیخته با ترس، وسواس و انزوا بود. در میان جنبه های کمتر بررسی شده ی زندگی او، تغذیه، ترس از مسمومیت و بیماری های پنهان جایگاه ویژه ای دارند.

استالین به شدت نگران مسموم شدن بود. این ترس تا حدی پیش رفت که او تنها از غذاهایی می خورد که توسط آشپزهای وفادار و تحت نظارت چشنده های مخصوص تهیه شده بودند. هیچ غذایی بدون تأیید نهایی سرو نمی شد، و حتی در مهمانی های رسمی، استالین اغلب منتظر می ماند تا دیگران ابتدا غذا را امتحان کنند.

بر اساس خاطرات پزشکان و اعضای حلقه ی نزدیک او، استالین علاقه ی خاصی به غذاهای گُرجی داشت، به ویژه خوراک هایی مانند لوبیو، خینکالی و خورشت های تند. با این حال، رژیم غذایی اش فاقد تعادل بود و اغلب با مصرف زیاد گوشت، نان سفید و نوشیدنی های الکلی همراه بود. این سبک تغذیه، در کنار بی تحرکی و استرس مزمن، زمینه ساز بیماری های متعددی شد.

مطالعات روان پزشکی مدرن، با بررسی رفتارهای مستند استالین، احتمال ابتلای او به اختلال شخصیت ضد اجتماعی (Antisocial Personality Disorder) و پارانویا را مطرح کرده اند. نشانه هایی مانند بی اعتمادی شدید، حذف فیزیکی مخالفان، شکنجه ی نزدیکان و ناتوانی در همدلی، از ویژگی های بارز این اختلالات هستند.

در سال های پایانی زندگی، استالین دچار تصلب شرایین مغزی شدید بود. طبق یادداشت های دکتر الکساندر میاسنیکوف، یکی از پزشکان حاضر در بستر مرگ استالین، این بیماری احتمالاً سال ها در حال پیشرفت بوده و بر توانایی شناختی، تصمیم گیری و خلق وخو تأثیر گذاشته است. این اختلال می تواند باعث تشدید صفات شخصیتی مانند شک گرایی، خشم و بی رحمی شود.

برخی منابع همچنین به علائم افسردگی مزمن، سوءمصرف الکل و اختلالات خواب در استالین اشاره کرده اند. این عوامل، در کنار انزوای سیاسی و ترس دائمی از خیانت، او را به فردی منزوی، بی رحم و غیرقابل پیش بینی تبدیل کرده بودند.

پزشکان و مورخان معتقدند که بیماری های جسمی و روانی استالین، به ویژه در دهه ی آخر عمرش، بر تصمیم گیری های کلان سیاسی تأثیر گذاشتند. از جمله پاکسازی های گسترده، اعدام های دسته جمعی و بی اعتمادی شدید به ارتش و حزب، همگی در دوره ای رخ دادند که علائم اختلالات شناختی و روانی در او تشدید شده بودند.

مطالعه ای در British Medical Journal درباره ی توطئه پزشکان در سال 1952 نشان می دهد که استالین حتی به پزشکان خود نیز بی اعتماد شده بود و آن ها را به خیانت و جاسوسی متهم کرد. این رفتار، نشانه ای از پارانویا شدید و زوال عقل احتمالی است.