فرشید فرحناکیان در روزنامه اعتماد نوشت: تحولات اخیر در سیاست دفاعی ایالات متحده نشان دهنده تغییر جدی در اولویت های راهبردی واشنگتن است. بر اساس گزارش POLITICO (2025)، پیش نویس استراتژی دفاع ملی جدید (NDS) که روی میز وزیر جنگ؛ پیت هگست قرار گرفته، به جای تمرکز بر رقابت قدرت های بزرگ به ویژه چین و روسیه، حفاظت از سرزمین اصلی و نیمکره غربی را در اولویت قرار می دهد. این تغییر جهت نه تنها بازتابی از محدودیت های ساختاری امریکا در حفظ برتری جهانی است؛ بلکه نشانه ای از یک عقب نشینی تدریجی و احتمالا پایدار از آسیاست.

به گزارش اعتماد، استراتژی های دفاعی دو دهه گذشته، به ویژه سند 2018 (U. S. Department of Defense, 2018)، همواره بازدارندگی چین و روسیه را در صدر قرار می دادند؛ اما نسخه 2025 با اقداماتی نظیر اعزام هزاران نیروی گارد ملی به شهرهای بزرگ برای پشتیبانی از نیروهای انتظامی؛ استقرار ناوهای جنگی و جنگنده های F-35 در کاراییب جهت رهگیری قاچاق مواد مخدر؛ ایجاد منطقه ای نظامی شده در مرز مکزیک با امکان بازداشت غیرنظامیان؛ عملا بازتاب دهنده چرخشی به سمت تهدیدات نزدیک و فوری است. این همان چیزی است که از آن به عنوان عقب نشینی آرام یاد شده است.

البریج کولبی (Elbridge Colby)؛ معمار اصلی استراتژی دفاعی 2018 و نویسنده کتاب استراتژی انکار (2021)، پیش تر از مدافعان سرسخت بازدارندگی چین بود. تغییر موضع او در مقام رییس سیاستگذاری پنتاگون نشان می دهد که دسترسی به داده های جدید و ارزیابی واقع بینانه از موازنه قدرت در شرق آسیا، او را به سمت نوعی انزواگرایی سوق داده است. همسویی او با معاون رییس جمهور جی دی ونس که خواهان کاهش تعهدات خارجی امریکاست، بیانگر تثبیت یک گفتمان نوین در سیاست خارجی واشنگتن است.

این تغییر جهت پیامدهای چندوجهی دارد: (1) متحدان آسیایی امریکا: بر اساس تحلیل وایت (White, 2019)، کشورهای ژاپن، کره جنوبی و تایوان با کاهش اتکا به واشنگتن، ناچار به تقویت توان دفاعی مستقل خود خواهند شد. احتمال بازاندیشی حتی در سیاست های هسته ای این کشورها وجود دارد. (2) چین و روسیه: گزارشRAND (2022) نشان می دهد که چین در محدوده 1000 مایلی سواحل خود برتری نظامی دارد. عقب نشینی امریکا این برتری را تثبیت و به مسکو و پکن امکان تعمیق نفوذ منطقه ای خواهد داد. (3) امریکای لاتین: تمرکز مجدد امریکا بر نیمکره غربی، مداخله بیشتر در کشورهایی نظیر ونزوئلا را محتمل می کند؛ روندی که می تواند به افزایش بی اعتمادی و تنش های ضدامریکایی بینجامد. اگرچه ترامپ همچنان با لحن تند علیه چین سخن می گوید و از ابزار تعرفه های سنگین استفاده می کند؛ اما تغییر استراتژی دفاع ملی بیانگر پذیرش واقعیت های ساختاری است. حفظ برتری در فاصله 7000 مایلی در برابر قدرت های رو به رشد، از منظر ژئوپلیتیک و اقتصادی غیرممکن است.

بحث درباره آینده نقش ایالات متحده در آسیا-پاسیفیک و نسبت آن با ظهور چین، طی دهه اخیر یکی از پرتنش ترین موضوعات سیاست بین الملل بوده است. در این میان، استدلالی ارایه می شود که بر لختی امپریالیستی امریکا و ناتوانی ساختاری آن برای عقب نشینی استراتژیک تاکید دارد.

این دیدگاه، در ترکیب با نظریه های روابط بین الملل نظیر تله توسیدید و داده های جدید نظامی، تصویری پیچیده و در عین حال هشداردهنده از آینده نظم جهانی به دست می دهد. سیستم سیاسی-اقتصادی امریکا، متشکل از منافع متضاد گروه های فشار به ویژه مجتمع نظامی-صنعتی، مانع از طراحی و اجرای یک خروج منسجم از آسیا می شود.

حتی در شرایطی که اسناد رسمی مانند استراتژی دفاع ملی 2018 یا پیش نویس 2025 بر دفاع از وطن و محدودیت منابع تاکید می کنند، واقعیت آن است که ساختار قدرت در واشنگتن امکان کنار گذاشتن نقش امپریالیستی را نمی دهد. این تناقض به معنای واگذاری بار بیشتر به متحدان منطقه ای و نه ترک میدان است. مطالعه معروف گراهام آلیسون درباره تله توسیدید نشان می دهد که در 75 درصد موارد تاریخی، رقابت میان یک قدرت در حال ظهور و یک قدرت مسلط به جنگ انجامیده است.

از این زاویه، برخورد چین و امریکا نیز بالقوه به سمت رویارویی سوق داده می شود. منتقدان معاصر؛ ازجمله برندز و بک لی، اما بر این باورند که این چارچوب بیش از حد ساده انگارانه است و شرایط امروز، با توجه به پیچیدگی های داخلی چین و ابزارهای غیرمستقیم امریکا، الزاما به جنگ مستقیم منتهی نخواهد شد.

این نقدها همراستا با این دیدگاه است که ایالات متحده ترجیح می دهد از مسیرهای غیرمستقیم، مانند بی ثبات سازی محیط پیرامونی چین یا استفاده از نیروهای نیابتی؛ نمونه بارز آن اوکراین، پیش برود. از منظر توان نظامی، داده های ترازنامه نظامی 2024 موسسه IISS نشان می دهد که نیروی دریایی چین از نظر تعداد کشتی ها از امریکا پیشی گرفته است. برتری چین در حوزه منطقه ای آسیا-پاسیفیک در تضاد با پراکندگی جهانی ناوگان ایالات متحده قرار دارد.

اگرچه برخی این وضعیت را نشانه عقب نشینی واشنگتن تعبیر می کنند، فازی معتقد است که این تفسیر نادرست است. حضور بیش از 250 پایگاه نظامی امریکا در سطح جهان (طبق داده های وزارت دفاع، 2023) و استقرار سامانه های جدید مانند موشک های تایفون در ژاپن و فیلیپین نشان می دهد که سیاست مهار همچنان ادامه دارد و ایالات متحده از طریق شبکه متحدان و پایگاه های خود جایگاهش را حفظ می کند.

ترکیب این واقعیت ها تصویری متناقض به دست می دهد: از یک سو، پنتاگون بر ضرورت تمرکز بر امنیت داخلی تاکید دارد؛ از سوی دیگر، پراکندگی جهانی پایگاه ها و مانورهای نظامی گسترده (مانند REFORPAC 2025) نشانه استمرار سیاست مهار چین است. این وضعیت نوعی بن بست استراتژیک است: امریکا قادر به عقب نشینی کامل نیست و در عین حال نمی تواند بار هزینه ها را به تنهایی تحمل کند. پیامد چنین الگویی افزایش خطر درگیری های غیرمستقیم، بی ثباتی منطقه ای و احتمال تشدید تدریجی تنش هاست.

استراتژی دفاع ملی 2025 در صورت تصویب، لحظه ای تاریخی خواهد بود: لحظه ای که ایالات متحده به طور رسمی از سیاست رقابت جهانی فاصله گرفته و به سمت تمرکز بر امنیت داخلی حرکت می کند. این تحول ممکن است جایگاه تاریخی ترامپ را نه به عنوان رییس جمهوری که امریکا را دوباره بزرگ کرد ، بلکه به عنوان کسی که امریکا را دوباره واقع بین کرد تثبیت کند.

دیدگاه مخالف؛ با وجود بدبینی ذاتی، اما بر یک واقعیت انکارناپذیر تاکید می کند: ایالات متحده به دلیل ساختار متناقض داخلی و الزامات امپریالیستی خود، در مسیر عقب نشینی منسجم از آسیا نیست. تغییر رویکردها در اسناد استراتژیک بیشتر جنبه تاکتیکی دارند تا تحول بنیادین. در این چارچوب، چین با اتکای به تمرکز منطقه ای و رشد توان دریایی خود، در برابر امریکا قرار گرفته است؛ اما جنگ مستقیم الزاما محتمل ترین سناریو نیست، بلکه تداوم رقابت غیرمستقیم، واگذاری مسوولیت به متحدان و تشدید فضای بی ثباتی، سیمای واقعی آینده روابط دو قدرت را شکل خواهد داد.