امیر جدیدی در هم میهن نوشت: زمان بچگی ما اگر یک خبرنگار میکروفن به دست می گرفت و توی مدرسه ای می چرخید و از بچه ها شغل آینده شان را سوال می کرد، صدی نود بچه ها دوست داشتند دکتر، پلیس، خلبان، مهندس و… شوند. اما یکی دو شب پیش در مهمانی بچه رفیقم می خواست موتورسوار شود.

واقعیت این بود که بعد از شنیدن حرف های دخترک به فکر فرو رفتم. به این فکر کردم چه می شود که بچه ای نسبت به شغلی آرزومند می شود. تا جایی که می دانیم بچه ها برای اینکه به این سوال جواب دهند باید بتوانند خودشان را در آن پوزیشن تصور کنند. در مرحله بعد باید که با آن شغل حس موفقیت و دیده شدن پیدا کنند.

این احساس در حقیقت از طریق محیط اطراف و رسانه به آن ها القا می شود. بچه ها دوست دارند خلبان شوند چون اولاً تصور پرواز در آسمان برای هر بنی بشری جذاب است و ثانیاً هیات و هیبت خلبان ها و کروی پروازی دل بچه ها را به جاهای خوب می برد. بچه ها دوست دارند دکتر شوند چون نجات جان آدمیزاد مهم ترین کارهاست. بچه ها دوست دارند لاستیک فروش شوند چون عموی مهربانشان لاستیک فروش است.

اما دختربچه دوست من چرا باید همه تصورش از موفقیت راندن موتورسیکلت باشد؟ واقعیت این است که این روزها راندن موتور برای زنان ایران بیشتر از نشستن بر یک وسیله نقلیه است. بفهمی نفهمی یک پرچم است برای اعلام پیروزی. یک نشان از خواست مشروع زندگی برابر است.

راندن موتورسیکلت شاید دم دستی ترین، سخت ترین و پرزحمت ترین شغل برای انتخاب یک کودک باشد اما وقتی بچه رفیقم درباره شغل آینده اش حرف می زد آب از لب و لوچش آویزان بود.

می دانید چرا؟ برای اینکه این روزها همه مردم شهر زنان موتورسوار را تشویق می کنند. برایشان کف و سوت می زنند و توی مهمانی ها بر شجاعت شان آفرین می گویند. حتم دارم که آرزوی آن دختر یکی دو سال دیگر رنگ بوی امروزش را از دست داده و جایش را به آرزوی دیگری می دهد.

اما بیایید به این فکر کنیم که چرا هر اتفاق ساده برای تحقق اینقدر به رسانه ها راه پیدا می کند و اینقدر پیچیده می شود و… این روزها واقعیت زندگی در خیابان، روی آسفالت داغ و در میان دود اگزوزها، به حقیقت بدل شده است.

اما آیین نامه ها و بوروکراسی و گیر و گورهای قانونی آنقدر کش پیدا می کند و مسئله می شود که تبدیل به آرزوی دختربجه ها می شود.

دیروز سید تیمور حسینی رییس پلیس راهور فراجا خطاب به زنانی که بدون گواهینامه موتور می رانند هشدار داده است. هشدار رییس پلیس راهور متین بر منکرش لعنت.

اما یک نفر باید به سیستمی که اینقدر کُند است و از جامعه عقب مانده هشدار بدهد که دست بجنباند و جلوی اتفاقات ناگواری که خدای ناکرده در آینده می افتد را زودتر بگیرد. چیزی که من روزنامه نگار یک لاقبا در این روزهای شهر می بینم نیازمند دست جنباندن است.