مهرداد احمدی شیخانی در روزنامه هم میهن نوشت: برخی رخدادهای این روزهای خاورمیانه، از جهاتی یادآور اتفاقاتی در گذشته است، هرچند نه عیناً یکسان، ولی مشابهت های قابل ذکری دارند. 37 سال پیش، وقتی جنگ ایران و عراق پایان یافت، جدای از آن حس زخم التیام نیافته ای که برای ما ایرانیان به جای گذاشت و همچنان هم به نوعی پابرجاست، تصویری بیرونی هم داشت که تحولاتی بسیار در منطقه ایجاد کرد.

غیر از اینکه ما احساس پیروزی نمی کردیم که این حس جای حرف دارد که آیا درست است یا خیر، سبب رواج این نظر نیز شد که جنگ هیچ پیروزی ندارد که از جنبه های متعددی درست است، اما یک تصویر بیرونی هم وجود داشت که به آن اندازه تصویر داخلی برای اکثر ما چندان مهم نبود، ولی در کلیت خاورمیانه، بسیار با اهمیت بود و هست.

آن تصویر بیرونی این بود که وقتی در 29 تیرماه 1367، ایران قطعنامه 598 را پذیرفت، کاریزمای مرحوم امام خمینی (ره)، چنان قدرتمند بود که با همه پرسش های بی جواب، جامعه توانست که با آن همراهی کند و به نوعی، انتظار برای پاسخ پرسش ها را بگذارد برای زمانی دیگر، اما چنین وجهی از مدارا با آنچه جنگ 8ساله نامیده می شد، در عراق موجود نبود.

عراق جنگی را آغاز کرده بود که بعد از 8 سال نه تنها در همان جای اول قرار داشت، بلکه هزینه ای گزاف بر عراق بار کرده بود که بیرون آمدن از زیر این بار، برای حتی دیکتاتوری چون صدام نیز آسان نبود و برای همین، صدام حسین علاوه بر دلایل عدیده اقتصادی، از جنبه روانی هم برای بیرون آمدن از زیر سنگینی چنین باری، نیاز به یک پیروزی معنادار داشت که حمله به کویت آن را برآورده می کرد. لذا در یازده مرداد 1369، عراق کویت را تسخیر و آن را استان نوزدهم خود نامید.

این اتفاق، برعکس حمله به ایران، واکنشی جهانی را برانگیخت. اگر حمله به ایران، به هر دلیلی نه تنها با مخالفت معناداری روبه رو نشد، که حتی هم در خاورمیانه و هم در جهان، حمایت شد؛ حمله به کویت از جهتی دیگر بود و به سرعت واکنش ها و محکومیت های شدید را در پی داشت و در ادامه سبب ساز جنگ اول خلیج فارس و حمله کشورهای غربی به عراق شد و نتیجه تلاش صدام برای رسیدن به یک پیروزی معنادار، بعد از بی نتیجه ماندن جنگ 8ساله علیه ایران، مقدمه سقوط او را فراهم کرد؛ سقوطی که ریشه در بی ثمر بودن اصرار بر جنگی داشت که عدم پیروزی در آن، معنایش فقط شکست بود و نه بی نتیجه بودن حمله به ایران.

امروز برای اسراییل نیز همین داستان تکرار شده، اسراییل دو سال است در غزه کشتار می کند، ولی غیر از کشتن زنان و کودکان و مردم پیر و جوان، دستاوردی نداشته، هرچند برای این کشور، کشتن کودکان شاید خودش دستاورد محسوب شود، ولی این را نمی تواند در افکار عمومی جهان به عنوان موفقیت جا بیندازد.

حمله به لبنان و آن قتل عام حزب الله نیز بدون خلع سلاح حزب الله، معنایش فقط یک کشتار دیگر است و نه پیروزی و حتی شاید اگر خلع سلاحی نیز در این مرحله رخ دهد، در ادامه به پایان داستان حزب الله نینجامد.

ماجرای سوریه و کرانه باختری هم باز فقط گشودن یک جبهه دیگر در بین میدان های جدید جنگ است و عملاً به معنای پیروزی نیست، پیروزی ای که اسراییل برای رسیدن به آن و نشان دادن تفوق خود، بسیار به آن نیازمند است.

حمله به ایران نیز، جدا از آنچه ما در داخل کشور بر آن بار معنایی گذاشته ایم، در تصویر بیرونی و برای اسراییل، بسته خوش آب و رنگ پیروزی نبوده و نتوانسته آن را به عنوان پیروزی به افکار عمومی داخلی و خارجی بفروشد و حالا بعد از دو سالی که به رغم گشودن این همه جبهه، موفقیتی که بتواند بگوید این هم پیروزی ، در واقعیت روی زمین برای اسراییل به دست نیامده، حمله به قطر و تلاش برای کشتن سران حماس اگر اتفاق می افتاد، تلاشی بود تا بلکه بتواند بگوید ما پیروزیم و نشد.

حمله ای که اگرچه در تجاوز به ایران واکنش های رسمی جهانی نداشت، ولی قطر آن پروپاگاندای ضدیت با ایران را نداشت که نتیجه، عکس العمل تند و گسترده کشورها بود؛ یعنی دقیقاً همان تفاوت واکنش رسمی جهانی در مقابل حمله عراق به ایران و کویت. این از مشابهت داستان حمله عراق به کویت و اسراییل به قطر.

اما اگر حمله عراق به کویت، واکنشی عملی را به همراه داشت، در مقابل اسراییل، هیچ واکنش عملی رخ نخواهد داد و این احتمالاً، تیر خلاص بر پیکره همه توافقات و مناسبات و تفاهم های بین المللی است؛ توافقاتی که قبلاً هم معلوم شده بود که دیگر معنایی ندارد ولی این حمله، همچون کاغذ کادو، بسته مجموعه جهانی بی در و پیکر را کادوپیچ کرد.

می گویند ترامپ اعتقادی به توافقات بین المللی ندارد و فقط به دنبال توافق های دوجانبه با تاکید بر برتری مطلق آمریکاست. احتمالاً این حمله نتیجه اش این خواهد شد که کشورها، دیگر نتوانند روی هیچ توافقی با آمریکا حساب کنند، چون انگار وجود هر توافقی باعدم وجودش فرقی نمی کند.