نائب رییس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران با اشاره به پایین تر بودن آمار خودکشی در ایران نسبت به جهان گفت: در کشور ما 82 درصد خودکشی ها زیر 50 سال رخ می دهد.

به گزارش تسنیم، حمید پیروی در ارتباط با روز جهانی پیشگیری از خودکشی اظهار کرد: آمار خودکشی در ایران نشان می دهد که اقدام به خودکشی روندی افزایشی دارد. در حال حاضر حدود 8.9 نفر به ازای هر 100 هزار نفر جمعیت دست به خودکشی می زنند.

وی درباره راهکار کاهش آمار اقدام به خودکشی افزود: یکی از مهم ترین راهکارها برای کاهش این آمار، افزایش احساس تعلق اجتماعی، حمایت های اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی جامعه است. خودکشی نباید با مدل بیماری نگر برطرف شود زیرا این طور نیست که صرفاً بگوییم افرادی که اقدام به خودکشی می کنند همگی دچار افسردگی بوده اند و یا مشکلات روانی داشته اند بلکه عوامل اجتماعی و فرهنگی زیادی بر بروز این پدیده مؤثر است. به همین دلیل، مداخلات نباید فقط به غربالگری سلامت روان محدود شود و لازم است در کنار غربالگری ها روی افزایش احساس تعلق اجتماعی، تقویت سرمایه اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی افراد تمرکز شود. این حوزه ها می تواند تأثیر بیشتری در کاهش خودکشی داشته باشد.

پیروی درباره وضعیت خودکشی در ایران در مقایسه با جهان بیان کرد: در مقایسه با جهان، نرخ خودکشی در ایران از میانگین جهانی پایین تر است. میانگین جهانی حدود 9.5 در هر 100 هزار نفر است، در حالی که ایران در حدود 8.9 تا 9 است. در جهان، از سال 2000 تا 2012 روند خودکشی نزولی شد و تا قبل از کرونا نیز کاهش ادامه داشت، پس از کرونا، آمار جهانی اندکی افزایش یافته و از 9.2 به 9.5 در هر 100 هزار نفر رسیده است. با وجود این، در کشوری مثل آمریکا حدود 14.5 نفر در هر 100 هزار نفر آمار خودکشی دارد.

نائب رییس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران با بیان این که برخی کشورها با برنامه های پیشگیری و حمایت های اجتماعی توانسته اند این آمار را کاهش دهند، اما در ایران چنین مداخلاتی کمتر بوده و روند همچنان رو به رشد است، گفت: یکی دیگر از تفاوت های الگوی خودکشی در ایران و جهان این است که در جهان حدود 58 درصد افرادی که اقدام به خودکشی می کنند زیر 50 سال هستند اما در کشور ما 82 درصد خودکشی ها زیر 50 سال رخ می دهد.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران درباره پژوهش های انجام شده در کشور در حوزه خودکشی نیز تصریح کرد: یکی از مشکلات جدی، نبود پژوهش های جامع و منسجم درباره خودکشی است. دلیل این مسئله محرمانه بودن داده ها، انگ اجتماعی (استیگما) نسبت به خودکشی و مقاومت خانواده ها در ارائه اطلاعات است. پراکنده بودن مطالعات در آموزش و پرورش، دانشگاه ها، خانواده ها و نهادهای مختلف نیز از دیگر چالش های این حوزه به شمار می روند.