مسعود مجاوری در عصر ایران نوشت: بی حرف پیش بگویم که من به مسعود پزشکیان رای ندادم، اصلا رای ندادم مثل آن 50 درصدی که رای ندادند (چرایش هم بماند)، اما صداقتش را دوست دارم. حالا با هر انگیزه ای که راست می گوید برای من ستودنی است. یقینا در پس راستگویی سیاستمداران منفعتی نهفته است که به باور من مذموم نیست. سیاستمدار باید ماهی خودش را بگیرد؛ اساسا، سیاست یعنی همین.

اخیرا پزشکیان به واقعیت دردناکی اشاره کرد که عقلای بسیاری پیش از او هم گفته بودند اما شنیده نشدند.

او خواهان کاهش ساعات کاری کارمندان دولت به 4 ساعت در روز شد چون عملا کارمندان دولت کار خاصی انجام نمی دهند و وجودشان در ادارات سرانه مصرف آب و برق و سایر حامل های انرژی را بالا می برد. یعنی هزینه شان بیشتر از منفعت کاری است که انجام می دهند و قرار است نصیبش را مملکت ببرد.

در نگاه اول شاید این دیدگاه های شخص اول اجرایی کشور ناصواب بنظر برسد اما واقعیت ماجرا آنقدر تلخ هست و آش چنان شور شده که داد آشپز را هم درآورده.

وقتی رییس جمهور مملکت می گوید همه ما در وضع امروز مقصریم یعنی مساله شوخی بردار نیست.

کما اینکه در گزارش تفریغ بودجه سال گذشته مرکز پژوهش های مجلس هم آمده بود که میان رقم مالیات اخذ شده از بخش خصوصی با حقوق پرداختی به کارکنان دولت فاصله چندانی وجود ندارد، یعنی بخش خصوصی کار می کند تا حقوق کارکنان دولت را بپردازد!

خُب حالا سئوال مشخص این است:

-چه باید کرد؟

دولت و نظام حکمرانی اگرچه تازگی ها با صراحت بیشتری درباره مشکلات صحبت می کنند اما راه حل هایشان فاقد شهامت و عقلانیت لازم برای عبور ازاین بحران است.

مثلا می خواهند یارانه دهک های بالای اقتصادی را قطع کنند؛ اما معیار تشخیص دهک بالا و پایین جامعه چقدر درست است؟ شبکه پالایش آماری و تحلیل داده های کشور ما تا چه حد قابل اتکاست؟ بعنوان مثال منِ روزنامه نگار که برای امرار معاشم کف بازار کار می کنم به اعتبار کدام داده آماری (خانه ویلا، خودرو، حساب بانکی و…) جز دهک های بالای جامعه شناخته شده ام؟

حرفم این است که نظام سنجش و آمار کشورمان بیشتر از درک واقعیت موجود، معطوف به تولید نارضایتی است بنابراین برداشتن یارانه حامل های انرژی و یا کالاهای اساسی فقط شرایط را پیچیده تر خواهد کرد آن هم در جامعه ای که خط فقر درآن به 40 میلیون تومان در ماه رسیده است.

دولت اگر راست می گوید بیاید حساب دخل و خرجش را با مردم درمیان بگذارد و بگوید چرا بیش از 4 میلیون نفر حقوق بگیر کشوری و لشگری داشته باشیم؟ خروجی وجود این همه کارمند چیست؟

چاره کار کشور برای مدیریت هزینه ها در کاهش ساعت کاری ادارات نیست. تعدیل مازاد نیروی ستادی باید در دستور کار قرار گیرد.

مثال مشهود و ملموس مدیریت بهینه در عرصه اجرایی؛ بانک قرض الحسنه رسالت است که با تعدیل نیرو و تعطیلی شعب، خدماتش را برخط و بصورت مجازی ارائه می دهد و خللی هم در خدمت رسانی اش ایجاد نشده است. پس اگر بخواهند، می توانند، می شود…

دولت چرا ازاین روش درست الگو نمی گیرد؟

یا فروش اموال مازادی که دولت دارد؛ تا جایی که می دانم منع قانونی هم برای عرضه مازاد اموال و املاک نیست.

حالا که رییس دولت صادقانه می گوید همه مقصریم چرا خزانه مبتلا به تنگی را نجات نمی دهند؟

دولت اگر جدی هست و راست می گوید، همین دوخط را پی بگیرد: یعنی مازاد اموالش را مزایده بگذارد و ازدیاد نیروهایش را تعدیل کند تا مالیات ما مالیات دهندگان، محل تامین حقوق کارمندان دولت نشود، بلکه صرف بهبود کیفیت زندگی انسان ایرانی شود.