یوسف پزشکیان در یادداشتی، در کانال تلگرامی با عنوان "هفته های گذشته در دنیاهایی موازی" نوشت: فرض کنید در یک دنیای موازی، پسرعموی شما از جیب پدرش پولی برمی دارد، و عمویتان متوجه می شود و پسرش را از خانه بیرون می کند و زن عمو هم چغلی شوهرش را پیش پدرتان می کند، پدر هم روزنامه دارد و داستان دعوای خانواده عمویتان را مقاله می کند و منتشر می کند و آن یکی عمویتان هم در صدا و سیما بر علیه پدرتان حرف می زند ... شما هم هیچ کاری نمی توانید بکنید به هرکسی فحش بدهید به خودتان برمی گردد.

فرض کنید در یک دنیای موازی (غیر از ایران امروز ما) معاون وزیر یا رییس یک سازمان در تهران می خواهد برای واحد شهرستانی سازمان رییس انتخاب کند. زنگ می زند به یک نماینده و از او استعلام می کند که می خواهم آقای ایکس را در این پست بگذارم (به نوعی کسب اجازه می کند. نه به این خاطر که به دنبال نظر کارشناسی جناب نماینده است، بلکه به این خاطر که از آقای نماینده می ترسد و نگران است که بعدا با انتخاب او مخالفت کند). آقای نماینده هم می فرماید که من برای این پست فرد دیگری را در نظر داشتم ... . جلوی انتصاب را می گیرد. نمایندگان دیگری دسته جمعی به سراغ وزیری می روند و روی عزل یکی از مسئولان اصرار می کنند. تهدید به استیضاح می کنند. وزیر هم کوتاه می آید. در این دنیای موازی به قدری کارهای شبیه این تکرار می شوند که همگان خیال می کنند کار درست همین است. باطل چنان همه گیر می شود که حق پنداشته می شود و حق باطل می شود.

فرض کنید در یک دنیای موازی چند نهاد با همدیگر مشارکت می کنند و یک اتفاق ناخوشایند به وجود می آورند. نهاد الف و ب و ج جای پای شان محکم است و از چیزی نگرانی ندارند و کسی هم جرات نمی کند بگوید بالای چشم تان ابروست. در عوض رییس نهاد دال که حامی محکمی هم ندارد، خودش هم آدم نجیبی است و اهل های و هو و فریاد زدن نیست و البته شاید سهمی هم از خطا داشته است، می شود مقصر همه چیز. همه تقصیرها را می اندازند گردن او. هرکسی هم که می آید و می رود یک لگدی می زند و فحشی می دهد که فلان فلان شده چرا این کارو کردی؟

در دنیاهای موازی وقتی نمی توانی کسی را پیدا کنی که دعوا کنی، می توانی به سراغ هیو اورت (Hugh Everett) بروی و دق دلی ات را سرش خالی کنی. تا دیگر کسی جرات نکند درباره دنیاهای موازی نظریه پردازی کند.