فرارو- ژاپن با رونمایی از پنل های خورشیدی پرکوسکایت که قدرتی معادل 20 نیروگاه هسته ای دارند، بار دیگر جهان را شگفت زده کرد.

به نقل از اکو نیوز، تصور کنید کشوری با محدودیت شدید فضا، جمعیت بالا و نیاز فوری به انرژی پاک. این کشور، ژاپن است؛ کشوری که از زمان فاجعه فوکوشیما در سال 2011 مجبور شده کل سیستم انرژی خود را بازنگری کند. این فاجعه نه تنها اعتماد عمومی و دولتی به انرژی هسته ای را متزلزل کرد، بلکه رقابت جهانی برای یافتن جایگزین های پایدار و ایمن را شدت بخشید. بیش از یک دهه پس از آن، ژاپن بار دیگر جهان را شگفت زده می کند.

مسیر انرژی ژاپن از سال 2011 برای همیشه تغییر کرد. وقتی زمین لرزه و سونامی موجب ذوب هسته ای نیروگاه فوکوشیما شد، کشور متوجه شد نمی تواند تنها به انرژی هسته ای تکیه کند. از آن زمان، انرژی خورشیدی رشد سریعی یافت و تا سال 2024 حدود 10 درصد از برق ملی را تأمین کرد.

با این حال، ژاپن همیشه با چالشی ساختاری مواجه بوده است: کمبود فضا. بر خلاف کشورهایی با بیابان های وسیع یا زمین های صاف، جغرافیای کوهستانی و تراکم جمعیت فوق العاده بالا مانع توسعه مزارع خورشیدی سنتی شد. علاوه بر این، صنعت تولید پنل خورشیدی ژاپن نیز جایگاه خود را از دست داد؛ از 50 درصد تولید جهانی در سال 2004، به کمتر از 1 درصد امروز کاهش یافت و عملاً توسط چین جایگزین شد.

در چنین زمینه ای است که پنل های خورشیدی جدید با قدرت 20 نیروگاه هسته ای رونمایی شدند. در واقع، صحبت از سلول های خورشیدی پرکوسکایت است؛ ماده ای سبک، نازک و انعطاف پذیر که می تواند در مکان هایی نصب شود که تا پیش از این غیرقابل تصور بود، مانند پنجره ها، دیوارها و حتی سقف خودروها. این سلول ها دارای چند مزیت مهم هستند که می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کارایی بالا: تولید برق بیشتر در مساحت کمتر.

انعطاف پذیری کاربرد: امکان نصب در سطوح و مکان های متنوع.

امنیت استراتژیک: کاهش وابستگی به منابع انرژی خارجی.

پتانسیل صادرات: فرصت رقابت در بازار جهانی فناوری های انرژی.

با این حال، همه چیز به این سادگی نیست. فناوری هنوز با موانع قابل توجهی روبه روست. مهم ترین چالش، دوام و طول عمر سلول ها است؛ سلول های پرکوسکایت سریع تر از سلول های سیلیکونی فرسوده می شوند و عمر مفید کمتری دارند. چالش دیگر، هزینه های تولید است که باید کاهش یابد تا محصول در مقیاس بزرگ رقابتی شود. به همین دلیل، کارشناسان پیش بینی می کنند ورود کامل این فناوری به بازار جهانی تا دهه 2030 محقق نخواهد شد.

شرکت های ژاپنی مانند Sekisui Chemical از هم اکنون سرمایه گذاری گسترده ای در تحقیق و توسعه انجام داده اند و سایر شرکت ها روی توربین های مخصوص طوفان های موسمی کار می کنند. در سطح بین المللی، شرکت سوئدی Exeger موفق شده پنل های انعطاف پذیر را روی محصولاتی مانند هدفون و صفحه کلید به کار گیرد، که نشان می دهد آینده این فناوری ممکن است نزدیک تر از آنچه تصور می کنیم باشد.

معضل ژاپن در این است که نه تنها به دنبال انرژی پاک است، بلکه امنیت اقتصادی را نیز هدف گرفته است. اساساً پرسش اصلی این است: آیا میلیاردها دلار روی فناوری هنوز نابالغ سرمایه گذاری کند یا خطر از دست دادن رهبری جهانی خود را بپذیرد؟ برای کشوری که به واردات انرژی وابسته است و در برابر بحران های بین المللی آسیب پذیر است، سرمایه گذاری در پرکوسکایت هم ضرورت است و هم یک حرکت استراتژیک.

برنامه ژاپن روشن است: تا سال 2040، این کشور قصد دارد با استفاده از سلول های پرکوسکایت، 20 گیگاوات برق تولید کند؛ معادل قدرت 20 نیروگاه هسته ای. دستیابی به این هدف نه تنها یک پیروزی فناوری خواهد بود، بلکه نقطه عطفی تاریخی در گذار انرژی جهانی به حساب می آید. اساساً، این پیشرفت می تواند ژاپن را به صادرکننده فناوری انرژی تبدیل کند و جایگزینی کارآمد و کم نیاز به فضا ارائه دهد.

برای کشورهایی با جمعیت بالا مانند کره جنوبی، سنگاپور یا حتی بخش هایی از اروپا، تجربه ژاپن می تواند به الگویی الهام بخش تبدیل شود. البته هنوز تردیدهایی باقی است: آیا وعده ها محقق می شوند یا این فقط هیاهوی زودهنگام فناوری است که به بازار نمی رسد؟ اما آنچه مشخص است این است که در صورت موفقیت، ژاپن می تواند انقلاب بزرگ بعدی انرژی قرن را رقم بزند؛ تغییری که نه تنها جهان را شگفت زده می کند بلکه تعریف ما از استقلال انرژی را نیز بازنویسی می کند، درست مانند زمانی که ژاپن قوانین فتوولتاییک جهان را با اولین پنل خورشیدی تیتانیومی خود شکست.