تورنمنت کافا در حالی برای تیم ملی ایران به پایان رسید که باز هم خبری از احمد نوراللهی نبود. چنان که می دانید، حدود دو سال پیش این هافبک میانی فوتبال ایران به بهانه آنچه اعتراض به سکونشینی اش در بازی ایران و هنگ کنگ عنوان کردند، از تیم ملی کنار گذاشته شد.

از آن زمان تاکنون اطلاعات بیشتری پیرامون این پرونده منتشر نشده است. خود نوراللهی یک کلمه هم در این رابطه حرف نزده و توضیحات جسته و گریخته کادرفنی هم شفاف و متقاعدکننده نبوده است.

با این حال آنچه در واقعیت جریان دارد، سوختن و از بین رفتن بهترین روزهای بازی یک هافبک استاندارد و توانمند است؛ بازیکنی که جای خالی او در میانه میدان به وضوح به چشم می خورد. تقریبا اجماع کلی به بین کارشناسان وجود دارد که نوراللهی در صورت دعوت به تیم ملی می توانست مفید باشد، اما این فرصت از دست رفت. او مفت و مجانی جام ملت های آسیا را از دست داد و حالا حتی بیم آن می رود که شانس حضور در جام جهانی را هم نداشته باشد و دوران فوتبال ملی اش به طور کامل به پایان برسد.

قطعا، قطعا و باز هم قطعا باید با پدیده بازیکن سالاری برخورد شود و هیچ تردیدی در این زمینه وجود ندارد. هر کسی تخلف کرده باشد، باید تاوانش را بدهد و حفظ همین قاعده می تواند به رشد و پیشرفت هر تیمی کمک کند. با این حال مورد احمد نوراللهی از جهات مختلف عجیب است؛ اول اینکه این بازیکن واقعا سابقه بدی در فوتبال ایران ندارد و تا به حال کسی صدای بلند او را هم نشنیده. از سوی دیگر در همین تیم ملی و با هدایت همین کادرفنی، اتفاقات به مراتب بدتری رخ داده که کل مردم هم آن را دیده اند، اما با خاطیان سرشناس برخوردی صورت نگرفته.

به عنوان مثال می شود به خودداری سردار آزمون و سامان قدوس از حضور در اولین اردوی تیم ملی زیر نظر امیر قلعه نویی اشاره کرد، یا سفر بحث برانگیز مهدی طارمی به تهران برای عقد یک قرارداد تبلیغاتی، در آستانه آغاز جام ملت های آسیا. خب اگر در این موارد هم برخورد قاطع با ستاره ها صورت می گرفت، می شد گفت مجموعه تیم ملی بنا را بر مقابله با بازیکن سالاری گذاشته، اما وقتی توپ و تشر فقط نصیب نوراللهی کم حرف و کم حاشیه می شود، جای بحث باقی می ماند.

از اینها که بگذریم، در هر مقطعی ممکن است بین کادرفنی و برخی بازیکنان سوءتفاهم به وجود بیاید و این مساله، هزینه های هنگفتی به تیم تحمیل کند. اینجا دیگر هنر مدیریت است که وارد شود و طوری که نه اقتدار مربی زیر سوال برود و نه بازیکن سالاری ریشه بدواند، معضل را حل کند. یک مثال بسیار خوب در این مورد، رفتار محمد دادکان، رییس اسبق فدراسیون فوتبال ایران در مورد خداداد عزیزی و وحید هاشمیان است. سال 83 هر دوی این بازیکنان به دلایل مختلف از تیم ملی جدا افتاده بودند.

ایران هم در مرحله پیش مقدماتی جام‎ جهانی 2006 به دلیل باخت خانگی غیرمنتظره مقابل اردن در آستانه حذف بود. دادکان بدون این که به شأن برانکو ایوانکوویچ، سرمربی وقت تیم ملی خدشه وارد شود، هر دو بازیکن را به تیم ملی برگرداند و درخشش آنها موجب پیروزی بر اردن و بعدتر قطر شد. به این ترتیب تیم ملی از ظرفیت هایش استفاده کرد و از فاجعه حذف زودهنگام از مسابقات انتخابی نجات یافت. وحید هاشمیان بعدها در این مورد گفت: مهم ترین گل ملی ام را در همان مسابقات به قطر زده ام. بعد از دادکان، بدترین آدم ها وارد فوتبال ایران شدند. آیا وحید اشتباه می کند؟ احتمالا نه!