مدیران تلویزیون این روزها برای اطلاع رسانی درباره سریال های روی آنتن، در سطح شهر بیل بورد می زنند و شبکه و زمان پخش آن ها را اعلام می کنند. این درحالی است که تلویزیون خودش محل تبلیغات برای کالاهای تجاری و فیلم های سینمایی است و تعداد مخاطبانش حتی در بدترین حالت ممکن قابل مقایسه با سینما و شبکه نمایش خانگی نیست. بیل بوردهای سریال های تلویزیونی واقعا چه کارکردی دارند؟ این همه هزینه برای چیست؟

به گزارش فیلم نیوز، درحال حاضر بیلبوردهای سریال های عملیات مهندسی به کارگردانی سروش محمدزاده، مهمان کشی ساخته احمد کاوری و بادار به کارگردانی سیروس حسن پور در سطح شهر دیده می شود.

اولین سوالی که بعد از دیدن این بیلبوردها به ذهن می رسد این است که مگر این سریال ها متعلق به تلویزیون یا همان رسانه ملی نیستند؟ پس طبیعتا تیزرهای آن از شبکه های مختلف پخش می شود و مخاطبان تلویزیون هم نسبت به آن مطلع می شوند. اگر سریال به نظرشان جذاب باشد آن را دنبال می کنند و در غیر این صورت قید آن را می زنند. حالا در این شرایط بیل بورد چه کمکی می تواند بکند؟

مهمان کشی از سریال های اخیر تلویزیون است که شاهد نصب بیلبوردهای آن در سطح شهر بودیم.

تلویزیون مخاطبان خاص خودش را دارد و افرادی هم که مخاطبان دائمی تلویزیون نیستند و سریال های این رسانه را دنبال نمی کنند، با دیدن تصویر یک بازیگر روی بیلبورد به تماشای آن ترغیب نمی شوند. یک تصویر ساده چطور می تواند مخاطبی را به تماشای اثری که هیچ پیش فرضی ندارد ترغیب کند؟

پیش تر مخاطبان هم زمان با تماشای تصاویر فیلم های سینمایی روی بیل بوردها، تیزرهای آن ها را هم در تلویزیون می دیدند. این هم زمانی باعث می شد تصمیم شان را برای تماشای یک فیلم بگیرند. حالا هم که تیزرهای تلویزیونی فیلم های سینمایی کاهش پیدا کرده، این تیزرها در شبکه های اجتماعی منتشر می شوند و ذهن مخاطبان برای تماشای آن ها آماده است.

تلویزیون به عنوان رسانه ملی، بزرگترین بنگاه برای تبلیغات است. بیشترین میزان مخاطب را دارد و حتی در بدترین حالت هم تعداد مخاطبان سینما و شبکه نمایش خانگی به پای آن نمی رسد. در این شرایط چطور ممکن است برای ترغیب مخاطبان به تماشای یک سریال، دست به دامان تبلیغات شهری شود؟ به نظر می رسد قصد مدیران صرفا خودنمایی و نمایش قدرت است. در این صورت هزینه های این امر را چه کسی می پردازد؟