خبرنگاران روزنامه آمریکایی که مجوز گرفته بودند به ایران سفر کنند، در پایان سفر خود به ایران گزارشی از حال و هوا و فضای تهران دو ماه پس از پایان جنگ 12 روزه را منتشر کردند.

به گزارش عصرایران به نقل از نیویورک تایمز، در گزارش این خبرنگاران آمده است:

استاد دانشگاه ساکن محله ای از تهران حال و هوای مبهم و رازآلودی داشت. همسایه ها می گفتند که یک محافظ در حالی که این استاد دانشگاه از آپارتمانش در خیابانی پردرخت در مرکز تهران خارج می شد، او را دنبال می کند. مردی کم حرف با ریش خاکستری و ضخیم؛ هیچ کس کاملا مطمئن نبود که چرا به محافظت نیاز دارد. همه می دانستند که نباید بپرسند.

این موضوع ظاهرا هیچ ربطی به امیرعلی خرمی، نوجوانی که در همسایگی آن استاد دانشگاه زندگی می کرد، نداشت. خانواده امیرعلی 14ساله که شیفته بازی های ویدیویی و فوتبال بود، گفتند که رویای دروازه بان حرفه ای شدن را در سر می پروراند. او به سختی متوجه همسایه مسنی می شد که گاهی اوقات در خیابان با پدرش خوش و بش می کرد.

سپس، در 13 ژوئن، در ساعات اولیه حمله اسراییل، سرنوشت آن ها به طور جدایی ناپذیری به هم گره خورد. یک بمب اسراییلی به خانه استاد، دکتر احمدرضا ذوالفقاری که معلوم شد یکی از دانشمندان برجسته هسته ای ایران است، برخورد کرد.

این انفجار نه تنها دانشمند و خانواده اش را کشت، بلکه به ساختمان های اطراف نیز سرایت کرد و دیوار به دیوار را در هم کوبید تا اینکه به اتاق خواب تنگ امیرعلی رسید و او را نیز کشت.

امیرمحمد، برادر 21 ساله اش، در حالی که تقریبا دو ماه پس از حمله در میان خرابه های اتاق خوابشان ایستاده بود، به من گفت که یک ساعت طول کشید تا امدادگران پیکر له شده امیرعلی را از زیر آوار بیرون بکشند.

امیرمحمد به مجسمه مرد عنکبوتی غبارآلودی که از زیر آوار اتاق بیرون زده بود اشاره کرد. او گفت: امیرعلی عاشق زندگی بود. چه کار کرده بود که مستحق مرگ باشد؟

صدها غیرنظامی ایرانی در حمله ماه ژوئن اسراییل جان باختند، زمانی که بمب ها و موشک های اسراییلی به مدت 12 روز بر تهران، شهری پهناور با 10 میلیون نفر جمعیت، باریدن گرفت و آن را خونین و آشفته کرد.

بمب افکن های آمریکایی تاسیسات هسته ای کلیدی در جنوب را بمباران کردند. اما این حملات به پایتخت بود که عمیق ترین شوک را در میان بسیاری از ایرانیان ثبت کرد و نشان داد که رقابت قدیمی کشورشان با اسراییل وارد مرحله جدید، بی ثبات و خطرناکی شده است.

اسراییل در یک لحظه حساس، زمانی که نیروهای نیابتی ایران مانند حماس و حزب الله به شدت تضعیف شده بودند، به دنبال فلج کردن برنامه هسته ای ایران و تضعیف رهبری آن در منطقه بود. جت های جنگنده و پهپادها مراکز فرماندهی نظامی و سایر اهداف را بمباران کردند و فرماندهی ارشد نظامی ایران و همچنین حداقل 13 دانشمند هسته ای را ترور کردند.

اما این بمب ها همچنین به یک زندان شلوغ، یک ایستگاه تلویزیونی که اخبار را پخش می کرد و آپارتمان هایی پر از خانواده های در خواب در نیمه های شب برخورد کردند. حتی مسافران نیز در امان نبودند: فیلم های ویدئویی نشان می دهد که بمب هایی که در ترافیک ساعات شلوغی سقوط می کردند، وسایل نقلیه را مانند اسباب بازی به هوا پرتاب می کردند. (میدان تجریش)

طبق اعلام وزارت بهداشت ایران، در مجموع 700 غیرنظامی و نزدیک به 400 پرسنل نظامی و هسته ای جان باختند. خبرگزاری فعالان حقوق بشر، یک گروه مستقل مستقر در ایالات متحده، مرگ 436غیرنظامی، 435 نظامی و 319 نفر دیگر را که هنوز سرنوشتشان مشخص نیست، تایید کرد.

تهران آخرین بار در سال 1988 مورد حمله بزرگی قرار گرفت، زمانی که موشک های اسکاد عراق به محله های شلوغ برخورد کردند و حداقل 400 غیرنظامی را کشتند. اما بسیاری از ساکنان تهران به من گفتند که آن حملات از این جنگ اخیر شدت کمتری داشتند و امید کمی دارند که آتش بس لرزانی که در 25 ژوئن برقرار شد، برای مدت طولانی دوام بیاورد.

فریدون سلطانی، سنگ تراش، هنگام ترک مراسم یادبود ژنرال حسین سلامی، فرمانده ترور شده سپاه پاسداران ایران، به من گفت: ما چشم به آسمان دوخته ایم. هیچ کس باور ندارد که این ماجرا تمام شده است.

این جنگ کوتاه اما شدید، نشانه ای از تغییر لرزه ای شدیدی بود که خاورمیانه مدرن را شکل داده است.

سال ها، اسراییل و ایران درگیر جنگی در سایه بودند. ایران از طریق گروه های نیابتی مختلف منطقه ای خود با اسراییل می جنگید. اسراییل نیز سعی می کرد از طریق خرابکاری و ترور هدفمند برنامه هسته ای ایران را فلج کند. در خیابان های تهران، قاتلان موتورسوار، بمب هایی را به ماشین های دانشمندان هسته ای چسباندند یا آن ها را در صندلی هایشان هدف قرار دادند. همسران و کودکان تا حد زیادی آسیب ندیدند.

در ماه ژوئن، اسراییل این دکترین را به نفع اقدام نظامی بی رحمانه که منجر به قتل صدها غیرنظامی شد، کنار گذاشت. در بسیاری از حملات، ساکنانی که بدشانس بودند و خانه شان در کنار یک دانشمند هسته ای یا یک ژنرال ارشد بود نیز کشته شدند؛ برخی دیگر از حملات اسراییل نیز مستقیما اهداف غیرنظامی را با هدف آشکار بی ثبات کردن دولت ایران هدف قرار دادند.

به گفته وزارت بهداشت ایران، مرگبارترین حادثه، بمباران یک ساعته زندان اوین، منجر به کشته شدن 80 نفر از جمله زندانیان، مددکاران اجتماعی و کودکان شد. مقامات اسراییلی این حمله را با برچسب نمادین توجیه کردند. اما دیده بان حقوق بشر و عفو بین الملل آن را احتمالا یک جنایت جنگی خواندند.

رهبران ایران پس از جنگ خود را پیروز این معرکه توصیف کرده و تلاش کردند غم و اندوه ملی را به سمت ایجاد یک فضای اتحاد ملی گرایانه سوق دهند. ابراهیم رضایی، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی مجلس، در مصاحبه ای گفت: آنچه شما را نکشد، شما را قوی تر می کند.

تصاویر و بنرهای بزرگی از ژنرال ها و دانشمندان هسته ای کشته شده (به شهادت رسیده) بر فراز میادین اصلی تهران خودنمایی می کردند. در مراسم یادبود رسمی، صفحات نمایش ویدیویی مسجد، موشک هایی را نشان می دادند که به سمت اسراییل در حرکت بودند. شمارش معکوس دیجیتالی برای محو اسراییل روی عدد 5533 - روزی که من از آنجا بازدید کردم - مانند سال ها، در میدان فلسطین تهران با جسارت می درخشید.

در دانشگاه تهران، دانشجویان در سالنی جمع شده بودند که یک روحانی به نمایندگی از رهبر ایران، مشغول سخنرانی بود و داشت می گفت: در روز آخر جنگ آتش بس در اثر التماس آمریکا و اسراییل برای توقف جنگ، برقرار شد. "

فاطمه پنجی، دانشجوی 24 ساله، با دقت گوش می داد. او گفت که جنگ تجربه وحشتناکی بوده است و تعریف کرد که چگونه در خوابگاهش در حالی که بمب ها در نزدیکی اش می افتادند، پناه گرفته بود. اما گفت این جنگ او را مصمم کرد که آینده اش را وقف ایران کند، حتی زندگی ام را.

دیگران مرددتر بودند و خشم خود را نسبت به اسراییل با ناامیدی از دولت خودشان متعادل می کردند. پیش از این، تحریم های شدید آمریکا که با هدف فشار بر ایران بر سر برنامه هسته ای اش وضع شده بود، اقتصاد کشور را فلج کرده است.

تابستان امسال، کمبود مزمن آب و برق در بدترین موج گرما در سال های اخیر، سختی آن ها را تشدید کرد. اکنون، از زمان جنگ، بسیاری دیگر حتی در خانه های خود احساس امنیت نمی کنند.

وقتی احمد حیاتی زاده در 13 ژوئن از تختش به پایین پرتاب شد، ترسید که این زلزله بزرگی باشد که زمین شناسان مدت هاست برای تهران پیش بینی کرده اند. در واقع، این بمبی بود که دکتر ذوالفقاری ، دانشمند هسته ای ساکن آن سوی خیابان را هدف قرار داد.

حالا آقای حیاتی زاده، یک تاجر بازنشسته، شب ها به سختی می خوابد. او در حالی که کنار یک مبل تکه تکه ایستاده بود، گفت: اگر اینجا در امان نباشم، پس کجا می توانم بروم؟

یک شب در اواخر ماه ژوییه، هزاران خانواده در گوشه ای از بهشت زهرا، گورستان اصلی و وسیع تهران، جمع شدند تا یاد کشته شدگان جنگ (شهدای) 40 روز قبل، که نقطه عطفی مهم در فرهنگ ایران است، را گرامی بدارند.

صدها قبر تازه کنده شده، که با گلبرگ های گل رز پوشیده شده بودند، قطعه ای را که به شهدای جنگ اخیر اختصاص داده شده بود، پر کرده بودند. زنان سیاه پوش بر سنگ قبرهای مرمرین خم شده بودند و دعاهایی زمزمه می کردند. مردان آرام بر سینه می کوبیدند و اشک هایشان را پنهان می کردند.

مرد جوانی با صدایی پراحساس، در حالی که عزادارانی عکس های کشته شدگان را در دست داشتند - افسران و سربازان ارتش، و همچنین بازرگانان، دانشجویان و داوطلبان هلال احمر - با لحنی آهنگین، نوحه می خواند. کوچکترین قربانی، رایان قاسمیان نوزادی بود که به همراه مادرش به خاک سپرده شده بود.

برای چند ساعت کوتاه، این مراسم، ایرانیان را گرد هم آورد. غم و اندوه آمیخته با خشم، آن ها را متحد کرد.

لیلا علیزاده در حالی که عکسی از برادرش، افسر نیروی هوایی که به گفته او در نزدیکی تاسیسات غنی سازی اورانیوم زیرزمینی در فردو کشته شده بود، در دست داشت، گفت: آن ها فکر می کنند می توانند با کشتن فرماندهان ما، ما را تضعیف کنند. اما این کار فقط ما را قوی تر خواهد کرد.

حدیث پازوکی، مدیر اجرایی مُد با چهره ای رنگ پریده، بر مزار پدرش که در خیابان توسط یکی از بمب هایی که به زندان اوین برخورد کرد، کشته شد، نشسته بود. او با چشمانی اشک آلود به من گفت: او هرگز در زندگی اش در یک تجمع سیاسی شرکت نکرد. او با اسراییل یا آمریکا چه کار داشت؟ خانم پازوکی افزود که جنگ احساسات پیچیده ای را برانگیخته است. او گفت: جوانان ایرانی رویای آمریکایی را تحسین می کنند. اما به گفته او، تقصیر مرگ پدرش مستقیما متوجه رییس جمهور ترامپ است که در سال 2018 از توافق هسته ای با ایران خارج شد: این جنگ بر گردن اوست. "

یکی دیگر از عزاداران که خود را خدیجه معرفی کرد، گفت: هیچ مادر عاقلی اجازه نمی دهد فرزندانش در این کشور در حال جنگ بمانند. او افزود، آنچه ایرانیان بیش از هر چیز می خواستند، صلح و آزادی بود.

امید برخی از رهبران اسراییل مبنی بر اینکه جنگ باعث شورش مردمی خواهد شد، به شدت بی اساس بود.

ایرانیان به جای شورش علیه رهبرانشان، متحدتر شدند و بر حسب ظاهر آهسته آهسته به زندگی عادی بازگشته اند. کسانی که در طول جنگ از تهران و شهرهای بزرگ خروج کرده بودند، عمدتا بازگشته اند. رستوران های مجلل در مناطق مرفه شمال تهران دوباره در آخر هفته ها شلوغ می شوند. ترافیک بدنام شهر از سر گرفته شده است.

در عین حال، حس آسیب پذیری نیز در شهر موج می زند. نفوذ هواگردها و پرتابه های اسراییلی به حریم هوایی ایران و تهران، بسیاری از ساکنان را بی سروصدا نگران می کند.

با این حال، حس تغییر نیز وجود دارد، اینکه جنگ چیزی ناملموس را در ایران تغییر داده است و ممکن است کشور را به سمت مسیر جدید غیرقابل پیش بینی سوق دهد.

این لحظه ای برای وارد شدن به فضای جنگی است. اعضای بسیج دانشجویی، در کنار ویرانه های خانه دکتر ذوالفقاری جمع شدند.

زنان لاله - گل ملی ایران - را روی تیرهای چراغ برق نقاشی کردند، در حالی که مردان پرچم ها را روی آوار انداختند و خواستار انتقام شدند. علی سلیمانی، دانشجوی حقوق، گفت: ما جنگ می خواهیم.

در کنار او، گرافیتی های جدیدی روی تکه ای از بتن شکسته می درخشید. شعار روی آن نوشته شده بود: شما آن را شروع کردید. ما آن را تمام خواهیم کرد.