مجله اینترنتی 972+ با انتشار یادداشتی از علاء سلامه (روزنامه نگار فلسطینی)، نسبت به ابعاد انحرافی و مخرب سیاست برخی دولت های غربی برای به رسمیت شناختن کشور فلسطینی هشدار داده است.

به گزارش فارس، متن این یادداشت به شرح زیر است:

اگرچه موج جهانی برای به رسمیت شناختن کشور فلسطینی نشان دهنده انزوای فزاینده اسراییل در جهان است، اما نباید با ظاهربینی، فریب این تئاتر سیاسی را خورد. با ادامه تلاش اسراییل برای الحاق کرانه باختری و همزمان نسل کشی اش در غزه، حمایت از راهکار دودولتی پوچ و بی معنا است. طرح دودولتی بعد از 77 سال، هیچ راه حلی در برابر مشکل اصلی ارائه نمی دهد: وجود یک رژیم متجاوز و مبتنی بر نظامی گری که به دنبال تسلط بر یک ملت دیگر است.

لطفاً 30 سال دیگر از زندگی فلسطینی ها را با الگوی تقسیم (که یک راهکار استعماری برای یک مشکل استعماری است) هدر ندهیم. اسراییل مدت ها است که روشن کرده هرگز یک کشور فلسطینی را نخواهد پذیرفت. وقتی یک راهکار نه عادلانه است و نه حتی ممکن، دیگر یک طرحِ صلح محسوب نمی شود، بلکه بهانه ای برای عدم اقدام است که به اسراییل اجازه می دهد به کشتارش ادامه داده، گسترش خود را تسریع کند و رژیم آپارتاید را تعمیق بخشد.

اصلاً یک سؤال: فلسطینی ها کجای این راه حل هستند؟ چه کسی یک بار از ما پرسیده که نظرمان درباره این راه حل ها چیست؟ همان طور که سازمان ملل در سال 1947 طرح تقسیم را بدون رضایت ما ترسیم کرد، حالا هم نظر مردم ما برای قدرت های اروپایی که طرح دودولتی را پیش می برند، اهمیت چندانی ندارد.

فرانسه با غرور خاصش اسراییل را تهدید می کند که کشور فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت، اما همین فرانسه تأکید می کند که کشور فلسطینی باید غیرنظامی شود، آن هم همزمان با اینکه خودش همچنان به اسراییل سلاح می دهد. یک دلال اسلحه در جایگاهی نیست که به قربانیان نسل کشی بگوید سلاح خود را زمین بگذارید!

اما حتی اگر معجزه شود و اسراییل در نهایت از کرانه باختری و غزه عقب نشینی کند، چه چیزی امنیت فلسطینی ها را در این کشور جدید تضمین خواهد کرد؟ از کی تا حالا دولت بودن از کسی در برابر تجاوز و توسعه طلبی های اسراییل محافظت کرده است؟ لبنان و سوریه هر دو کشورهایی مستقل با مرزهای شناخته شده بین المللی هستند، با این حال شاهد اشغال سرزمین های شان و بمباران شهرهای شان توسط اسراییل هستند. پرچم فلسطین در سازمان ملل مانع از رشد شهرک سازی، برچیدن حکومت نظامی اسراییل یا پایان دادن به جنگ های منطقه ای آن نخواهد شد.

اکنون، اثر مخرب این حرکات نمادین آن چنان است که نمی توان آن ها را مثل گذشته فقط بی فایده دانست؛ زیرا این طرح ها برای رژیمی که مرتکب جنایات جنگی می شود، زمان می خرند و فوریت را از تنها راه حل های مهم، یعنی پایان دادن به نسل کشی، تحریم مجرم، منزوی کردن سیستم آپارتاید و اصرار بر حقوق برابر و حق بازگشت، سلب می کنند. فشار برای به رسمیت شناختن یک کشور فلسطینی، برای افراد توهمِ اقدام ایجاد می کند و راه حل های واقعی را به تأخیر می اندازد: تحریم و منزوی کردن رژیم آپارتاید اسراییل.

راه حل واقعی نه طرح دودولتی که به رسمیت شناختن اسراییل به عنوان یک دولت آپارتاید است. این، اولین گام ضروری به سوی آینده است. به رسمیت شناختن رسمی نظام اسراییل به عنوان یک رژیم آپارتاید، حتی اگر از سوی تعداد معدودی از کشورها صورت پذیرد، ادامه حمایت نظامی و اقتصادی از اسراییل را در جهان از نظر قانونی و سیاسی غیرقابل دفاع می کند. این امر همچنین راه را برای تحریم ها و قطع روابط دیپلماتیک باز می کند.

در پایان هر چه بشود، صهیونیسم شکست خورده است؛ زیرا با توسل به پاکسازی قومی و حالا نسل کشی، جنایاتی انجام داده که او را به عنوان یک کشور یهودی در جهان منزوی و منفور کرده است. با وجود تلاش های فراوان اسراییل، صهیونیسم شکست خورده است؛ زیرا فلسطینیان حاضر به ترک سرزمین شان نیستند.