رضا رهسپار در عصر ایران نوشت: قسمت نخست سریال محکوم با وجود کاستی های روایی، توجه مخاطبان را به دلیل انتخاب جسورانه در موضوع و شخصیت ها جلب کرده است. این سریال با معرفی یک بازپرس زن که در کنار مسئولیت های کاری خود، با مشکلات معمولی زندگی شخصی مواجه است، نقطه عطفی در بازنمایی دستگاه قضا در فضای نمایش خانگی به شمار می آید.

انتخاب چنین رویکردی نشان از هوشمندی و نگاه روشن قوه قضاییه دارد؛ نگاهی که بر این واقعیت تأکید می کند قضات، دادیاران و کارکنان دستگاه قضا نیز بخشی از همین جامعه اند. آنان خانواده دارند، والدین شان در همین نسل متفاوت زیسته اند و فرزندان شان مانند بسیاری دیگر از جوانان امروز، دغدغه ها و سبک های متنوع زندگی از پسر رپر گرفته تا دختر مانتویی را تجربه می کنند.

این تابوشکنی در نمایش زندگی خصوصی خانواده های دستگاه قضا، تفاوت آشکاری با کلیشه های تبلیغاتی سال های گذشته در صداوسیما دارد؛ چهره ای واقعی تر و ملموس از آنان ارائه می دهد: افرادی که ممکن است با مشکلات خانوادگی، موضوع شوهر دوم یا کشمکش های روزمره مواجه شوند؛ درست مانند دیگر اقشار جامعه.

در عین حال، پرداختن به زنان پس از حوادث 1401 و پررنگ کردن جایگاه آنان در نقش های جدی اجتماعی و قضایی، نشان از تغییر رویکردی معنادار دارد. محکوم در این مسیر، هرچند در بازیگری و برخی لحظات نمایشی ضعف دارد، اما به عنوان گامی تازه در روایت زندگی واقعی و چندلایه خانواده های دستگاه قضا، اهمیت ویژه ای پیدا می کند.

افزون بر این، استفاده از شخصیت های خاکستری و نه صرفاً سیاه و سفید، باعث شده تا سریال فضایی نزدیک تر به واقعیت داشته باشد. مخاطب در محکوم با قاضی ای مواجه می شود که هم تصمیم های دشوار شغلی می گیرد و هم درگیر بحران های شخصی و خانوادگی است؛ تصویری که پیش تر کمتر در تلویزیون دیده شده بود.

از سوی دیگر، سریال توانسته نگاه نسل جوان به مسائل دستگاه قضا را نیز بازتاب دهد. حضور کاراکترهایی با سبک زندگی متفاوت، از موسیقی رپ تا روابط عاطفی پرچالش، نشان می دهد که نسل جدید خانواده های قضات هم مانند سایر هم نسلان خود با واقعیت های اجتماعی امروز درگیر هستند. این تنوع روایتی به مخاطب حس نزدیکی بیشتری با داستان می دهد.

در نهایت، هرچند اجرای بازیگران و پرداخت دراماتیک در برخی صحنه ها ضعف دارد، اما محکوم را می توان نقطه شروعی برای تغییر تصویر کلیشه ای از جامعه قضایی در قاب رسانه دانست.

این مجموعه با جسارت به میدان آمده و اگر در ادامه بتواند بر کاستی های روایی خود غلبه کند، می تواند به یکی از آثار جریان ساز در بازنمایی نهادهای حاکمیتی و زندگی انسانی آنان تبدیل شود.