مهدی فضائلی، عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب در مطلبی در فضای مجازی نوشت: حدود دو دهه پیش در یک سفر کاری (همراه یک هیأت مطبوعاتی) به ژاپن، با یکی از مقامات وزارت امور خارجه این کشور دیدار داشتم؛ ضمن گفت وگو و طرح پرسش های گوناگون، نظرش را درباره حمله اتمی آمریکا به ناکازاکی و هیروشیما سؤال کردم و مثل همه شما انتظار داشتم با صراحت این جنایت آمریکا را محکوم کند و نکات تازه ای درباره این رویداد تاریخی بیان نماید اما در کمال ناباوری به شکل تأییدآمیزی گفت: برای پایان جنگ لازم بود!

شاید بیش از جنایت آمریکا، از این نوع نگاه متنفر شدم و حقارت و ذلت او و همفکرانش آنچنان در دل و ذهنم حک شد که تا الآن هر وقت یاد این دیدار می افتم آزرده خاطر می شوم.

از آن موقع بارها با یادآوری این خاطره، این پرسش ذهنم را مشغول کرده که در دستگاه تحلیلی یک انسان چه اختلالی پیش می آید که ان چنان جنایتی اینگونه توجیه می گردد و به چنان کشتار وحشیانه ای که آثارش پس از حدود هشتاد سال همچنان گریبانگیر ملت ژاپن است، اینچنین مشروعیتی داده می شود؟

این روزها وقتی تجویزات و راه حل های برخی بیانیه ها را میبینم یا در برخی اظهارات از کسانی می شنوم که ناکارآمدترین دولت ها را به نام خود ثبت کرده اند، شگفت زده می شوم و ناخودآگاه پاسخ آن مقام ژاپنی برایم تداعی می شود.

اگرچه هنوز جای خوشحالی دارد که این نویسندگان و گویندگان داخلی صراحتا تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی را محکوم کرده اند ولی جای تعجب است که چگونه روح حاکم بر راه حل های پیشنهادی آن ها، همان بوی آزاردهنده ذلت و حقارت را می دهد و گاهی بوی تعفن خودمقصرپنداری را؟!

واقعا چرا راه حل های این جماعت پیش و پس از تجاوز اخیر ذره ای تغییر نکرده و تحقق مفهوم دشمن و دشمنی، کوچکترین تأثیری در تحلیل این جماعت نگذاشته است؟

و این درجا زدن در حالیست که به قول نشریه فارین پالیسی، "️وقتی بمب ها فرو ریختند، ایرانیان با واقعیت روبه رو شدند و به گفتمان مقاومت نظام پی بردند.

پس از حمله اسراییل اتفاقی غیرعادی رخ داد. نسل جوان ایران که نسبت به ایدئولوژی نظامشان پیرامون تهدید موجودیت آمریکا و اسراییل برای ایران تقریباً بی اعتنا بودند، وقتی بمب ها فرو ریختند تغییر کرد. همان هایی که گاهی گفتمان نظام را مسخره می کردند، برای اولین بار به روایت نظام از مقاومت پی بردند. "

تحلیلگر این نشریه آمریکایی می افزاید: سالیان دراز، نگاه بسیاری از ایرانیان به جنگ اسراییل و آمریکا با کشورشان، انتزاعی و دور بود. این جنگ ها در سوریه، لبنان و عراق (و نه اصفهان و تهران) رخ می داد. در آن دوران، استراتژی منطقه ای جمهوری اسلامی به عنوان راهبردی هزینه ساز مورد انتقاد قرار می گرفت؛ اما حملات اخیر به ایران این برداشت را تغییر داد…نسلی که بعد از انقلاب به دنیا آمدند عمیقاً تغییر کرد و نظرش نسبت به غرب و حل مشکلات از طریق مذاکره با آن عوض شد.

کاش این جماعت مدعی داخلی حداقل به اندازه تحلیلگر آمریکایی درک و فهم داشتند!

نکته دیگر و پایانی هم اینکه، اگر این جماعت واقعا درپی حل مسأله و تجویزات مشکل گشا بودند بهتر نبود به جای صدور بیانیه یا انتشار ویدئو و پروپاگاندا، این نظرات و پیشنهادات را مستقیم با مراجع تصمیم ساز یا تصمیم گیر نظام مطرح می کردند تا هم به انسجام و اتحاد مقدس مردم لطمه ای، هرچند ناچیز، وارد نشود و هم موجبات خشنودی دشمن فراهم نگردد؟

گویندگان و نویسندگان به توصیه قطعی رهبر انقلاب توجه کنند و بفهمند چکار می کنند تا به اتحاد مقدس مردم خدشه ای وارد نیاید.