رسول سعیدی زاده؛ ایران، این سرزمین کهن، در گذر تاریخ پُرفرازونشیب خود، بارها از سخت ترین گذرگاه ها عبور کرده است. راز ماندگاری و پایداری آن، همواره در وحدت و انسجام درونی مردمانش نهفته بوده است. امروز نیز در جهانی آکنده از بحران، ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند حلقه ای است که پیکره جامعه را به هم پیوند زند؛ حلقه ای استوار به نام وحدت ملی.

وحدت ملی اما، تنها یک شعار سیاسی یا پندی اخلاقی نیست؛ ضرورتی حیاتی برای بقا و پیشرفت کشور است. تجربه ثابت کرده است که هیچ قدرت نظامی و هیچ ابزار تبلیغاتی، جایگزین انسجام واقعی یک ملت نمی شود. امنیت ملی، بیش از آن که زاده تجهیزات نظامی باشد، ثمره اعتماد، همبستگی و احساس تعلق مشترک به میهن است.

این وحدت باید بر پایه ای استوار از اصول مشترک ملی و قانونمداری بنا شود. ایرانیان، فارغ از هر قومیت، مذهب یا گرایشی، می توانند و باید در عشق به ایران و دفاع از تمامیت ارضی و استقلال آن متحد باشند. هنگامی که همگان خود را عضوی از یک پیکره بدانند، اختلاف ها به جای آن که تهدید باشند، فرصتی برای تکامل و تکمیل یکدیگر خواهند شد. همان ظرفیت همدلی شگفت انگیزی که در پیاده روی اربعین به نمایش درمی آید، می تواند در تمام عرصه های اجتماعی و سیاسی جاری شود.

بااین­حال، باید اعتراف کرد که موانعی سخت در راه این وحدت وجود دارد. در عرصه سیاست، رقابت های جناحی کور و افراط در دعواهای قدرت، جامعه را به دوقطبی عمیق دچار کرده است. بی اعتمادی بخشی از مردم به نهادها و تصمیم گیری ها، این شکاف را ژرفتر ساخته است. افزون بر این، دشمنان خارجی با بهره گیری از همه ابزارها از تحریم تا جنگ روانی- مصمم به تضعیف انسجام داخلی ایران هستند.

در حوزه اجتماعی و فرهنگی نیز تهدیدها کم عدد نیستند. تنوع قومی و مذهبی ایران، که می تواند بزرگ ترین فرصت باشد، در سایه بی عدالتی یا حتی احساس تبعیض، به تهدیدی برای همبستگی بدل می شود. گُسست نسلی میان جوانان و پیشینیان نیز بر این فاصله ها می افزاید.

مشکلات اقتصادی - از فقر و بیکاری تا توزیع ناعادلانه ثروت- از دیگر عوامل تهدیدکننده وحدت هستند. تاریخ جوامع نشان داده که شکاف اقتصادی، به ناگزیر به شکاف اجتماعی و سیاسی می انجامد؛ و در کنار همه این ها، انحصارگرایی فکری و نبود فضایی برای گفت وگوی آزاد، بر آتش سوءظن و بدبینی می دمد.

بااین حال، راهکارهایی نیز وجود دارد. نخست، عدالت اجتماعی باید در صدر سیاست ها قرار گیرد. سرمایه گذاری در مناطق محروم، تمرکززدایی اقتصادی و ایجاد فرصت های برابر در آموزش و اشتغال می تواند شکاف ها را کاهش دهد. دوم، فرهنگ گفت وگو باید تقویت شود؛ جامعه ای که در آن همه صداها شنیده شوند، کمتر دچار تفرقه می شود. رسانه ها و نهادهای آموزشی در این زمینه نقش خطیری دارند.

سوم، توجه به هویت ملی مشترک است. زبان فارسی، تاریخ مشترک و ارزش هایی چون عدالت خواهی، استقلال طلبی، معنویت و مهمان نوازی باید به عنوان عناصر وحدت بخش تقویت شوند. در عین حال، تنوع قومی و زبانی باید به رسمیت شناخته شود و به جای نادیده گرفتن، به عنوان سرمایه ای فرهنگی مورد حمایت قرار گیرد. چهارم، توسعه اقتصادی پایدار ضرورت دارد؛ هیچ وحدتی بدون عدالت اقتصادی پایدار ممکن نیست. مبارزه با فساد و شفافیت مالی، اعتماد ازدست رفته را بازمی گرداند.

سرانجام، سیاست ورزی فراگیر باید جایگزین سیاست ورزی انحصاری شود. مشارکت نهادهای مدنی، احزاب و گروه های اجتماعی می تواند انسجام را عمیق تر کند. رقابت سیاسی باید بر پایه خدمت به مردم باشد، نه حذف یا تخریب رقیب.

دشمنان ایران از وحدت این ملت بیش از هر سلاحی می هراسند. تاریخ گواه است که هرگاه ایرانیان یک پارچه بوده اند، نه تنها از بحران ها سربلند بیرون آمده اند، بلکه قوی تر نیز شده اند.

وظیفه همه ما - از مسئولان تا نُخبگان و از رسانه ها تا تک تک مردم این است که وحدت ملی را نه به عنوان شعار، بلکه به عنوان استراتژی اصلی برای نجات امروز و ساختن فردایی روشن برای ایران ببینیم. اگر از منافع کوته بینانه گروهی و شخصی گذر کنیم، وحدت ملی دیگر حلقه گمشده نخواهد بود؛ زنجیری ناگُسستنی خواهد شد که امنیت، سربلندی و آینده ایران را تضمین می کند.