پنج شنبه شب آنهایی که یادشان مانده بود تیم ملی در تورنمنت بسیار باشکوه کافا با تاجیکستان بازی دارد، موقع تماشای این مسابقه پای تلویزیون مبهوت و متحیر ماندند. خیل کسانی که کاری به این تیم و آن جام ندارند هم با شنیدن نتیجه نهایی مسابقه شوکه شدند؛ تاجیکستان 2- ایران 2.

همه نقدها قبلا نوشته شده و الان واقعا حرف جدیدی برای گفتن نیست. چون در مجموعه فدراسیون فوتبال و تیم ملی همه بی گناه و عاری از خطا هستند، در نتیجه به این جمع بندی رسیدیم که ما مقصریم. بنابراین اگر اجازه بدهید چند عذرخواهی ساده از دوستان و به ویژه شخص آقای امیر قلعه نویی، سرمربی محترم تیم ملی داشته باشیم.

ما از آقای قلعه نویی عذر می خواهیم که تیم ملی در 10 بازی اخیر 11 گل خورده است. می دانیم خیلی آمار وحشتناکی است. خیلی بد است که تیمی به قدرت و قدمت ایران چنین حد نصاب وحشتناکی را در مقابل امثال قرقیزستان و ازبکستان و تاجیکستان و کره شمالی به جا بگذارد. با این حال سطح توانایی ما همین قدر بود و متاسفانه نتوانستیم عملکرد بهتری داشته باشیم.

ما از آقای قلعه نویی عذر می خواهیم که تیم ملی ایران برای نخستین بار در تاریخش در یک مسابقه 2 گل از تاجیکستان خورد. پیش از این 4 مرتبه مقابل این رقیب همزبان و دوست داشتنی قرار گرفته و کلا یک گل خورده بودیم، اما این بار طی نود دقیقه 2 بار دروازه مان باز شد. همچنین ما از ایشان عذر می خواهیم که در مصاف با چنین تیمی، ناچار شدیم دقیقه 89 برای حفظ نتیجه محمد محبی مهاجم را بکشیم بیرون و کنعانی زادگان مدافع را وارد کنیم. به هر حال اتفاق تامل برانگیزی است و حقایق زیادی را در مورد سطح کیفی نازل ما روشن می کند. ببخشید امیر خان!

ما از آقای قلعه نویی عذر می خواهیم که علیرضا جهانبخش با وجود 4 ماه دوری از میادین باشگاهی همچنان به تیم ملی دعوت می شود، بازوبند کاپیتانی را هم به دست می بندد و در مقابل بازیکن ناشناخته تاجیک، طوری تو سر توپ می خورد که گزارشگر تلویزیون ایران هم نمی تواند حیرت و شگفتی اش را پنهان کند. می دانیم که قاعدتا تیم ملی باید جای بازیکنان شایسته باشد و کسی که ماه هاست تمرین جدی هم نداشته نباید یک سهمیه را در لیست اشغال کند، اما راستش چون جهانبخش و طارمی قبلا سابقه سرنگون کردن سرمربی تیم ملی را داشته اند، کمی از آنها حساب می بریم. بین خودمان باشد البته!

ما از آقای قلعه نویی عذر می خواهیم که ناچاریم حتی پس از بازی با تیمی مثل تاجیکستان هم دست به فرافکنی بزنیم و از قضاوت داور مسابقه انتقاد کنیم. می دانیم که چنین کاری اصلا در شأن فوتبال ایران نیست و ما چشم بسته باید چنین رقبایی را ببریم، اما وقتی دست مان از نظر فنی و تاکتیکی خالی مانده و همه متوجه فقرمان در زمین شده اند، چاره ای نداریم جز آن که به صورت داور چنگ بیندازیم.

ما از آقای قلعه نویی عذر می خواهیم که کادر فنی تیم ملی مان به ویژه در بحث دستیاران اینقدر ضعیف است. هومن خان افاضلی که پس از چند تجربه ناموفق، سال هاست پیشنهاد جدی نداشته، از رحمان رضایی هم آبی گرم نمی شود و البته سعید الهویی بزرگوار را هم داریم؛ کسی که سال 1402 هشت بازی سرمربی گل گهر بالای جدولی بود و رکورد جادویی یک برد و 5 شکست را به جا گذاشت. قاعدتا مهم ترین نیمکت فوتبال ایران نباید جای چنین آدم هایی باشد. اشتباه از ما بود، شما عفو بفرمایید!