عطا نویدی، منتقد و پژوهشگر موسیقی، در یادداشتی در خبرآنلاین نوشت: سال 1387، ده سالی بود که همایون با آلبوم آهنگ وفا به عنوان هم خوان پدر به جامعه معرفی شده بود و در این مدت در کنسرت های مختلف استاد شجریان را همراهی می کرد. حالا چند سال پس از انتشار اولین آلبوم مستقلش، قرار بود برای نخستین بار به عنوان خواننده اصلی در یک کنسرت ظاهر شود و کار خود را با گروه دستان آغاز کند.

اما اولین کنسرت همایون شجریان هم از ناملایمات و بی مهری ها در امان نماند. شب سوم این اجرا که قرار بود فیلم برداری هم بشود، برق سالن وزارت کشور بارها قطع و وصل شد. این قطعی برق نه تنها روند ضبط را مختل کرد بلکه نور و صدای سالن را هم دچار اختلال جدی ساخت. با این حال، شب آخر کنسرت همان شب رویایی شد که دوستداران شجریان انتظارش را می کشیدند. محمدرضا شجریان مهمان ویژه شب چهارم کنسرت همایون شجریان بود. می گویند وقتی پدران رشد و موفقیت فرزندانشان را می بینند، به آن ها می بالند و چند سال جوان تر می شوند. چه کسی می داند آن شب در دل محمدرضا شجریان چه می گذشت؟ ترکیبی از شوق، غرور و مهر پدرانه. اما این احساسات چندان نپایید و جای خود را به خشم داد. درست در ابتدای برنامه شب آخر باز هم برق سالن قطع شد و شجریانِ پدر برآشفت. درست یا غلط، همه گمان می کردند دولت احمدی نژاد که سه سالی از روی کار آمدنش می گذشت، در این ماجرا دست دارد و می خواهد سنگ اندازی کند.

وقتی برق اضطراری وصل شد، محمدرضا شجریان با چهره ای برافروخته روی سن آمد، میکروفونی به دست گرفت و گفت:
دست یکایک شما را می بوسم. شما مردمی که این گونه رفتارها را تحمل می کنید؛ رفتارهایی که جز شیطنت چیزی نیست. باید از وزارت کشور که صاحبخانه است پرسید چرا برق چنین تالاری در چنین شرایطی قطع می شود؟! اما این مشکل ماست که هیچ کس پاسخگو نیست. کسانی که فکر می کنند می توانند جلوی این برنامه ها و این جمع شدن ها را بگیرند، سخت در اشتباهند. تا زمانی که زبان فارسی هست، موسیقی فارسی هم هست و هیچ کس نمی تواند جلوی زبان و موسیقی ما را بگیرد. اعصاب بچه های ما را خرد کردند اما باید تحمل مان بیش از این ها باشد تا بتوانیم در کنار هم زندگی کنیم.

شجریان آن شب از تحمل دشمنان سخن گفت، بی آنکه بداند تنها یک سال بعد برای همیشه ممنوع الکار خواهد شد و دیگر در وطن اجازه خواندن نخواهد یافت. کنسرت هر طور که بود به پایان رسید. محمدرضا شجریان دسته گلی از رز قرمز به همایون هدیه داد و همایون دست پدرش را بوسید. جمعیت بی وقفه تشویق می کرد. همه می دانستند قرار است آن قاب رویایی را ببینند: استاد گره کراواتش را شل کرد و کنار پسر نشست. سالن از تشویق منفجر شد. میکروفونی برایش آماده کردند و گروه کوک ماهور را چک کرد و همه با هم مرغ سحر خواندند.

آن شب با تمام تلخی و شیرینی اش تمام شد. همایون از همان آغاز راه با چالش روبه رو بود و حالا، شهریور 17 سال بعد، با چالشی عجیب تر همراه است: او به جرم کنسرتی که برگزار نشده، محکوم است. برخی رسانه ها افکار بخشی از جامعه را به گونه ای هدایت کرده اند که گویی همایون شجریان مقصر وضع موجود اقتصادی و سیاسی است. انگار نه انگار که در همین تهران و همین روزها کنسرت های هشت هزارنفری توسط دیگران برگزار می شود و آب از آب تکان نمی خورد. انگار کسی نمی خواهد درک کند که همایون هنرمند است و هنرمند، نبض اش با مردم می زند. چرا اقدام به برگزاری کنسرت باید برای هنرمندی که از کودکی با مردم و در کنار پدرش زیسته، چنین گران تمام شود؟

امروز و 17 سال پس از نخستین کنسرت مستقل، همایون پنجاه ساله است. او خیلی زودتر از پدرش با مانع تراشی ها روبه رو شد. برچسب ها و انگ هایی که جامعه بی محابا به هنرمند مردمی اش می زند، یادآور پرفورمنس معروف مارینا آبراموویچ ریتم صفر است.

همایون این روزها، روزهای سختی را از نفرت پراکنی اپوزیسیون خارجی و تندروهای داخلی می گذراند؛ روزهایی که دیگر حتی پدر را هم در کنار خود ندارد تا مثل کوه پشتیبانش باشد. او امروز نه تنها خودش زیر هجمه های فراوان قرار گرفته، بلکه پدرش، خسرو آواز ایران نیز از این نفرت پراکنی ها در امان نمانده است.