محمد هادی جعفرپور در خبرآنلاین نوشت:خبر برگزاری کنسرت همایون شجریان در میدان آزادی، نوید یک اتفاق فرهنگی برای مردم داشت، مردمی که در این روزها ناخواسته سیبل حوادث و اتفاقات ناگواری بوده اند.

بدون تردید با نگاهی به دور از بازی های سیاسی این رویداد بهانه ی مناسبی برای پیوند دوباره مردم با موسیقی و تجربه ی جمعی شادی تلقی می شد. اما پیش از آنکه سازها کوک شوند، عرصه ی مجازی و رسانه ای پر شد از هجمه و قضاوت هایی که نشان داد هنر در این سرزمین هنوز گروگان سیاست است.

جریان های مختلف، هرکدام از زاویه ی خود، به تخریب شجریان پرداختند. یک سوی ماجرا کسانی بودند که اساساً با موسیقی مشکل دارند و سال هاست برگزاری هر کنسرتی را فساد یا خلاف ارزش ها می دانند. برای این گروه، تفاوتی نمی کند خواننده چه کسی است، هدف از اجرای برنامه چیست؟ مکان و محل برگزاری کنسرت کجاست؟

آن ها قاعدتاً با هر تجمع هنری مخالفت می کنند.

اما سوی دیگر ماجرا، کسانی قرار داشتند که خود را در لباس اپوزیسیون و مدعی آزادی معرفی می کنند. همین ها با کنسرت شجریان چنان برخورد کردند که گویی او در حال اجرای پروژه ای حکومتی است. یکی نوشت این کنسرت تلاشی برای بزک کردن وضع موجود است ، دیگری در مصاحبه ای گفت میدان آزادی را برای تبلیغات سیاسی اجاره کرده اند و برخی هم در شبکه های اجتماعی با طعنه و کنایه او را خواننده ی رسمی نظام نامیدند.

مدعیان آزادی بیان و استقلال هنرمند طوری به یادگار خسرو آواز ایران تاختند که گویی هیچ شناختی از وی و عقبه ی خانوادگی او ندارند.

طنز تلخ ماجرا این بود که با لغو ناگهانی کنسرت، همان کسانی که پیش تر آن را ابزار حکومت معرفی می کردند، یک شبه تغییر رنگ دادند و به مدافعان آزادی هنر بدل شدند! این تغییر موضع سریع، نه از سر دفاع از موسیقی، بلکه از سر همان عادت همیشگی به بهره برداری سیاسی بود.

در میانه ی این غوغا، همایون شجریان ایستاده بود؛ فرزند سرمایه ی فرهنگی ایران، کسی که میراث دار صدای پدرش است و سال ها کوشیده بدون ورود به جدال های سیاسی، چراغ موسیقی اصیل ایرانی را روشن نگه دارد. اما درست همین استقلال، او را به هدفی آسان برای تندروهای هر دو جناح تبدیل کرده است.

سؤال ساده است: آیا قرار است هر بار که یک هنرمند می خواهد کاری برای مردم انجام دهد، ابتدا در محکمه ی سیاست متهم شود و بعد به عنوان ابزار تبلیغاتی یا نشانه ی انسداد فرهنگی مصرف شود؟

اگر برگزاری کنسرت حکومتی و لغوش شکست حکومت تعبیر شود، دیگر جایی برای نفس کشیدن هنر باقی می ماند؟

کاش یاد بگیریم که رویدادهایی از این دست را به چشم فرصتی برای دقایقی فراغت و لحظه ای زندگی به دور از تنش های روزمره برای مردم بنگریم.

کاش صاحبانِ قدرت و رای، باور کنند که رویدادهای فرهنگی و هنری خاصه کنسرت موسیقی فرصتی است برای آرامش روحی مردم ولو برای دقایقی و نه ابزار کشمکش سیاسی.

کاش شیر پاک خورده ای با رسم شکل و مختصات دقیق به مدیران هنری و تصمیم سازان حکومتی، فجایع حاصل از سنجش و قضاوت رویدادهای فرهنگی با عینک سیاست را نشان می داد.

آنچه در ماجرای همایون بیش از هر چیز آشکار شد، بی پناهی یک هنرمند اصیل و مردمی در برابر سیاست زدگی و فرصت طلبی بود و درست در چنین آشفته بازاری، میدان برای کسانی باز می شود که تمام هنرشان خلاصه می شود در فحاشی و الفاظ سطحی و مبتذل.

همان ها که امروز با ترانه های بی مایه و پرهیاهوی خود در شبکه های اجتماعی ترند می شوند، اما هنرمندی چون همایون، که سعی دارد چراغ موسیقی اصیل را روشن نگه دارد، باید پاسخگوی اتهاماتی باشد که هیچ نسبتی با کار هنری اش ندارد.

تناقض اینجاست: آن ها که به امثال همایون خرده می گیرند و او را مقصر دیده شدن امثال ساسی می دانند، فراموش کرده اند که موسیقی مبتذل دقیقاً در همان خلأیی رشد می کند که سیاست زدگی برای هنر اصیل ایجاد می کند. وقتی فضای فرهنگی بسته و همراه با سانسور و اتهام باشد، طبیعی است که جای خالی موسیقی جدی و مردمی را، ابتذال و سطحی نگری پر کند.