مسیح مهاجری در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: این جمله رییس جمهور پزشکیان که در مصاحبه اخیر گفت: اگر موشک داشته باشیم ولی مردم را نداشته باشیم، هیچ قدرتی نداریم… گاهی از بعضی تریبون ها صداهایی شنیده می شود که می تواند بسیار خطرناک تر از مکانیزم هایی نظیر اسنپ بک باشد ، در شرایط حساس کنونی کشورمان از اهمیت زیادی برخوردار است.

پذیرش این اصل که مردم پشتوانه اصلی کشور و نظام حکمرانی هستند، مهم ترین محور مصون سازی در سپهر حاکمیتی است.

تعامل دولت با مردم را در دو بخش باید دید، یکی رفاه و معیشت و دیگری رعایت آزادی های مشروع و حقوق شهروندی.

رفاه و معیشت مردم را می توان در شرایط کنونی که دولت به دلایل مختلف دچار ضعف مالی است با کوچک کردن دستگاه های حکمرانی، قطع کردن بودجه های موسسات آویزان و بی خاصیت، مبارزه با مفاسد اقتصادی و کاهش فشارهای مالیاتی و گرانی و تورم بر مردم تأمین کرد. آزادی های مشروع را نیز با اعلام عفو عمومی، آزاد کردن زندانیان سیاسی، رفع حصر، بازگذاشتن فضای سیاسی و پای بند کردن دستگاه های اجرایی و نظارتی انتخابات به قانون می توان تأمین کرد.

می دانیم که هیچیک از این اقدامات کمترین هزینه ای برای دولت و دستگاه های حاکمیتی ندارند و حتی دربردارنده فواید زیادی هستند که به بالا رفتن عیار اعتبار حکمرانی و مستحکم شدن پایه های اعتماد مردم به حکمرانان خواهند شد.

هر قدر تعداد زندانی کمتر باشد، نشان دهنده قدرت و قوت حکمرانی، اعتبار و محبوبیت آن در میان مردم و بالا بودن عیار امنیت در کشور است. زندانیان سیاسی اگر مرتکب اقدامات براندازانه نشده باشند، حضورشان در زندان نه تنها هیچ مشکلی را حل نمی کند بلکه ابهامات زیادی را در افکار عمومی به وجود می آورد که بهیچوجه به نفع کشور و حکمرانی نیست.

حضور این قبیل افراد در میان مردم، علاوه بر اینکه چنین عوارض منفی گسترده ای نخواهد داشت، جامعه را به سوی ارتقاء مصونیت سیاسی از طریق رعایت حقوق شهروندی به پیش خواهد برد. این ارتقاء مصونیت سیاسی، از پایه های اصلی دوام و بقاء حکمرانی است و تجربه نشان داده است که فقدان آن موجب تزلزل حکمرانی و بی اعتمادی عمومی نسبت به حکمرانان می شود.

توسل به حصر نیز برای نظام جمهوری اسلامی نه تنها سودی نداشته بلکه با زیان های انباشته همراه بوده است. با توجه به نتایج سوء حصرهای دهه های 60 و 70 این انتظار وجود داشت که این تجربه ناموق در دهه 80 تکرار نشود به ویژه آنکه هیچیک از حصرشدگان در هیچ دوره ای در زمره براندازان نبودند.

محصول حصرها را تاکنون دو دسته به جیب خود ریخته اند، دسته اول کاسبان داخلی حصر که آن را ابزاری برای مطرح کردن خود قرار داده اند و در موارد خاص به ویژه تبلیغات انتخاباتی مورد استفاده قرار می دهند و دسته دوم معاندین خارج نشین که بدون هیچ تعلق خاطری به حصرشدگان تلاش می کنند با دمیدن در بوق های تبلیغاتی خود، حصر را همچون چماقی بر سر مسئولین نظام فرو بیاورند.

در کنار این سوء استفاده ها تصور کنید اگر حصرشدگان به جای آنکه در حصر باشند در جامعه حضور می داشتند اولاً زمینه ای برای این سوء استفاده ها وجود نداشت و ثانیاً خود آنان نیز کاری بیش از انتقاد کردن از مسئولین و تلاش برای اصلاح عملکردهای مجریان انجام نمی دادند و این هر دو به نفع کشور و ملت و حاکمیت بود.

دیده ایم که رفع حصر حجت الاسلام مهدی کروبی به نفع خود نظام بود و به آرامش نسبی جامعه و رضایت افکار عمومی منجر شد. این تجربه باید حکمرانان را به این نتیجه برساند که پرونده حصر را بطور کامل مختومه کنند و بنا را بر این بگذارند که برای همیشه موضوعی به نام حصر را از کارنامه نظام جمهوری اسلامی حذف نمایند.