امیر جدیدی در هم میهن نوشت: معاون اول رییس جمهور دو ماه و هفت روز بعد از حمله اسراییل از مناطق جنگ زده بازدید کرده است. ضمن بازدید از ساختمان خبر صداوسیما تقریباً که نه تحقیقاً اظهارات تکراری یعنی همین که دشمن به دنبال این بود که ظرف 4 روز کار را یکسره کند اما این مردم ایران بودند که کار دشمنان را تمام کردند و یک آرامش در جامعه حکمفرما شد را بیان کردند.

درباره اظهارات مسئولان کشور در روزهای اخیر زیاد می شود حرف زد. شاید به جرأت می توان گفت که مسئولان در مقام رهبران ارکسترهای مختلف یک رپرتوار را تکرار می کنند.

تفاوت ماجرا این است که هر کدام شان کمی فلفل و نمک را هم به آن قطعه اضافه کرده و به اجرا می گذارند. فرقی هم نمی کند رییس جمهور، معاون اول، وزیر، وکیل و…

اما در عکس نوشت امروز کاری به باقی سخنان آقای عارف نداریم و صرفاً به این تکه از حرف های ایشان می پردازیم که فرموده اند: در محلی حاضر شدیم که اقتدار رسانه را نشان می دهد و اگر بتوانیم این مجموعه را به صورت موزه نگه داریم، بیانگر نگاه غرب به آزادی مطبوعات و رسانه خواهد شد.

از روی عکس ها مشخص است که ساختمان شیشه ای صداوسیما بدون هیچ تغییری حفظ شده است. نوشتم حفظ شده است؟ اشتباه کردم. از روی عکس ها مطلقاً خبری از حفظ شدن چیزی یا مکانی نیست.

اگر قرار بر حفظ باشد، محافظت آداب دارد. اما از روی عکس های منتشرشده در خبرگزاری ها در حاشیه بازدید مشخص است که محل اصابت بمب های اسراییل به ساختمان صداوسیما در نهایت بی سلیقگی و به معنای واقعی کلمه رها شده است.

اینقدر رها شده که حتی یک نفر زحمت زباله های پراکنده در ساختمان را نکشیده است. بطری نوشابه نیم خورده، درخت های سوخته، نایلون های مچاله شده، بنرهای تلنبارشده روی هم و هزار هزار چیزی که نه تنها نشان از محافظت ندارد که تبدیل شدن این مکان به عنوان موزه سالبه به انتفاء موضوع است.

حقیقت این است که مجموعه ای که بعد از گذشت نزدیک به هفتاد روز به این شکل از یک یادبود نگهداری کرده بعید است در ادامه ماجرا هم کاری کند. اساساً با این سلیقه از این ساختمان موزه ای در نمی آید.

قبل از اینکه نوشته را تمام کنم ذکر دو نکته را ضروری می دانم. اول اینکه از حق نگذریم، مسئولان صداوسیما یک بنر از سحر امامی وسط محوطه به ستون ها وصل کرده اند. ثانیاً اینکه کسی می داند هدف از این بازدید چه بوده است؟