سریال شکارگاه ضمن ارائه روایتی معمایی و تاریخی با نگاهی نو و تعلیق مؤثر توانسته با طراحی بصری و فنی قابل تحسین فضای متفاوتی ایجاد کند، اما متاسفانه ...

به گزارش عصر ایران؛ قسمت آخر سریال شکارگاه ساخته ی نیما جاویدی پخش شد و با توجه به موفقیت های قبلی او در سینما و نمایش خانگی می توان گفت این اثر اگرچه با نگاهی نو، فضایی متفاوت از آثار تاریخی را به نمایش گذاشت اما انتظاری که از او می رفت را برآورده نکرد.

در شکارگاه داستان حول محور میرعطا ، سرهنگی که مأمور محافظت از تاجی سلطنتی در عمارت نفرینی است، می چرخد. خطر مرگ پسرش در گرو موفقیت این ماموریت، بار تعلیقی ویژه ای به روایت داده است.

سریال شکارگاه، ضمن ارائه روایتی معمایی و تاریخی با ساختار منسجم و تعلیق مؤثر، توانسته با بازی خوب و حضور قدرتمند زنان داستان، فضای متفاوتی ایجاد کند. طراحی بصری و فنی اش قابل تحسین است، اما متاسفانه برخی شتاب زدگی ها در روند روایت و پایانی کلیشه ای و تکراری هر آنچه از آغاز تا اواسط سریال ساخته است را از بین می برد.

تا نیمه سریال فیلمنامه با بهره گیری از خرده روایت ها مانند عشق دروغین بهادر به سیمین، نقشه های انتقامی پری و درگیری های درونی شخصیت ها، رفت و برگشت مستمر بین روایت اصلی و فرعی را به خوبی مدیریت می کند.

قسمت های میانی مثلث های عشقی، کنش های انتقامی و گره های داستانی خود را تقویت کرده و تعلیق را بالا می برد. به عنوان مثال: اشتباه مفتش در مسموم سازی قهوه یا فاش شدن هویت واقعی بهادر، نقاط جالب توجهی هستند که جریان روایی را دچار چرخش می کنند.

برای تداوم جذابیت هر 2 یا 3 قسمت شخصیتی جدید وارد شده و هر کدام با خود فضا و اتفاقات جدیدی را به همراه می آورند مانند اصلان، پری، مفتش و بانوی عمارت.

بازی بازیگران زن توانسته با حضور پررنگ شان در تعلیق و پیشبرد روایت نقش مهمی ایفا کنند. شخصیت پردازی یکی از بخش های جذاب سریال است؛ زنانی چون سیمین، فروغ و پری دارای حضور فعال و تأثیرگذار در داستان هستند. سیمین، قهرمانی است که با شجاعت جلو می آید و محافظت از کودک را به عهده می گیرد، در حالی که فروغ با پیدا کردن تاج نقش نجات دهنده را ایفا می کند و پری نماینده ای از انتقام جویی و ویرانگری است و شخصیت گلاب هم است در انتظار فرصتی برای تغییر زندگی که دارد.

پرویز پرستویی در نقش میرعطا اجرای قابل قبولی ارائه می دهد، با تفاوت بارز نسبت به آثار گذشته اش . با این حال، برخی شخصیت ها مثل اصلان یا بهادر، به دلیل سرعت بالای روایت، فرصت عمق یابی کافی نیافته اند و نوعی پردازش سطحی درباره شان صورت گرفته است.

اما از قسمت 7 به بعد این مجموعه 9 قسمتی تا حدودی کشدار شدن اتفاقات و کمبود یک رویداد مهم به چشم می آمد، تا اینکه در قسمت آخر حتی بسیاری از منطق روایی داستان مورد پرسش جدی قرار گرفت.

برای نمونه در قسمت آخر زمانی که سیمین با عیسی در حال حرف زدن است چرا میرعطا همراه با تمام اعضای دیگر خانواده از دور منتظر ایستاده اند تا فقط شلیک کنند؟ چرا شخصیت خودمحوری چون میرعطا به نزد آنها نرفته و اصل ماجرا را از عیسی نمی پرسد؟ چرا شخصیتی مانند همسر شازده یا همان بانوی عمارت به این سادگی فرار کرد؟ و ...

متاسفانه این آفت سریال سازی در ایران است که پایان خوبی برای نهایت مجموعه وجود ندارد و همیشه از ساده ترین اتفاقات داستانی که معمولا هم تکراری و کلیشه ای هستند استفاده می شود.

برای هر بیننده معمولی علاقمند به فیلم و سریال این شکل پایان بندی کاملا قابل حدس است و اتقاقا سریالی که بتواند در پایان تمام حدس و گمان های مخاطب را نقش بر آب کند و مسیری جدید را ارائه دهد در ذهن تماشاگر ماندگار می شود.

در مجموع، شکارگاه اثری جذاب بود که تماشاگر را درگیر دنیا و معماهایش می کرد و با توجه به نوآوری های در زمینه لوکیشن خاص، گریم و طراحی لباس مرتبط با شخصیت ها و طراحی صحنه ای متناسب با دوره تاریخی، از آن انتظار می رفت که در روایت هم خلاقانه تر باشد، که متاسفانه چنین اتفاقی رخ نداد!

در زمانه امروز که دسترسی به سریال های روز و جذاب سراسر دنیا بسیار آسان است، جذب مخاطب و اقناع او کار آسانی نیست اما بخش دردناک قضیه این است که سریال شکارگاه در جذب مخاطب خود موفق عمل کرده است اما در اقناع او به مشکل می خورد و این افسوس برانگیز است.

امید که نیما جاویدی برای آثار بعدی خود این نکته را مدنظر قرار دهد وحدت و انسجام تکنیکی عناصر فنی مانند دکوپاژ، تدوین، نورپردازی و ... در سایه جذابیت داستانی کارساز است و اگر فیلمنامه قابلیت منحصر بفرد بودن خود را تا آخر داشته باشد یک اتفاق مهم رخ خواهد داد.