مثل همیشه زمان بی رحم بود و قربانی می خواست پس تابستان امسال برای یکی از چهره های مهم و تاریخی فوتبال ایران با ناراحتی و دل شکستگی شدید به پایان رسید. بازیکنی که به محض ورودش به پرسپولیس بدل به قهرمان مورد احترام هواداران شد، درست یکی دو ماه پس از آنکه با یک فرار طولانی با پیراهن زرد قهرمانی فصل پیش تر را از پرسپولیس و ستاره هایش (از طارمی و رامین گرفته تا مسلمان و فرشاد و دیگران) ربوده و همان طرفداران را ناامید کرده بود. دوران فوتبال وحید امیری با 12 جام در تورنمنتهای مختلف به پایان رسید.

انتقال او و علی بیرانوند، نقطه عطفی در کارنامه پرسپولیس برانکوست که به بازیکنانی از همین دست نیاز داشت. بازیکنان فعال در کمپ تمرینی، استراحت سر وقت، ترجیحا بی سروصدا و مسئولیت پذیر. بین او و بیرانوند البته یک تفاوت بزرگ بود، علیرضا، ستاره بودن را انتخاب کرده و وحید دوست داشت قهرمان باشد. هر دوی آنها از بازیهای رده پایه و بازی در تیم های مختلف تشکیلات نفت پیش آمده و به پست هم خورده بودند، درحالیکه امیری کمی مسن تر و باتجربه تر بود و زودتر هم به تیم ملی رفت تا جزو اولین نفرات پروژه تغییر نسل کی روش برای جام جهانی 2018 باشد.

امیری پس از خاطره تلخ جام ملتها، یک فصل دیگر را در نفت گذراند و پس از آن درحالیکه استقلال هم تلاش زیادی برای استخدام او به خرج داده و حتی سرمربی اش را به تمرین تیم ملی فرستاده بود به پرسپولیس برانکو پیوست و تبدیل به مهره وزیر ایوانکوویچ شد. اولین قهرمانی در همان سال و دومی در سال بعد، درحالیکه سر و صدا و نور روی بازیکنان دیگری بود اما دور از اخبار، او از معدود مهره هایی بود که تحسین همیشگی دو سرمربی و دو قطب مخالف (کی روش و برانکو) را به خود جلب می کرد.

او در این بین یک سالی هم در ترابزون اسپور گذراند و در بازگشت به پرسپولیس، دیگر به چیز دیگری فکر نکرد. پس اگرچه پرسپولیسی های دهه شصت خودشان را بهترین های تاریخ فرض می کنند اما این ویترین بازیکنانی مثل امیری است که جای خالی ندارد.انگشتان او در پرسپولیس دوازده بار جامهای مختلف را نوازش کرده و البته حسرتهای بزرگی مثل قهرمانی آسیا را از مقابل گذرانده است. عناوینی که با احتساب حضور چندساله او در تیم ملی منهای بی مهری های عجیب پس از بازگشت کی روش به ایران، به او شمایلی افسانه ای می دهد.

دوره اوج امیری در تیم ملی طولانی است و پر از تصاویر و خاطراتی که تقلیلش به صحنه مربوط به "لایی پیکه" بی انصافی نسبت به اوست اما شاید نزدیکترین رابطه او با یک سرمربی به دراگان اسکوچیچ برمی گردد که عقیده داشت یازده امیری همان چیزی است که تیم ملی به آن احتیاج دارد، مربی ای که امسال در ابتدای زمان نقل و انتقالات آغوشش را برای این شاگر محبوب باز کرد اما پرسپولیس با اطلاع از خبر امیری را به تیم بازگرداند تا امروز دوباره خبر جدایی او را منتشر کند (چیزی که دلخوری امیری را از این پایان بیش از پیش برانگیخت).این پایانی ناسزاوارانه برای بازیکنی است که برای اولین بار نمایشی را روی صحنه برده بود که در دو نقش خلاصه می شد: سوپراستار سرباز. تنها بازیکنی از جمع ستارگان تیم برانکو که اگر امروز در موقعیت وحید قرار گرفته بودند، آرامش را از باشگاه می گرفتند، اما امیری چنین نبود و حتی در پیام گلایه آمیز خداحافظی، با نوشته ای که ردی از بغض در خود داشت لب به گلایه باز نکرد.

او در دوران حضور در پرسپولیس، در نقش هافبک و وینگر چپ به جمع سرخپوشان اضافه شد اما در تمام فصل بعدی مهاجم بازی کرد. درحالیکه قبل و بعد، در پستهایی مثل هافبک راست و هافبک میانی و دفاع چپ هم مورد استفاده جدی قرار گرفت. بازیکنی که با زندگی سالم و وسواس تمرین همیشه در همه خصوصیات فردی نمره هفتاد از صد را می گرفت.

برای یادآوری، باید به نقش ویژه او در آخرین قهرمانی پرسپولیس اشاره کرد که به محض بازگشت از مصدومیت، تیم را از سقوط در بازی استقلال خوزستان نجات داد و با گلزنی و پاس گل در دو بازی شمس آذر و مس رفسنجان مستقیما در اپلیکیشن جامی که داشت به اردوگاه استقلال می رفت تغییر مقصد ایجاد کرد تا آنها برای بار هفتم در کمتر از یک دهه فاتح جام قهرمانی باشند، درحالیکه اگر یکسال زودتر به پرسپولیس آمده بود یقینا این حدنصاب افزایش میافت.

امروز پای پست خداحافظی، اولین بازیکنی که کامنتی پست کرده سردار دورسون ترک تبار است. کلمه انتخابی او Legend معنای کاملی دارد و بجا انتخاب شده. گرچه آدمها باید با کسی که شایسته چنین عنوانی است، بهتر تا کنند و تصمیمی چنین توجیه ناپذیر نگیرند. البته که هیچ چیز ابدی نیست جز خاطرات ستاره های فوتبال که برای ما شور و شوق و زیبایی آفریده اند.