احمد زیدآبادی روزنامه نگار و تحلیلگر در یادداشتی نوشت: اول اینکه مصاحبه ی دیشبِ دکتر مسعود پزشکیان بدون منطق نبود، اما این منطق در صورتی مؤثر خواهد افتاد که کشور بار دیگر اسیر جنگ نشود و اقتصاد کشور بر اثر تحریم های فزاینده به خفگی نرسد و تاب آوری جامعه فرصتی بی نهایت در اختیار مسئولان قرار دهد.

در واقع باید از رییس جمهور پرسیده می شد که برای پیشگیری از جنگ و تشدید فشار تحریم ها آیا برنامه و ابتکار بخصوصی دارد؟

اگر پاسخ او این می بود که برنامه دارد باید آن را برای مردم تشریح می کرد و اگر جوابش این بود که این دو فقره نیز از حوزه ی اختیار و اثرگذاری جدی او خارج است، دیگر بقیه ی صحبت هایش خود به خود اِعراب خود را از دست می داد!

دوم اینکه مهدی نصیری با لحنی بسیار دوستانه و صمیمی به من توصیه کرده است که در فراخوانِ هنرمندان خارج از کشور برای بازگشت به ایران محتاط باشم چون خطر بازداشت و گروگانگیری در کمین آن هاست.

در جوابش می گویم؛ به فرض که اینطور باشد، اما چرا او نگران این موضوع شده است؟

چون اگر احدی از این هنرمندان را هنگام بازگشت دستگیر کنند که اولاً بهترین خوراک تبلیغاتی نصیب دوستان آقای نصیری برای حملات شان علیه جمهوری اسلامی می شود!

ثانیاً، اگر به لحاظِ دغدغه های انسان دوستانه نگران جان و سرنوشت هنرمندان خارج از کشور است، به نظرم بازداشت احتمالی هر یک از آن ها بسیار کم خطرتر از فراخوان هر روزه ی شهروندان برای حضور در خیابان به قصد حمله به نهادهای حاکم برای سرنگونی نظام باشد؛ چون این یکی خطر مرگ و اعدام حتمی در پی دارد!

منظورم این است که متوجه منطقِ توصیه به احتیاط آقای نصیری نشدم! اگر حفظ جان شهروندان برایش مهم است، آیا تشویق هنرمندان غیرسیاسی به بازگشت، از جنس بی احتیاطی است یا فراخوان شهروندان به شورش علیه حکومت؟