دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا اصرار دارد همانطور که باراک اوباما رییس جمهور پیشین این کشور یک جایزه صلح نوبل در خانه دارد، او هم یکی از این جوایز را دریافت کند. برخی از رهبران سیاسی تا امروز از کمیته صلح نوبل درخواست کرده اند تا به ترامپ جایزه اهدا کند. اما پرونده کارهای او به هیچ وجه شایستگی اش را تایید نمی کند .

به گزارش اقتصاد نیوز، نینا ال خروشچوا در اندیشکده پروجکت سندیکیت نوشت: دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا ظاهرا نمی تواند تحمل کند که باراک اوباما برنده جایزه صلح نوبل شده و او سهمی از آن نداشته باشد. در حالی که نوبل صلح برای اوباما، جایزه ای زودهنگام بود و تنها چند ماه پس از ورودش به کاخ سفید اعطا شد، دریافت جایزه از سوی ترامپ یک طنز مضحک خواهد بود و جایزه صلح را به یک لطیفه تبدیل خواهد کرد.

کمپین برای کسب جایزه نوبل چیز جدیدی برای افراد برجسته، به ویژه مردان جاه طلب، نیست. دانشمندان، اقتصاددانان و حتی شاعران برای آن تلاش می کنند. اما جهان هرگز شاهد کمپینی به گستاخی و غیرواقعی مانند آنچه دونالد ترامپ برای جایزه صلح نوبل به راه انداخته، نبوده است.

جایزه صلح نوبل معتبرترین افتخار جهانی برای بازسازی یا تحکیم صلح است. دریافت کنندگان آن توسط کمیته ای از نروژی های برجسته که توسط پارلمان نروژ منصوب شده اند، انتخاب می شوند. تصور اینکه این کمیته باور ترامپ به شایستگی اش برای دریافت این جایزه را تایید کند، دشوار است.

یکی از دلایل این است که ترامپ در هر فرصتی اروپا، که نروژ بخشی از آن است، را تحقیر می کند. او بارها تهدید کرده که گرینلند، قلمروی خودمختار دانمارک، همسایه نروژ، را تصاحب خواهد کرد و به نظر می رسد مشتاق تضعیف اتحاد ناتو (که نروژ نیز عضوی از آن است) باشد. در همین حال، او نسبت به کسی که مسئول بزرگ ترین جنگ زمینی اروپا از زمان جنگ جهانی دوم است، رفتاری چاپلوسانه دارد و رییس جمهور کشوری که در حال دفاع است را تحقیر می کند.

به نظر می رسد که ترامپ به طور کلی از خودکامگان حمایت می کند. او اخیرا تعرفه های سنگینی بر برزیل اعمال کرد تا این کشور را به دلیل تلاش برای پاسخگو کردن ژایر بولسونارو، رییس جمهور سابق برزیل، به دلیل تحریک کودتایی الهام گرفته از ترامپ در سال 2022 مجازات کند. همچنین او به شدت از بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل، حمایت کرده، این درحالیست که نتانیاهو حمله وحشیانه خود به غزه را تشدید کرده و آخرین میخ را بر تابوت توافقات اسلو، مهم ترین دستاورد دیپلماتیک نروژ در نیم قرن گذشته، کوبیده است.

اگرچه توافقات اسلو به صراحت از ایجاد دولت فلسطینی در کنار اسراییل حمایت نکردند، اما زمینه ساز راه حل دو کشوری شدند و نهادهای خودگردان فلسطینی را در کرانه باختری و غزه ایجاد کردند. اکنون، اسراییل نه تنها غزه را ویران کرده و جمعیت آن را گرسنه نگه داشته، بلکه پروژه شهرک سازی جدیدی در کرانه باختری تصویب کرده که عملا مانع ایجاد دولت فلسطینی در آنجا می شود. اما ترامپ نه تنها از اقدامات نتانیاهو دفاع می کند، بلکه منتقدان او از جمله نروژ را مجازات می کند.

رفتار ترامپ در داخل کشور نیز نشان دهنده تحقیر مشابهی برای گفت وگو و آشتی است. در دوره اول ریاست جمهوری اش، گزارش شده که او از ژنرال مارک میلی، رییس ستاد مشترک ارتش، پرسیده بود آیا نیروهایی که به واشنگتن دی سی فراخوانده شده بودند، می توانند به پای معترضان شلیک کنند. امروز، او نیروهای گارد ملی را به شهرهایی اعزام می کند که نه به آن ها نیاز دارند و نه از آن ها استقبال می کنند، در حالی که پناهجویان، مهاجران قانونی و حتی شهروندان آمریکایی، از جمله کودکان، را بدون روند قانونی بازداشت و اخراج می کند.

البته، در دنیای ترامپ که حقایق به عنوان داستان رد می شوند و دروغگویی مدام در جریان هر چیزی شدنی خواهد بود. ما شاهد بوده ایم که یکی پس از دیگری، رهبران جهان چاپلوسی او را کرده کرده و در برابر زورگویی اش تسلیم شده اند. در واقع، او قبلا کارهایی را برای اینکه نوبل صلح بگیرد انجام داده است. در مورد پاکستان البته صلحی به معنای واقعی رخ نداده و در زمینه کامبوج هم حرف بسیار است.

اما کمیته نوبل حتی نمایش های گروتسک تر از این هم داشته است . در سال 1939، دوازده عضو پارلمان سوئد در واقع نویل چمبرلن، نخست وزیر وقت بریتانیا، را برای نقشش در مذاکره توافق مونیخ با آدولف هیتلر در سال قبل برای جایزه صلح نوبل نامزد کردند. در نهایت، کمیته نوبل تصمیم گرفت در آن سال جایزه ای به کسی اعطا نکند.

این تصمیم دوراندیشانه بود: توافق چمبرلن، که به رژیم نازی اجازه داد منطقه سودتنلند چکسلواکی را ضمیمه کند، تنها او را برای آغاز حملات برق آسا علیه دیگر دموکراسی های اروپایی جسورتر کرد. طنزآمیز است که ترامپ فکر می کند بهترین شانس او برای کسب جایزه صلح نوبل در توافقی شبیه به مونیخ نهفته است که اوکراین را مجبور به واگذاری بخش های وسیعی از خاک خود به روسیه می کند، کشوری که بعید است تا زمانی که اوکراین کاملا تحت سلطه قرار نگیرد، راضی شود.

برخلاف ترامپ، کمیته نوبل به احتمال زیاد از مخالفان خودکامگی حمایت می کند تا حامیان آن. در سال 2010، این کمیته جایزه صلح را به لیو شیائوبو، مخالف زندانی چینی، برای مبارزه طولانی و غیرخشونت آمیز او برای حقوق اساسی بشر در چین اعطا کرد. مقامات چینی این تصمیم را محکوم کردند و شکافی پایدار بین چین و نروژ ایجاد شد، اما کمیته نوبل به ارزش های خود پایبند ماند. اعطای جایزه نوبل به ترامپ برای تشویق به تجزیه اوکراین پیامی معکوس ارسال می کند و حتی ممکن است رییس جمهور چین، شی جین پینگ، را برای حمله به تایوان جسورتر کند.

پس چرا ترامپ با توجه به لحن تحقیرآمیزی که نسبت به ایجاد صلح دارد، مشتاق دریافت جایزه صلح است؟ محتمل ترین پاسخ این است که باراک اوباما یکی از این جوایز دارد. از ترویج دروغ درباره تولد اوباما در خارج از ایالات متحده تا اتهام خیانت به او، حسادت ترامپ به اولین رییس جمهور سیاه پوست آمریکا هیچ حد و مرزی ندارد. و با این حال، اوباما برنده جایزه نوبل است و ترامپ، نیست.

البته، کاملا مشخص نیست که چرا اوباما این جایزه را دریافت کرد، جایزه ای که تنها چند ماه پس از ورود به کاخ سفید در سال 2009 به او اعطا شد.

در آن زمان تنها دستاورد واقعی او ایجاد الهام از طریق سخنرانی های پرشور بود. شاید اوباما عمدتا به این دلیل پاداش گرفت که شباهت کمی به سلف خود، جورج دبلیو بوش، داشت که در سال 2003 با ادعای جعلی وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق به این کشور حمله کرد.

در حالی که جایزه صلح نوبل اوباما زودهنگام بود، جایزه ای برای ترامپ طنزی محض خواهد بود. اگر او به نحوی کمیته نوبل را مجبور به اعطای جایزه به خود کند، جایزه صلح به یک لطیفه تبدیل خواهد شد.