ایالات متحده و اسراییل در حال توسعه سامانه های پدافند لیزری پرقدرت برای مقابله با تهدیدهای موشکی هستند، اما این فناوری هنوز به مرحله عملیاتی نرسیده است، در حالی که ایران هم اکنون موشک های هایپرسونیک در اختیار دارد.

به گزارش فارس به نقل از نشنال اینترست، این مقاله ادامه می دهد که در دنیای پرآشوب امروز، وقتی یک جنگ آرام می شود، جنگ دیگری فوران می کند. به عنوان نمونه، از دید دولت ترامپ، حملات آمریکا به تاسیسات هسته ای ایران به معنای پایان جنگی 12 روزه بود، اما برای ایران و اسراییل این فقط شروع یک جنگ بزرگ تر بود. هر دو کشور می خواهند قدرت برتر منطقه باشند و یکدیگر را مانعی برای رسیدن به این اهداف بزرگ می بینند.

ایران، با وجود تمام بمباران هایی که در جنگ گذشته متحمل شد، نشان داد که شهرهای زیرزمینی موشکی آن عمدتا دست نخورده باقی مانده اند.

حتی رییس پیشین سازمان اطلاعات دفاعی آمریکا (DIA) که اکنون برکنار شده، فاش کرد که حملات هوایی جنگنده های بی-2 بر خلاف ادعای آقای ترامپ، نتوانسته به مراکز هسته ای ایران ضربه جدی بزند.

ایران حالا قوی ترین سلاحش را در خلال رزمایش مشترک اخیر ارتش و سپاه، برای بازدارندگی رونمایی کرده است؛ موشک هایپرسونیکی به نام رستاخیز که در رسانه های عبری از آن با موشک آخرالزمان نیز یاد شده است،

برنامه توسعه سلاح های هایپرسونیک ایران در اوایل دهه 2000 میلادی با موشک هایی همچون شهاب-3 آغاز شد که گزینه های مختلف حمله میان برد را در اختیار سپاه پاسداران قرار می داد.

ایران تا سال 2023 موشک های بادپر برین صوت (گلایدر هایپرسونیک) فتاح-1 و فتاح-2 را معرفی کرد که دارای سرعت هایی تا 15 ماخ و بردی بین 1400 تا 2 هزار کیلومتر بودند. این سلاح های هایپرسونیک ایرانی با مانورهای غیرقابل پیش بینی در پرواز طراحی شده بودند تا سامانه های پدافندی پیشرفته ای مانند گنبد آهنین و شبکه های پدافند هوایی پیکان اسراییل را نفوذپذیر کنند.

سری موشک های فتاح نخستین بار در ژوئن 2025 طی حملات تلافی جویانه ایران علیه اسراییل در میدان نبرد آزمایش شدند. این موشک ها توانستند پدافند اسراییل را بشکنند و خسارات قابل توجهی به مراکز نظامی و غیرنظامی وارد کردند.

رسانه های اسراییلی عمدتا در آن زمان از انتشار این خبر خودداری کردند. اما خسارات گسترده و نگرانی شدید میان مقام های دفاعی اسراییل، که به واسطه موشک های هایپرسونیک پیشرفته ایران ایجاد شد، دیگر قابل انکار نیست.

باید در نظر داشت که نه اسراییل و نه ایالات متحده هیچ سامانه دفاعی در برابر این سلاح ها ندارند، و سامانه هایی مثل گنبد آهنین فقط برای موشک های ساده و کند ساخته شده اند و در برابر این فناوری پیشرفته بی فایده اند.

تحلیلگران گمان می برند که یک حمله تمام عیار می تواند دارایی های کلیدی همچون رآکتور هسته ای دیمونا یا بنادر حیفا را هدف قرار دهد و سطح درگیری را به مرحله ای موجودیتی برساند.

مقام های ایرانی این موشک را به عنوان بازدارنده ای در برابر تجاوز اسراییل معرفی کرده اند، اما استقرار آن نشان دهنده چرخشی راهبردی به سوی موضع تهاجمی است، چرا که هر دو طرف خود را برای دور بعدی جنگ آماده می کنند.

به همان اندازه نگران کننده، پیامدهای این موشک برای پایگاه های نظامی آمریکا در خاورمیانه است. پایگاه های ایالات متحده در عراق، سوریه، اردن، عربستان سعودی، قطر و امارات عربی متحده همگی در محدوده برد موشک تازه هایپرسونیک ایران قرار دارند و آن ها را در برابر حملات سریع آسیب پذیر می سازند. ایالات متحده با استقرار سامانه پدافندی تاد (THAAD) و گروه های ناو هواپیمابر، دفاع منطقه ای خود را تقویت کرده است، اما سلاح های هایپرسونیک این سامانه ها را به چالش می کشند.