در این مقاله درباره انگلی صحبت می کنیم که بی صدا وارد بدن می شود و می تواند با عبور از سد دفاعی بدن، سیستم ایمنی و درد را فریب دهد.

به گزارش خبرآنلاین، اگر یک انگل کوچک باشید و به دنبال راه بقا در بدن موجودات دیگر بگردید، چند ترفند برای ورود پنهانی و بدون شناسایی همیشه مفید و کاربردی خواهد بود. کرم انگلی آبزی (Schistosoma mansoni) سبک زندگی بسیار موذیانه ای دارد. لاروهای این انگل از طریق پوست میزبان به بدن او نفوذ کرده و به محیط گرم و مرطوب بدنش که می توانند در آنجا رشد و تولیدمثل کنند، وارد می شوند.

نکته شگفت انگیز اینجاست که نفوذ این انگل هیچ درد یا خارشی را در بدن جانور میزبان ایجاد نمی کند و به همین دلیل هم هست که این انگل می تواند به صورت مخفیانه وارد بدن میزبانش شده و بیماری انگلی مزمن تب حلزون (شیستوزمیازیس) که میلیون ها نفر را در سراسر جهان مبتلا کرده ایجاد کند.

حالا دانشمندان دریافته اند که این کرم کوچک دقیقاً چگونه از سد دفاعی بدن فرار می کند. این انگل مولکول هایی تولید می کند که نوع خاصی از نورون ها در پوست میزبان را سرکوب می کنند؛ همین کشف می تواند منجر به توسعه نسل جدیدی از مسکن های مؤثر و جایگزین داروهای افیونی شود.

دبروسکی هربرت، ایمنی شناس دانشکده پزشکی تولین آمریکا در این باره توضیح داد: اگر بتوانیم مولکول هایی که این کرم انگلی برای مسدود کردن فعال سازی TRPV1+ مورد استفاده قرار می دهند را شناسایی و جدا کنیم، ممکن است به جایگزین نوآورانه ای برای درمان های فعلی مبتنی بر مواد افیونی برای کاهش درد پیدا کنیم. این مولکول ها به علاوه می توانند به داروهایی تبدیل شوند که شدت بیماری در افراد مبتلا به بیماری های التهابی دردناک را کاهش بدهند.

نورون های TRPV1+ نوع خاصی از سلول های عصبی حسی هستند که سیگنال هایی مثل حرارت، سوزش و خارش را به مغز منتقل می کنند و بدن را نسبت به عوامل خطرناکی مثل مواد سمی، عوامل بیماری زا و آلرژن ها آگاه می نمایند.

این سلول ها در تحریک واکنش ایمنی هم نقش دارند: ایجاد التهاب که به طور معمول مانع ورود لاروهای کرم انگلی آبزی به بدن می شود. محققان فرض کردند که این انگل برای افزایش شانس موفقیت در آلوده سازی میزبان، توانایی سرکوب نورون های TRPV1+ را تکامل داده و برای بررسی این فرضیه، آزمایشی را روی موش ها انجام دادند.

محققان گروهی از موش ها را به انگل آلوده کردند و گروه دیگری را سالم نگه داشتند تا به عنوان گروه کنترل از آن ها استفاده کنند. هر گروه با یک حرف مشخص شد، اما حتی خود پژوهشگران نمی دانستند که کدام گروه آلوده است. (این روش Blinding نام دارد که برای کاهش خطای ناشی از پیش فرض ها در تحقیقات علمی به کار می رود.)

در ادامه موش ها در معرض آزمون تحمل درد قرار گرفتند. یک پنجه هر موش، روی منبع گرما قرار داده شد (نه به حدی که موجب سوختگی شود، بلکه فقط به اندازه ای که ناراحتی ایجاد کند) و پژوهشگران مدت زمانی که طول می کشید تا هر موش پنجه اش را عقب بکشد ثبت کردند.

در ادامه محققان از مایع نخاعی هر دو گروه، کشت های نورونی تهیه کردند و کپسایسین (ماده فعال فلفل تند) به آن ها اضافه شد تا واکنش ایمنی مورد بررسی قرار گیرد. آن ها در نهایت به این نتیجه رسیدند که کشت های گروه کنترل واکنش ایمنی بسیار قوی تری نسبت به کشت های موش های آلوده نشان دادند.

این نتایج ثابت کرد که کرم انگلی آبزی واقعاً نورون های مسئول هشدار به مغز و تحریک واکنش ایمنی را سرکوب می کند.

اگرچه هنوز نمی توان مطمئن بود که این مکانیزم دقیقاً به همان صورت در بدن انسان هم عمل خواهد کرد یا خیر، اما این کشف فرصت های پژوهشی زیادی را فراهم می کند. هربرت دراین باره ادامه داد: شناسایی مولکول های موجود در کرم انگلی آبزی که TRPV1+ را مسدود می کنند می تواند به درمان های پیشگیرانه تب حلزون منجر شود. ما یک کرم موضعی را تصور می کنیم که با فعال سازی TRPV1+ مانع از عفونت ناشی از تماس با آب آلوده شود.

این یافته ها به علاوه ممکن است به راهکارهای جدیدی برای درمان دردهای عصبی منجر شوند. البته چنین درمان هایی به تحقیقات گسترده تری نیاز دارند؛ چرا که سرکوب بیش از حد سیستم ایمنی می تواند خطرناک باشد. گام بعدی این تحقیقات بررسی دقیق تر مولکول های ترشح شده توسط کرم انگلی آبزی خواهد بود تا مشخص شود دقیقاً این کرم ها چگونه عمل می کنند.