روزنامه اطلاعات در مطلبی مسعود پزشکیان را بدشانس ترین رییس جمهور ایران دانست.

این روزنامه نوشت: شاید به جرأت بتوان گفت در مقایسه با دولت های گذشته، هیچ رییس جمهور و هیچ دولتی به بداقبالی پزشکیان نبوده است. از روز آغاز که بحران شهادت هنیه عزیز در تهران پیش آمد تا همین حال که شمشیر داموکلس اسنپ بک را بالای سرش احساس می کند.

یک بداقبالی دیگر رییس جمهور، هجوم بی سابقه ای است که از هر طرف، گویی تیری به سمت او نشانه رفته و او شاید تنها رییس دولتی باشد که نمی خواهد سینه سپر کند و پاسخ های تند بدهد و به همین اعتبار، اعتبارش را گویی به حراج گذارده است تا تنشی پدید نیاید، دعوایی درست نشود و جایی و چیزی به هم نریزد. که البته بسیاری آن را نوعی بی عملی می دانند که از الزامات نمایش قدرت یک رییس جمهور فاصله دارد.

شوربختانه فضای سیاسی کشور هم چندان منصفانه و جوانمردانه نیست، تا آن حد که در شرایط اضطرار و فشار، مطالبات جوانمردانه و معقولی داشته باشند. در یادداشت قبلی هم گفته شد که رییس جمهور باید شفاف تر با مردم سخن بگوید و از حجم فشارها و مضایقی که با آن روبه روست صریح تر بگوید و تصویری از خود و دولتش به نمایش نگذارد که بوکسوری گیر افتاده در گوشه رینگ است. چون مخالفانش که دست بازی هم در حمله به او دارند، با آن همه دأب و داعیه ولایت پذیری، گویی داوری و قضاوت رهبری را هم قبول ندارند که رییس جمهور را پرتلاش و پیگیر خوانده اند.

واقعیت آن است که دولت در میانه جنگ با قدرتمندترین دشمنان باید پشت جبهه ای هماهنگ، همسو و پشتیبان هم داشته باشد که چندان از آن برخوردار نیست. اوست که باید هم از دامنه تهاجمات دشمن بکاهد، هم کشور را در میانه ابر بحران ها و ناترازی های عجیب و غریب اداره کند و هم نگذارد وحدت و انسجام ملی و سرمایه اجتماعی تا حدی ترمیم شده لطمه ببیند.

اتفاقاً تقریباً همه آن ها که چوبش می زنند با ساختار حاکمیت و محدودیت های قدرت دولت کاملاً آشنایند و شرایط خاص کشور را هم می دانند و با وجود علم به این ساختارها و محدودیت ها و معذوریت ها و مشکلات، در تنظیم مطالبات و نحوه انتقادات و هجمه های خود، تقوای نقد و شرط انصاف را به کناری می نهند.

یادمان نرود که در جریان رفع فیلترینگ، قانون حجاب، استیضاح وزیر اقتصاد، اندکی افزایش در تعیین قیمت ارز ترجیحی، تنظیم بودجه و کلید زدن انجام بخش کوچکی از اصلاحات ساختاری در اقتصاد و… چه مشکلاتی پیش آمد و کار به کجا کشید و آن ها که از استمرار و حیات وضع موجود منافع بی شمار دارند، چه بر سرش آورده و می آورند.

با همه این اوضاع، البته این را نیز باید گفت که با وجود همه مشکلات و دست اندازها و محدودیت ها، دولت یک وظیفه مهم دارد و آن هم امیدآفرینی و نشان دادن مسیرهای خروج از بن بست و صراحت و قاطعیت و شفافیت بیشتر و ایجاد دلگرمی بیشتر در جامعه ای است که در شرایط انتظاری و مه آلود اقتصادی و اجتماعی، آینده روشن تری را پیش چشم بیاورد. نمی شود همه را راضی کرد و همیشه مهر سکوت بر لب زد و با کلیدواژه وفاق، هر تهمت و دروغی را به جان خرید و به تماشا و سکوت گذراند.

توصیه ما در هفته دولت به رییس جمهور صادق، پاکدست، پرتلاش و البته غریب و تا حدی مظلوم این است که در برابر جریان منفعت طلبِ زیاده خواه، قاطعیت بیشتری به خرج دهد. اصطلاحاً به تنظیمات کارخانه برنگردد؛ به جبران همه کمبودهای مالی با چاپ پول و تورم ادامه ندهد، وقتی بارها اشاره کرده که دیگر نمی توان با روش های گذشته کشور را اداره کرد. تنها به حرف و درد دل بسنده نکند و در یک کلام، کاری را بکند که از دولت و از رییس جمهور در شرایط جنگ تحمیلی و اقتصادی انتظار است و در اتخاذ تصمیمات سخت نهراسد.