فرارو- سینما با گریفیث شروع شد و با عباس کیارستمی به پایان رسید؛ این جمله معروف از ژان لوک گدار کارگردان مشهور فرانسوی، به خوبی ارزش و اهمیت کیارستمی و سینمای او را بیان می کند.

به گزارش فرارو، عباس کیارستمی، فیلم ساز و عکاس ایرانی است. از کیارستمی به عنوان یکی از تاثیرگذارترین سینماگران جهان یاد می شود. کیارستمی یکی از اولین کارگردانان سینمای ایران بود که به سمت ساخت فیلم های هنری رفت. او نقش به سزایی در تثبیت موج نو سینمای ایران داشت.

کیارستمی در 1 تیر 1319 در تهران متولد شد. اصالت کیارستمی به روستای میگون در اطراف تهران بازمی گردد. ورود او به دنیای هنر با نقاشی بود. کیارستمی مدتی به عنوان پلیس راهنمایی رانندگی، طراح جلد کتاب، طراح پوستر، طراح تیتراژ فیلم و آگهی های بازگانی مشغول به کار شد.

با ورود به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان وارد حرفه فیلم سازی شد و نخستین فیلم کوتاهش را با نام نان و کوچه ساخت. رفته رفته به سبک شخصی خودش در فیلم سازی رسید و با دنبال کردن همین سبک، شهرت جهانی به دست آورد. او یکی از کارگردانانی است که سینمای ایران را به جهان معرفی کرد.

این فیلم را باید شروع فعالیت حرفه ای کیارستمی دانست. کیارستمی با این فیلم جایگاه خود را به عنوان یک فیلم ساز مهم تثبیت کرد.

داستان این فیلم در مورد قاسم جولایی، پسر 10 ساله ای از ملایر و عاشق فوتبال است. او با وجود مخالفت مادرش، دائم در کوچه فوتبال بازی می کند و حتی تصمیم می گیرد برای تماشای بازی پرسپولیس به تهران برود. برای تأمین هزینه سفر، پول مادرش را می دزدد، با ترفند از بچه ها پول می گیرد و وسایل فوتبال محله شان را می فروشد. او شبانه به تهران می رسد اما پیش از مسابقه، زیر درختی می خوابد. در خواب کابوس می بیند و وقتی بیدار می شود، می فهمد بازی تمام شده و ورزشگاه خالی ست.

این سه گانه، یکی از معروف ترین سه گانه های تاریخ سینما است. فیلم های خانه دوست کجاست؟ ، زندگی و دیگر هیچ و زیر درختان زیتون این سه گانه را تشکیل می دهند.

این سه گانه با فیلم خانه دوست کجاست؟ آغاز می شود؛ داستان پسر بچه ای که دفتر مشق دوستش را اشتباهی به خانه برده و برای پس دادنش راهی روستای مجاور می شود. با وجود اینکه این فیلم ارتباطی با زلزله ندارد، اما دو فیلم بعدی که به نوعی ادامه آن هستند، به زلزله رودبار می پردازند. فیلم دوم، زندگی و دیگر هیچ ، درباره پدر و پسری است که پس از زلزله برای پیدا کردن بازیگران فیلم اول به گیلان می روند و در مسیر با مشکلات ناشی از خرابی و راه بندان رو به رو می شوند. فیلم سوم، زیر درختان زیتون ، درامی عاشقانه است درباره جوانی که پس از زلزله به دختری علاقه مند می شود، اما با مخالفت او رو به روست.

این فیلم بدون شک یکی از بهترین فیلم های کارنامه عباس کیارستمی است. فیلمی بسیار ظریف و زیبا که تعداد بسیار زیادی جایزه سینمایی داخلی و خارجی را هم برای کیارستمی به ارمغان آورد.

حسین سبزیان به دلیل شباهتش با محسن مخملباف، خود را به جای او جا می زند و به بهانهٔ ساخت فیلم وارد خانهٔ خانوادهٔ آهن خواه می شود. او با وعدهٔ بازی در فیلم، پسر خانواده را امیدوار می کند و چند روز با آن ها تمرین می کند. پدر خانواده به او مشکوک می شود و با کمک یک دوست و خبرنگار مجله سروش، هویت واقعی سبزیان را فاش می کند. سبزیان دستگیر و به دادگاه برده می شود، اما پس از گرفتن تعهد و رضایت خانواده، آزاد می شود. در پایان، مخملباف واقعی به دیدار سبزیان می رود تا کدورت ها را برطرف کند.

یکی از پرسر و صداترین فیلم های کارنامه عباس کیارستمی که برای اولین بار جایزه نخل طلای کن را برای او به ارمغان آورد. مجله تایم در سال 2009 از این فیلم به عنوان یکی از 10 فیلم برتر تاریخ سینمای جهان یاد کرد.

آقای بدیعی، مردی میانسال، قصد خودکشی دارد و قبری کنار درختی برای خود کنده است. او دنبال کسی می گردد که پس از مرگش روی جسدش خاک بریزد و در ازای آن پولی دریافت کند. در این مسیر با یک سرباز، طلبه ای افغان و کارگری از موزه تاریخ طبیعی رو به رو می شود. سرباز فرار می کند، طلبه او را از خودکشی بر حذر می دارد، اما کارگر با تعریف خاطره ای از منصرف شدن خود از خودکشی، پیشنهاد بدیعی را می پذیرد و...

این فیلم را باید یکی از شاعرانه ترین آثار عباس کیارستمی به حساب آورد. باد ما را خواهد برد نیز تعداد زیادی جایزه بین المللی برای کیارستمی در پی داشته است.

بهزاد و گروه فیلم سازانش برای ثبت مراسم سوگواری محلی به روستاهای کردنشین کرمانشاه می روند و در انتظار مرگ پیرزنی در حال احتضار می مانند. روستاییان آن ها را جویندگان گنج می پندارند و تنها چهرهٔ دیده شده، بهزاد، این سوءتفاهم را رد نمی کند. او زمان را میان پشت بام خانهٔ پیرزن و گورستان روستا، جایی که جوانی در حال حفاری است، سپری می کند. سرانجام، با زخمی شدن جوان و زنده ماندن پیرزن، بهزاد از ساخت فیلم منصرف می شود، چند عکس می گیرد و به تهران بازمی گردد. در راه بازگشت، با انداختن تکه استخوانی در آب، نشانی از تحول درونی اش و درک تازه اش از زندگی و مرگ دیده می شود.