روزنامه خراسان در مطلبی به انتقاد از اقدام اینفلوئنسر فضای مجازی در توهین به اسطوره شعر حماسی کشور پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: به تازگی به بهانه سخنان فردی که در فضای مجازی به عنوان طنزپرداز شناخته می شود بار دیگر شاهنامه فردوسی به بحث روز بدل شده است.

پیداست فردوسی و اثر شگرف او در نهاد ما ایرانیان آن چنان جایگاه والا و عزیزی دارد که هرگونه بی حرمتی به او احساسات ملی را جریحه دار می کند.

این جنجال یادآور سخن هایی است که در سال های پایانی دهه 60 از سوی احمد شاملو مطرح شد. شاملو با دروغ پرداز نامیدن فردوسی در داستان کاوه، این شاعر حکیم را وابسته به طبقه فئودال و خائن به توده ها دانسته بود. گویی شاملو نیز خبر نداشت که شاهنامه، رمانی ساخته ذهن فردوسی نیست! و داستان های این بهین نامه باستان نسل در نسل و سینه به سینه از گذشتگان به ارث رسیده و هنر فردوسی بزرگ که خود از میراث داران این داستان باستانی است در روایت زیبای آن است.

سید عطاءا… مهاجرانی در کتاب گزند باد نشان داد که حتی همین پندار نیز از جای دیگر به دست شاملو رسیده بود. در آن سال از میان انواع پاسخ های علمی یا احساسی که به شاملو داده شد از یادداشت دکتر فرشید ورد و کتاب عطاء ا… مهاجرانی گرفته تا مصاحبه هوشنگ گلشیری با نشریه دنیای سخن، یک پاسخ بیش از همه به دل نشست و در یادها ماند: پاسخ مهدی اخوان ثالث. شاعری که در همان زمان در هنر شاعری نیز هم رتبه و چه بسا برتر از شاملو بود.

وطن دوستی شاعر تورا ای کهن بوم و بر دوست دارم و شاهنامه شناسی سراینده آخر شاهنامه بر همه آشکار بود. وقتی که از مهدی اخوان ثالث- که آن سال برای اولین و آخرین بار به خارج از ایران سفر کرده بود- درباره سخنان فردوسی ستیزانه شاملو پرسیدند به کوتاهی پاسخ داد: شاملو می خواهد به هر قیمت که شده مطرح باشد. امروز نیز اصل موضوع همین است. وگرنه متن آن سخنان تاب نقد علمی ندارد و باید به آن از دید روان شناسی فردی و اجتماعی نگریست.

حمله به شاهنامه حمله لودگی و خردگریزی به خردگرایی است! در میان هزاران شاهکار ادبی و هنری ما که به بهانه جانبداری از عشق، عرصه خردستیزی شده اند شاهنامه، جلوه درخشان خردگرایی نژاد ایرانی است و این خردگرایی از دیدگاه های کلامی فردوسی مایه می گیرد: خرد رهنمای و خرد دلگشای /خرد دست گیرد به هر دو سرای. به راستی چرا شخصی که پیش از این فقط به سراغ سوژه های اجتماعی و سیاسی می رفته به سراغ شاهنامه آمده است؟ گویا پرداختن به سوژه های دیگر هزینه هایی برای طنزپرداز دارد اما توهین به شناسنامه ملی ایرانیان هزینه ای ندارد و سراسر نفع است! می توان جنجالی آفرید و جایگاه نام خود را در موتورهای جست وجو بالا برد. به ویژه در زمانی که پس از جنگ 12 روزه، ایرانیان بیش از هر زمانی به ایران عزیز خود می بالند و حس وطن دوستی چون فواره ای جوشان و خروشان است چنین اقدامی می تواند شهرت افزا باشد.

اگر این فرد در پی جنجال نبود، کافی بود کمی مشورت کند. کافی بود به نسخه های معتبر شاهنامه که به فراوانی در دسترس است، مراجعه کند. دکتر جلال خالقی مطلق که مبنای تصحیح خود را قدیمی ترین دست نویس شاهنامه یعنی نسخه فلورانس قرار داده و البته هیچ یک از دست نویس های قابل اعتنای دیگر را نیز از نظر دور نداشته، داستان سده را در شاهنامه خود نیاورده و توضیح داده است که این داستان نه تنها در پچین فلورانس (معتبرترین و قدیمی ترین دست نویس شاهنامه مورخ 614) نیست که در نسخه لندن (مورخ 675) و نیز نسخه های قاهره و استانبول وجود ندارد و برخی دست نویس های دیگر نیز آن را تنها در حاشیه آورده اند. خالقی مطلق هم با دلایل نسخه شناسی و هم با دلایل سبک شناسی اثبات کرده که این ابیات الحاقی است.

دکتر میرجلال الدین کزازی نیز در کتاب گرانسنگ خود نامه باستان که شامل ویرایش و گزارش تمام شاهنامه فردوسی است، داستان سده را نیاورده است. به واقع بر سر هیچ هیاهو شده است! اما اگر این ابیات را الحاقی نیز ندانیم چه کسی ممکن است از لحن یک متن کهن چنین خوانش سبک کوچه بازاری داشته باشد؟ جز کسی که در پی جلب توجه از طریق تاثیرگذاری بر اذهان بیمار شهوت گراست؟ آن هم با لحنی چنین بی آزرم که از یک بانوی ایرانی قبیح است.