فرارو- طنازسادات حسینی فر؛ تلویزیون این روزها با چالش های تازه ای روبه روست؛ از اختلاف نظر کارشناسان و مجریان درباره موضوعات روزمره و خوراکی های ترند تا بحث درباره گریم و ظاهر مجریان روی آنتن.

به گزارش فرارو، چندی پیش یکی از مجریان صداوسیما، در برنامه ای زنده با یک کارشناس تلویزیونی درباره چای ماچا دچار اختلاف شد. کارشناس معتقد بود که صحبت درباره این نوشیدنی ژاپنی در تلویزیون به نوعی ترویج فرهنگ خارجی است. پس از آن، برنامه قطع شد.

این حواشی در کنار اظهار نظرهای تند برخی مجریان درباره جریانات سیاسی، باعث شده است که برخی تحلیلگران از وضعیت موجود به عنوان نمونه ای از بی سوادی رسانه ای یاد کنند؛ پدیده ای که به گفته آنها می تواند هزینه های اجتماعی قابل توجهی به همراه داشته باشد.

جوانان و نوجوانان ایرانی این روزها سوار بر موج کره ای هستند؛ جریانی که از دهه 1990 آغاز شد و نه تنها ایران، بلکه بسیاری از کشورها را تحت تأثیر قرار داده است. این موج فرهنگی با فروش محصولات هنری به نوجوانان، به تدریج فرهنگ کره ای را ترویج می کند. اغلب این محصولات توسط هنرمندانی عرضه می شوند که برای جوانان تبدیل به الگو شده اند.

گزارش یک رسانه دولتی نشان می دهد: در دوران نوجوانی و جوانی، فشارهای اجتماعی و خانوادگی بالا است. کی پاپ به عنوان راه فراری برای برخی از جوانان ایرانی عمل می کند و موسیقی و اجراهای آن ها به آن ها اجازه می دهد از مشکلات روزمره فاصله بگیرند و وارد دنیای رنگارنگ کی پاپ شوند.

یک نوجوان 18 ساله به خبرنگار فرارو گفت: وقتی یکی از شبکه های صداوسیما را روشن می کنم، احساس می کنم عزاداری است. هیچ اتفاق شادی، به جز برخی تبلیغات در تلویزیون نمی افتد اما من تلویزیون را برای تبلیغات روشن نکردم، می خواهم کمی سرگرم شوم.

کارشناسان صداوسیما اما نظر متفاوتی دارند. یکی از آن ها درباره چای ماچا گفت: وقتی شما ترند ماچا را مطرح می کنید، آن را در کشور ترویج می کنید. این اظهار نظر کارشناس به جدال لفظی نسبتا تندی با مجری ختم شد.

تحلیلگران می گویند، وقتی رسانه واقعیت جامعه را نادیده می گیرد، اعتماد مردم کاهش می یابد و مخاطبان کم می شوند. گزارش ها نشان می دهد: در چند سال اخیر، تعداد مخاطب تلویزیون کاهش یافته است. یکی از دلایل این کاهش، سانسور واقعیت های جامعه است.

یک استاد علوم ارتباطات می گوید: وقتی افکار عمومی نادیده گرفته شود و نیاز اطلاعاتی آن ها پاسخ داده نشود، رسانه با بحران مواجه می شود. حتی سریال ها و فیلم های سرگرم کننده هم در این شرایط مخاطب خود را از دست می دهند. همان طور که رسانه های دولتی گزارش داده اند: سریال های صداوسیما از واقعیت جامعه دور هستند و مخاطب آن ها را نگاه نمی کند؛ زیرا با کار بدون برنامه و سرمنزل مواجه است که بیشتر حوصله بر و وقت تلف کن است.

تجربه جنگ 12 روزه نشان داد فاصله رسانه ملی از واقعیت جامعه چه تبعاتی دارد. نظرسنجی یکی از خبرگزاری ها نشان داد: اکثریت شرکت کنندگان نگاهی انتقادی، بی اعتماد و گاه خشمگین نسبت به رسانه داشتند.

یک عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی این پدیده را ناترازی ارتباطی می نامد و توضیح می دهد: نهادهای رسمی با عدم شفافیت و نادیده گرفتن خواسته های مردم، اعتماد عمومی را کاهش داده اند و جامعه به سمت منابع خبری غیررسمی و شبکه های اجتماعی سوق پیدا کرده است.

یاسمین، تجربه خود را این گونه بیان کرد: به گوش های خودم بیش از هر رسانه دیگری ایمان دارم. تا چیزی را با چشم خود نمی دیدم یا کسی که دیده بود تعریف نمی کرد، باور نمی کردم.

اما مادر او به خبرهای منتشر شده در فضای مجازی اعتماد داشت و گفت: می دانم که گاهی رسانه ها برای ملتهب نشدن جامعه برخی اخبار را منتشر نمی کنند، اما من به دنبال واقعیت بودم تا تکلیف زندگیم مشخص باشد.

در این راستا یک استاد علوم ارتباطات گفت: همان جایی که اغلب افراد معتقدند اصلا نیازی نیست بخواهیم به افکار عمومی اطلاعات بدهیم و در این شرایط است که روایت اول به دست اطلاع رسان هایی می افتد که ما اسم آن را می گذاریم خبرپراکن، بی گانه و معاند.

در این میان کم نیستند افرادی که اخبار را از رسانه های مستقل و بی طرف داخلی دنبال می کنند و تحلیل های منصفانه کارشناسان را می خواند چرا که بر اساس تجربه زندگی اخبار رسانه های مستقل هرچند با رعایت حدود قانونی منتشر می شود ولی جزء منصفانه ترین خبررسانی ها محسوب می گردد.