محمد گلزاری، دبیر شورای اطلاع رسانی دولت چهاردهم طی یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: کد 247 در اورژانس یک کد حیاتی است. کدی برای احیا. کدی برای بازگشت ضربان امید. دولت چهاردهم کار خود را در وضعیت کد 247 اورژانس حکمرانی آغاز کرد. رژیم صهیونیستی علاوه بر جنایت در فلسطین و لبنان، با ترور میهمان مراسم تحلیف، تمامیت ارضی ایران را نقض و تقابل و پاسخ به آن وارد مرحله جدیدی شده بود.

از دیگر سو و پیش از انتخابات ریاست جمهوری سال 1403، میزان مشارکت سیاسی و اجتماعی کاهش چشمگیری یافته و اعتماد عمومی بشدت آسیب دیده بود. تنها چند ماه قبل از انتخابات ریاست جمهوری، سیر نزولی میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس، پایین ترین میزان خود را ثبت کرد.

ناترازی ها و مشکلات را هم دیگر نمی شد زیر فرش پنهان کرد. ناترازی برق و آب، بحران های محیط زیست، ورشکستگی صندوق های بازنشستگی، تورم و گرانی، فقر رو به افزایش و از همه مهم تر شکاف دولت-ملت رخ نمایان کرده بود. دکتر پزشکیان که خود پزشکی آشنا با مفهوم احیا است، در عرصه سیاست نیز همین مأموریت را بر عهده گرفت: بازگرداندن تپش اعتماد و دمیدن جان تازه در سرمایه اجتماعی و نظام حکمرانی ایران.

می توان گفت دولت چهاردهم کار خود را در وضعیت کد 247 اورژانس آغاز کرد؛ شرایطی که تنها با اقدام فوری و دقیق می بایست ضربان زندگی را به آن بازگرداند. دکتر پزشکیان که خود پزشکی آشنا با مفهوم احیا است، در عرصه سیاست نیز همین مأموریت را بر عهده گرفت: بازگرداندن تپش اعتماد و دمیدن جان تازه در سرمایه اجتماعی ایران. این احیا بدون وفاق ملی ممکن نبوده و نیست. وفاق ملی به معنای نادیده گرفتن تفاوت ها نیست، بلکه هنر تبدیل اختلاف به هم افزایی و همکاری برای حل مسائل و مشکلات است. نخستین سال دولت چهاردهم نشان داد که تنها در سایه وفاق می توان سرمایه اجتماعی را بازسازی کرد و کشور را از تلاطم عبور داد.

نمونه ای روشن از این وفاق را می توان در جنگ 12 روزه با رژیم صهیونیستی دید. در آن روزهای دشوار، فارغ از گرایش های سیاسی، همه اقشار جامعه در کنار یکدیگر ایستادند و دولت نشان داد که نظام اجرایی با قدرت به دفاع از مردم و کشور می پردازد.

این همراهی، ثمره همان روح وفاقی بود که دولت چهاردهم کوشیده است به آن جان دوباره ای ببخشد. دولت در یکسال گذشته شنیدن را یک اصل برای خود فرض کرده و تلاش کرده صدای جامعه مدنی، نهادهای واسط، کنشگران و تحلیل گران و از همه مهم تر صدای بی صدایان را بشنود و تصمیمی نگیرد که مردم متضرر و یا عصبانی شوند. این شنیدن نه تاکتیکی مقطعی، بلکه راهبردی برای احیای اعتماد است. در کنار آن، دولت بر اصل مهم دیگری پای می فشارد: دعوا نمی کنیم .

باور دولت این است که در فضای منازعه، سرمایه اجتماعی دوام نمی آورد و با سعه صدر از کنار منازعات و حتی توهین ها می گذرد. بی تردید، راهی که پیش روست دشوار و پرسنگلاخ است. هم باید در شرایط هشیاری کامل نسبت به دشمن بود و هم برای رفع ناترازی ها، کمبودها و بی عدالتی های برجای مانده از سیاست های غلط دهه های گذشته با جدیت و برنامه پیش رفت.

امروز، در آستانه دومین سال فعالیت، دولت چهاردهم متعهد است که همچنان شنونده مردم باشد، از نزاع و جدال بپرهیزد و با صداقت و عدالت، قلب سرمایه اجتماعی کشور را به تپشی پایدار برساند. ایران در سایه وفاق از اورژانس خارج خواهد شد. همان با هم بودنی که رمز پیروزی است.