نینا خروشچووا، استاد روابط بین الملل دانشکده نیو اسکول در شهر نیویورک برای پایگاه تحلیلی پراجکت سیندیکیت می نویسد: چرا ترامپ با توجه به بی اعتنایی آشکارش به اصول (و کار سخت) صلح سازی، اصلاً جایزه صلح نوبل را می خواهد؟ محتمل ترین پاسخ این است که باراک اوباما یکی از این جوایز دارد.

برای افراد برجسته (به ویژه مردان جاه طلب) تلاش برای به دست آوردن جایزه نوبل، چیز جدیدی نیست. دانشمندان، اقتصاددانان و حتی شاعران این کار را می کنند. اما جهان هرگز کارزاری به این اندازه گستاخانه و دور از انتظار، در مقابل کارزاری که دونالد ترامپ برای جایزه صلح نوبل به راه انداخته، شاهد نبوده است.

جایزه صلح نوبل معتبرترین افتخار جهان برای برقراری یا تحکیم صلح است. دریافت کنندگان آن توسط کمیته ای از نروژی های برجسته که توسط پارلمان نروژ منصوب شده اند، انتخاب می شوند.

تصور اینکه آنها باور ترامپ را مبنی بر شایستگی خود برای انتخاب شدن بپذیرند، دشوار است. یکی از دلایل آن این است که ترامپ در هر فرصتی اروپا را که نروژ بخشی از آن است، تحقیر کرده و به آن خیانت می کند. ترامپ بارها تهدید کرده است که گرینلند، یک منطقه خودمختار متعلق به دانمارک (همسایه نروژ) را تصرف خواهد کرد و به نظر می رسد مشتاق تضعیف ائتلاف ناتو (که نروژ نیز عضوی از آن است) است.

در همین حال، ترامپ در برابر خودکامه مسئول بزرگترین جنگ زمینی اروپا از زمان جنگ جهانی دوم سر خم می کند، در حالی که رییس جمهور کشور مدافع را تحقیر می کند.

ترامپ به طور کلی از خودکامگان حمایت می کند. او اخیراً تعرفه های سنگینی را بر برزیل اعمال کرد تا آن را به دلیل تلاش هایش برای محاکمه رییس جمهور سابق برزیل، ژاییر بولسونارو، بابت اقدام برای کودتایی الهام گرفته از ترامپ در سال 2022، مجازات کند.

او سرسختانه از نخست وزیر اسراییل، بنیامین نتانیاهو، حمایت کرده است، حتی در حالی که نتانیاهو حملات وحشیانه خود به غزه را تشدید کرده و آخرین میخ را بر تابوت توافقنامه های اسلو، مهمترین دستاورد دیپلماتیک نروژ در نیم قرن گذشته، کوبیده است.

اگرچه توافقنامه های اسلو به صراحت تأسیس آینده یک کشور فلسطینی در کنار اسراییل را تأیید نمی کردند، اما با ایجاد نهادهای خودگردان فلسطینی در کرانه باختری و غزه، زمینه را برای راه حل دو کشوری فراهم کردند. اکنون، فراتر از ویرانی غزه و گرسنه نگه داشتن جمعیت آن، اسراییل یک پروژه شهرک سازی جدید در کرانه باختری را تصویب کرده که عملاً ایجاد یک کشور فلسطینی در آنجا را مسدود خواهد کرد. اما ترامپ نه تنها از اقدامات نتانیاهو دفاع می کند؛ بلکه منتقدان نتانیاهو گروهی که نروژ را نیز شامل می شود را مجازات می کند.

رفتار ترامپ در داخل کشور نیز نشان دهنده همین تحقیر نسبت به گفت وگو و آشتی است. در طول اولین دوره ریاست جمهوری خود، او گزارش شده از ژنرال مارک میلی، رییس ستاد مشترک ارتش، پرسید که آیا سربازانی که ترامپ به واشنگتن دی سی فراخوانده بود، می توانند به پای معترضان شلیک کنند.

امروز، او نیروهای گارد ملی را به شهرهایی اعزام می کند که نه مورد نیاز و نه مورد استقبال هستند، در حالی که پناه جویان، مهاجران قانونی و حتی شهروندان آمریکایی، از جمله کودکان، را بدون طی مراحل قانونی بازداشت و اخراج می کند.

البته، در دنیای ترامپ جایی که مسوولیت پذیری شکار جادوگران نامیده می شود، حقایق به عنوان داستان رد می شوند، و دروغ گفتن یک امر عادی است هر چیزی می تواند اتفاق بیفتد.

ما پیش از این دیده ایم که چگونه رهبران یکی پس از دیگری در برابر ترامپ چاپلوسی کرده و در برابر زورگویی های او سر فرود آورده اند. و در واقع، او پیش از این نامزدی هایی برای نوبل مورد علاقه اش دریافت کرده است. یکی، پاکستان، دقیقاً چراغ راه صلح نیست، و دیگری، کامبوج، توسط نوعی از خودکامگی اداره می شود که ترامپ تحسین می کند.

اما کمیته نوبل حتی تظاهرات صلح سازی فجیع تری را هم تشخیص داده است. در سال 1939، دوازده نفر از اعضای پارلمان سوئد، نخست وزیر وقت بریتانیا، نویل چمبرلین، را به دلیل نقشش در مذاکره توافق مونیخ با آدولف هیتلر در سال قبل، برای جایزه صلح نوبل نامزد کردند. در نهایت، کمیته نوبل تصمیم گرفت که در آن سال این جایزه را به هیچ کس اعطا نکند. این تصمیمی آینده نگرانه بود: توافق چمبرلین، که به رژیم نازی چراغ سبز برای الحاق منطقه سودتنلند چکسلواکی را داد، تنها هیتلر را برای آغاز حملات برق آسای خود علیه دیگر دموکراسی های اروپایی جسورتر کرد.

از قضا ترامپ فکر می کند بهترین شانس او برای کسب جایزه صلح نوبل در یک توافق صلح شبیه مونیخ نهفته است که اوکراین را مجبور می کند بخش هایی از خاک حاکمیتی خود را به روسیه واگذار کند، که بعید است تا زمانی که کشور به طور کامل تحت سلطه قرار نگیرد، راضی شود.

برخلاف ترامپ، کمیته نوبل به احتمال زیاد بیشتر با مخالفان خودکامگی همسو می شود تا حامیان آن. در سال 2010، جایزه صلح را به لیو شیائوبو، مخالف چینی زندانی شده، به دلیل مبارزه طولانی و مسالمت آمیز او برای حقوق اساسی بشر در چین اهدا کرد. مقامات چینی این تصمیم را محکوم کردند، که شکافی ماندگار بین چین و نروژ ایجاد کرد، اما کمیته نوبل به ارزش های خود پایبند ماند. اهدای نوبل به ترامپ برای تشویق تجزیه اوکراین، پیامی کاملاً متضاد خواهد فرستاد، و احتمالاً حتی رییس جمهور چین، شی جین پینگ، را برای حمله به تایوان جسورتر خواهد کرد.

پس چرا ترامپ با توجه به بی اعتنایی آشکارش به اصول (و کار سخت) صلح سازی، اصلاً جایزه صلح نوبل را می خواهد؟ محتمل ترین پاسخ این است که باراک اوباما یکی از این جوایز دارد. از ترویج دروغ اینکه اوباما در خارج از ایالات متحده متولد شده است تا متهم کردن او به خیانت، حقارت ترامپ در مورد اولین رییس جمهور سیاه پوست آمریکا حد و مرزی نمی شناسد. و با این حال اوباما برنده نوبل است و ترامپ، به طرز غیرقابل تحملی بر خودش، برنده نشده است.

البته، کاملاً مشخص نیست که چرا اوباما این جایزه را دریافت کرد، که تنها چند ماه پس از روی کار آمدن او در سال 2009، زمانی که تنها دستاورد واقعی اش الهام بخش امید از طریق لفاظی های شورانگیز بود، به او اعطا شد. شاید او عمدتاً به دلیل شباهت کم با سلف خود، جورج دبلیو بوش، که در سال 2003 بر اساس ادعای ساختگی داشتن سلاح های کشتار جمعی توسط صدام حسین به عراق حمله کرد، پاداش داده شد. در حالی که جایزه صلح نوبل اوباما زودهنگام بود، جایزه ترامپ مضحک خواهد بود. اگر او به نحوی موفق شود کمیته نوبل را مجبور کند که به او یکی بدهد، جایزه صلح به یک لطیفه تبدیل خواهد شد.

منبع: خبرآنلاین