تمام فوتبال دوستان در فصل نقل و انتقالات، پیگیر وضعیت دو بازیکن جوان بودند. محمد مهدی زارع مدافع گل گهر و رضا غندی پور مهاجم ملوان که البته بازیکن پیکان بود و به صورت قرضی در این تیم نظامی بازی می کرد.

این دو بازیکن از تمام باشگاه های مدعی و ثروتمند پیشنهاد داشتند اما اوج رقابت، بین استقلال و پرسپولیس بر سر آنها بود. هر از گاهی، خبر توافق قطعی یکی از این دو باشگاه با یکی از این دو ستاره رسانه ای می شد و باز دوباره روز از نو، روزی از نو!

کار به جایی رسید که مبلغ رضایت نامه هر دو بازیکن از یک میلیون دلار عبور کرد. باشگاه پیکان از طریق فدراسیون توانست حق مالکیت خود بر غندی پور را اعاده و در نهایت همان اتفاقی افتاد که همه می دانیم در فوتبال ما همیشگی است!

بازارگرمی با اسم دو باشگاه بزرگ، سوء استفاده از ناکارآمدی مدیران این دو باشگاه، هنر ایجنت ها و در نهایت، رویای قرارداد دلاری و لژیونر شدن، یکی به روسیه رفت و دیگری سر از شباب الاهلی امارات درآورد. دو بازیکن که یکی هنوز 20 ساله نشده و دیگری 23 ساله و می توانند برای تیم امید هم بازی کنند.

همه جای دنیا به استعدادهایی در این سن مثل یک گنج نگاه می کنند. شباب الاهلی اصلاً جز گزینه های خواهان غندی پور نبود اما در نهایت او را خرید. درست همان کاری که چند سال پیش با دیگر استعداد ما مهدی قایدی انجام داد. تیمی که سردار آزمون و چند ستاره بزرگ خارجی دیگر دارد، همانطور که به قایدی بازی نداد، مشخص بود که به غندی پور هم نخواهد داد!

حالا نگاه کنید به وضعیت فعلی دو بازیکن؛ محمدمهدی زارع برای چهارمین بازی متوالی نیمکت نشین اخمت گروژنی بود و رضا غندی پور از لیست شباب الاهلی خط خورد و روی نیمکت هم نیست.

پیش بینی آینده این دو نفر هم بسیار آسان است. شباب الاهلی همان کاری را با غندی پور خواهد کرد که با قایدی کرد. پس از افت ناشی از نیمکت نشینی، او را قرضی به تیم های ایرانی می دهد و وقتی او دوباره احیا شد، با رقم بالاتر به تیم های دیگر اماراتی قرض خواهد داد و در نهایت با رقمی کلان می فروشد.

محمد مهدی زارع نیز مثل محمد قربانی یا سحرخیزان، پس از مدتی کوتاه به صورت قرضی به حوزه خلیج فارس و در نهایت، به کشورمان برمی گردد و با تیم های داخلی ادامه خواهد داد. فقط این وسط سود او به جیب باشگاه روسی خواهد رفت و این یعنی اصل تجارت و بیزینس در فوتبال!

یعنی درست همان حلقه گمشده فوتبال ما که مدیران فوتبالی ندارد. بازیکنان جوان و استعدادهای بزرگ به راحتی به مالکیت باشگاه های خارجی در می آیند و باشگاه های ما برای در اختیار گرفتن آنها فقط پول خرج می کنند. بازیکن روحیه باخته و ضعیف شده به ایران برمی گردد و دوباره احیا می شود و سود این اتفاق، به جیب باشگاه خارجی می رود.

این وسط شاید لازم باشد خود بازیکنان جوان هم کمی برای آینده خود دل بسوزانند. بازیکنی که در 19 سالگی پیشنهاد خارجی دارد، می تواند در 22 یا 23 سالگی، پس از تجربه بیشتر و پخته شدن در بازیهای ملی، جوری به خارج برود که دیگر دیپورت نشود. بازیکنی که در کشور خود ما در تیم های بزرگ و تحت فشار بازی نکرده، شانس کمتری برای موفقیت در کشور خارجی دارد.

امیدواریم غندی پور و زارع آخرین نمونه از تکرار این چرخه باطل در مورد استعدادهای جوان ما باشند.